ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

ΚΑΙ έγινε έπειτα μια γλυκιά μουσική. Και εχόρτασε. Το φεγγάρι έσβησε πάνω στο χώμα, άφησε μια νεκρή ευχή από άσπρη μπογιά και τελείωσε. Οι άνθρωποι -μια ρευστή εκδοχή πραγματικότητας- άρχισαν να τρέχουν πίσω από τον θάνατό τους. Είχαν μια δειλή ομορφιά ξεγραμμένη στην άκρη των χειλιών τους.

«Και άνοιξε το πηγάδι της αβύσσου· και ανέβηκε καπνός από το πηγάδι ωσάν καπνός από μεγάλο καμίνι και σκοτείνιασε ο ήλιος, και ο αέρας από τον καπνό του πηγαδιού.Κι από τον καπνό βγήκαν ακρίδες στη γη· και τους δόθηκε εξουσία σαν αυτή που έχουν οι σκορπιοί της γης»*.

Εβλεπα σαν ενσαρκωτής όλα τα χρόνια να αλλάζουν γύρω μου· βαδίζουν ένα χορό μαγεμένο. Η θάλασσα άδειασε τα μεγάλα πλευρά της, έβγαλε έναν αέρα και η γη σκεπάστηκε σαν μακιγιάζ. Πνιγμένα καλώδια στον σάκο των γεγονότων, οι αναμνήσεις του σώματος. Σαν εκδρομή στο παρόν. Σαν αίμα φτηνό που ξεράθηκε στο μπουκάλι. Η ζωή, οι άνθρωποι και ο κόσμος των ανθρώπων φωσφόριζαν μέσα στο κενό της νύχτας. Υπήρχαν στο διάστημα μεταξύ, στο διάστημα πριν από τη μετάβαση. Θα μπορούσαν και να είναι ζωντανοί, αλλά έγιναν ακρίδες.

Και εκλήθη ξανά ο τραγουδιστής Νιλ Γιανγκ τυλιγμένος σε φυσαρμόνικες. Look out for my love, όμως δεν υπήρχαν πια γειτονιές. Εβγαλα το παιδικό μου ποδήλατο, ήταν θαμμένο κάτω από χιλιάδες βινύλια. Ο χρόνος το είχε αθωώσει. Του είχε προσδώσει ένα δυσανάλογο φως.

Ετσι φωτισμένο το ανέβηκα έως το εσωτερικό των πρώην ανθρώπων. Κοίταζε ο ένας τον άλλο με απορία - εγώ το ποδήλατο και το ποδήλατο εμένα. Οταν γίνεσαι επιβάτης της παιδικής σου ηλικίας τα πράγματα δηλώνονται ως επιθυμίες. Η ρόδα κυλούσε στη λάσπη με κακία, ερεθισμένη από κεραυνοβόλο μανία. Πέρναγε μέσα από τις ακρίδες και τις αυλάκωνε. Δημιουργήθηκε εκεί ένα ρέμα, ένα όριο ζωής.

Μετά τους χτύπησε η φωνή μου. Ηταν σαν ουρλιαχτό ζώου που έψαχνε το κοπάδι του. Τους ζήτησε να παραμείνουν πορτοκαλί, αλλά ένσαρκοι. Ενα αηδιαστικό χαρτί χωρίς λέξεις συνέχιζε να καλύπτει αυτό που κάποτε ήταν δέρμα. Και ήταν παράσημο φρικτό.

Λέγεται πως υπήρξε αίμα. Και πως υπήρξαν σωθικά που τα έφαγε η αρρώστια. Και σαν θαύμα το αίμα υποχώρησε σε νερό και τα μάτια κόπηκαν. Και εχάθη ο κόσμος των ανθρώπων και ο πόνος τους.

Να κρατάς τον πόνο του κόσμου στα χέρια σου, όπως ένα ποτήρι νερό, είπε ο Νιλ Γιανγκ, μετά το τελευταίο ταξίδι στην Τούλσα, και κοιμήθηκε με τους αγγέλους. Δεν ξέρω τι να τον κάνω. Εχουν τέτοια αηδία οι ξεβαμμένοι λαιμοί, τα κολλημένα μαλλιά, οι ιδρωμένες ψυχές στις τσέπες. Αλλά με απόγνωση. Με μια απόγνωση σπασμένη στα δύο άγρια και με συνέλευση των εαυτών μου θα απομακρυνθώ. Αυτό το παζλ στο σκοτάδι με τα χαμένα κομμάτια χρειάζεται τους αντικαταστάτες του.

Οι άνθρωποι είναι άγραφα κείμενα.

Και πρέπει να συμπληρωθούν.

* Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, μτφρ. Γιώργος Σεφέρης, εκδ. Ικαρος, 1975

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=08/10/2011&id=315829