Δεν υπάρχει που, πότε και πώς. Η φωνή σπάει. Σα φλέβα. Το αίμα. Έξω. Το βιολί του Μαγκλάρα. Είναι ο επικήδειος. Η παύλα του Παύλου. Οριστικά. Στα 42. Αγίου Νικολάου ανήμερα. Μούπες θα φύγω χθες το βράδυ ξαφνικά. Έφυγε. Ένας ορίτζιναλ σε μια χώρα ιμιτασιόν. Έγραψε η Ελευθεροτυπία.
Το υπόγειο στη Πιπίνου που κουβεντιάζαμε τα πρωινά είναι κλειστό. Τι σε πρόδωσε; Όλοι. Αλλά περισσότερο απ’ όλους ο εαυτός μου. Υπάρχουν φορές που ο άνθρωπος μέσα πολεμάει τον άνθρωπο έξω. Να γίνεις εσύ. Μετά ο μύθος. Ισορροπιστής στο κενό. Θα πέσω. Επειδή το ροκ είναι ρεμπέτικο. Η μαύρη και η άσπρη πλευρά.
Ο Μίκυ Μίκυ άξιον εστί. Αλλά και Μαρκόπουλος στο Ηρώδειο. Και Στόουνς: «Τι άλλο μπορεί να κάνει ένα φτωχό παιδί από το να τραγουδάει σε μια ροκ εν ρολ μπάντα, μιας και στο κοιμισμένο Λονδίνο δεν μπορεί να βρει θέση κάποιος που θέλει να διαδηλώνει τις ιδέες του στο δρόμο;»
Αν και Ροντέο. Και Κύτταρο. Να ακούγονται καθαρά οι ελληνικοί στίχοι. Όχι μόνο it’s only rock’n’ roll and I like it. Να υπάρχει η ελληνική φράση. Γιατί εγώ ξέρω στο κρεββάτι τι θα πει ροκ εν ρολ.
Με τη γούνα της κυρίας Τζένης. Στη Δροσοπούλου. Στη Πατησίων και αλλού. Ένας αθηναικός κλόουν. Με σοβαρούς σκοπούς. Ωραίος σαν Έλληνας. Με ή χωρίς τη Γιόλα. Με ή χωρίς τη γενιά του. Ντροπαλός. Η ντροπή είναι η ταυτότητα των αληθινών.
Καμιά φορά κοιτάζω τον κόσμο. Νομίζω πως είναι φωτογραφία. Έξω βραδιάζει. Πες μου αν μ’ αγάπησες όσο η νύχτα τη σιωπή. Οι άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από τις ίδιες τρύπες. Με τον ίδιο φόβο που παγώνει το μέτωπο. Στάζει. Και ο Παύλος εκεί. Θα σταματήσω ποτέ να κρυώνω; Το δεξί χέρι δεμένο, παράλυτο. Τραγουδάω με το σώμα, έχω αφήσει το λαρύγγι στο σπίτι μου. Φοράει το χιτώνιο του Χριστού. Τις ρυτίδες του Φρόιντ. Αδύνατος Μαρξ. Αδύναμος.
Δεν ξέρω αν είναι καλά ή κακά τραγούδια. Δεν ξέρω αν γράφουν ή δεν γράφουν ιστορία. Αν μυθοποιούν ή απομυθοποιούν την πρέζα. Αν υπάρχει ή δεν υπάρχει λύση. Αυτή η μουσική. Δεν μιλιέται. Γίνεται. Έγινε.
Μια μέρα. Παίζαμε πινγκ πονγκ στη Σπετσών. Ένα μπιλιαρδάδικο. Μετά το περιοδικό. Κατεβαίνεις σκαλιά. Μεσημεράκι. Ήλιος. Να μ’ ακούς εμένα, είμαι δεκατρία χρόνια μεγαλύτερος. Έχασε.
Πες μου κάτι, μίλησε. Δεν αντέχω στη σιωπή. Ήτα. Διακλαδώσεις. Εν λευκώ εαυτών. Κάτω από αυτές τις συνθήκες. Τρέμω. Δεν μπορείς ποτέ να βρεις τη σωστή διαδρομή. Πώς θα βγω; Παίζαμε τυφλόμυγα. Ποιος είμαι; Άνθρωπος. Παιδί. Νόημα. Χαμένο. Να μ’ αγαπάς.
Το ροκ εν ρολ με κάνει και φεύγω. Πολλές πραγματικότητες. Συγκρούονται. Η αγάπη είναι σαν το Πολυτεχνείο. Λατρεία θανάτου.
Όσα περισσότερα στεφάνια τις φέρνεις, τόσο πιο ψεύτικη δείχνει.
Να μ’ αγαπάς.
Σταύρος Σταυρόπουλος
Περιοδικό Οδός Πανός, τχ. 153-154
Απρίλιος - Σεπτέμβριος 2011
*Ευχαριστώ τον Γιώργο Χρονά για την δημοσίευση του κειμένου
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ
http://xorisaitia।blogspot.com/2011/09/blog-post_27.html
http://www।pavlos-sidiropoulos.gr/index.php
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου