ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Φέγγει από μέσα η φυλακή

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. Άγουστος. Προεκλογικός. Μαζί με τους μετανάστες. Τουλάχιστον αυτοί σε κοιτάζουν στα μάτια. Εικοσιτετράωρα σαν σκοπιά στον Έβρο, έχω έφοδο κάθε πέντε λεπτά. Ψάχνω τα δυο φεγγάρια, έχεις κανένα; Το θερμόμετρο παίζει μια ταινία του Κωνσταντάρα. Τι 30, τι 40, τι 50. Μπερδεύονται τα χρόνια με τους βαθμούς, οι σκιές με τους ανθρώπους, τα αυγά με τα καλάθια. Την έβλεπα πιτσιρικάς στην τηλεόραση και γελούσα. Τώρα την βλέπω στους δρόμους και μου κόβεται η διάθεση. Πατήσια – Νίκαια – Κορυδαλλός – Χαλάνδρι. Στάσεις από απόσταση. Από συνήθεια. Η Κυψέλη δεν αντέχεται. Είναι τα χνάρια μας εκεί. Μια ζωή, δυο ζωές, τρείς. Πόσα ψέματα;

Οι τόποι αλλάζουν, οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι. Έχουν κάνει τάμα να μείνουν στάσιμοι. Τους άκουσε η Παναγία. Τους βλέπεις μετά από χρόνια και τους αναγνωρίζεις αμέσως. Το διάστημα που πέρασε δεν τους άλλαξε. Ασχολήθηκαν τόσο πολύ με τον εαυτό τους που βγήκαν εκτός εαυτού. Έκαναν παιδιά, γκρίζα μαλλιά, κοιλίτσες. Τους βλέπω να ανεβαίνουν μια ανηφόρα συνέχεια κι όλο κατρακυλάνε. Κάθε φορά βρίσκονται και πιο κάτω από το σημείο που ξεκίνησαν. Κάθε φορά ξανανεβαίνουν πιο δύσκολα. Και κατρακυλάνε πιο χαμηλά.

Να μη ξεχάσω το Μοσχάτο. Τη γυναίκα της ζωής μου. Θα με περιμένει πάντα να γυρίσω, χωρίς ανταλλάγματα. Με σβηστά φώτα, για να μη με θαμπώνει. Δεν χρειάζεται τέτοια τρικ, γυναικεία. Δεν τα έχει ανάγκη.

Ερωτεύεσαι μια γυναίκα με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, για χίλιους διαφορετικούς λόγους. Σε λίγο γίνονται όλοι ένας, απελπιστικά βαρετός, απελπιστικά ίδιος. Οι χίλιες και μια νύχτες είναι εντελώς μια. Οι μεγάλοι έρωτες κρύβουν μικρές ζωές. Σαν τα κινέζικα κουτιά, αλλά άδεια. Τους χρειαζόμαστε όσο και τους πολιτικούς. Υπόσχονται αυτά που δεν θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τους τόπους. Τους ερωτεύεσαι σιγά σιγά, με μέτρο, η σταθερότητα της σχέσης σας βασίζεται σε πραγματικές εξομολογήσεις.

Έχεις ακούσει ποτέ σου πλατεία να εξομολογείται; Σαν να ακούς την γιαγιά σου να σου διαβάζει τον Μολυβένιο Στρατιώτη. Την θεία σου τη Στέλλα. Δεν υπάρχουν γιαγιάδες, θείες Στέλλες σήμερα. Κι αν υπάρχουν είναι απασχολημένες με τη γειτόνισσα, μιλούν στο κινητό, δεν σου χαϊδεύουν τα μαλλιά γιατί φοβούνται μήπως χαλάσουν τα νύχια τους.

Αττική οδός, έξοδος 12 – κινδύνου. Νιώθω να απομακρύνομαι. Να σηκώνω πανιά για αλλού. Αλαργεύω. Φταίει η εποχή, εγώ, κάποιος άλλος; Όποιος και να φταίει, κανείς δεν πρόκειται να σου πει ότι δεν φταις εσύ που φταις. Κανείς δεν θα σου πει την αλήθεια. Δε συμφέρει, όπως οι αλλοδαποί. Είναι περιττό βάρος.

Αργά στο λιμάνι έχει ακόμα κίνηση. Αναμμένα φουγάρα, χαμός. Κοιτάζω τα φώτα των πλοίων που φεύγουν. Τα αποχαιρετώ. Χαρούμενα πρόσωπα για δέκα μέρες, μπορεί και λιγότερο. Τους υπόλοιπους έντεκα μήνες και είκοσι μέρες κυνηγούν το πλοίο. Τρέχουν και δεν προφταίνουν. Έχουν πάρει λάθος κουλουάρ. Λείπει η προσωπική ενέργεια. Ο σέντερ φορ που θα βάλει το γκολ.

Αύγουστος χωρίς τιρκουάζ νερά, χωρίς άποψη για τον τόπο, χωρίς λύση για την σωτηρία του περιβάλλοντος. Τα καλοκαίρια όταν τελειώνουν γίνονται καρτ ποστάλ. Κρέμονται στα ψυγεία με μαγνητάκια και μας κοιτάζουν θλιμμένα. Sorry guys, δεν έχω άλλο θέμα. Το φθινόπωρο φέτος ήρθε νωρίς. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο. Να κατεβάσουμε και τα χειμωνιάτικα - αν τα βρούμε. Έτσι που χάλασε το κλίμα όλο και κάπου θα μας χρειαστούν.

(από το βιβλίο μου ΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2008)