ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ - ΤΕΛΟΣ

«Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου»: Πρώτα βιβλίο, τώρα παράσταση.

Rolling Stones, Τζάνις Τζόπλιν, Sex Pistols, Joy Division, U2, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλος, Ασιμος, Ενδελέχεια, Διάφανα Κρίνα. Ροκιές στη... διαπασών, που διαπερνούν μελαγχολικά απογεύματα σε δρόμους του Μοσχάτου, τη ζεστασιά της άγονης γραμμής, παρακμιακά μπαρ, σκηνές cult ταινιών, χαμένους έρωτες.

Φύσει και θέσει ροκάς, ο Σταύρος Σταυρόπουλος έγραψε ένα έργο γεμάτο ήχους και δυνατές αισθήσεις με τίτλο Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου (Απόπειρα). «Αυτό το βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα, είναι μόνο εσύ, λέξεις γι' αυτό το εσύ...», προειδοποιεί ο συγγραφέας για ένα αιρετικό κείμενο το οποίο δεν χωρίζουν κανονικά κεφάλαια, παρά μόνον τραγούδια.

Κι όμως. Ακριβώς αυτό το πυκνό, πολυσήμαντο, παραισθησιογόνο μίγμα, συγκίνησε τη μουσικοθεατρική κολεκτίβα illuminArti. Και αποτόλμησε να το μεταφέρει με υπότιτλο «Μια ιστορία στη διαπασών» στη σκηνή του θεάτρου «Altera Pars».

Είναι η πρώτη σκηνική απόπειρα της ομάδας και «μια παράσταση για την αντοχή μιας γενιάς που φετιχοποίησε τις αντιθέσεις της, μετατρέποντάς τες σε τοπίο αναμνήσεων. Μια παράσταση με σπαράγματα που λειτουργούν οπτικοποιημένα. Μονοπλάνα γκροτέσκα, θωπείες που γλίστρησαν από την κλεψύδρα του χρόνου. Οι χαμένες κασέτες της εφηβείας που περίσσεψε. Μουσική που γίνεται λόγος. Βαρύς».

Οπως διευκρινίζει η νέα κολεκτίβα για την ομότιτλη με το βιβλίο του Σ. Σταυρόπουλου παράστασή της, «η προσέγγισή μας χωρά μέσα σε αυτό το κείμενο τρεις τέχνες. Το χορό, τη μουσική και το θέατρο. Σε μια παράσταση που τα προφανή θα λείπουν ή θα είναι δυσδιάκριτα και η ουσία θα κρύβεται πίσω από τις λέξεις, τις νότες και τα σώματα. Μια παράσταση στην κόψη του ξυραφιού. Χωρίς ανάσα. Με θορυβώδη σιωπή, με φωτιά».

Οι illuminArti είναι οι: Αντιγόνη Χρόνη, Ελενα Σταματίου, Βαγγέλης Πιτσιλός, Ηλίας Πανταζής, Μαρίνα Ρηγοπούλου, Γεωργία Μήτσουρα, Παντελής Πολίτης, Αλέξανδρος Ρουμπέσης, Εβελίνα Παπαευθυμίου, Αρτεμις Μπρατάκου, Αλέξανδρος Κουρεβέσης και Μάριος Πετρίδης.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη, Ελευθεροτυπία, 18 Μαίου 2011


**Altera Pars: Μ. Αλεξάνδρου 123-Κεραμεικός (Μετρό Κεραμεικός), τηλ. 210-3410011. Σήμερα η τελευταία παράσταση.

Θα συναντηθούμε ξανά, όταν οι λέξεις δημιουργήσουν νέες πραγματικότητες. Αυτή τη φορά, εκτός του οργανικού σώματος του κειμένου.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=276421

Γι αυτό αυτό το βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα, και είναι μόνο εσύ, λέξεις γι αυτό το εσύ, εικόνες πού είναι εσύ, μουσικά αφιερώματα σε ένα εσύ πού δεν τα κατάφερε, κουράστηκε και ταξίδεψε τελικά εκτός θέματος.

Γι αυτό αυτό το βιβλίο είναι μόνο ασκήσεις αναπνοής χωρίς εσένα, χάρτινα παιδικά καραβάκια, χαμένα ηλιοβασιλέματα, απελευθέρωση αιχμάλωτων συχνοτήτων, ασπρόμαυρα όνειρα, μαθήματα επιβίωσης, βουβές ταινίες χωρίς σενάριο, αδύναμα σχέδια, ροκ μανιφέστα, υγρός ίλιγγος, ενηλικίωση, και δεν είναι μυθιστόρημα.

Γιατί τα μυθιστορήματα μάτια μου έχουν αρχή, μέση και τέλος, όπως τα παραμύθια τής γιαγιάς κι αν μπερδευτείς και ξεκινήσεις ανάποδα, οι προτάσεις αρχίζουν να σε αποφεύγουν, οι λέξεις γίνονται ξαφνικά κτητικές, απαιτούν από σένα όλο το νόημα, όλο το χρώμα, θέλουν να σε αποκτήσουν και συ αντιδράς, σηκώνοντας τα χέρια. Άλλωστε, δικό μας είναι μόνο ότι αγαπάμε βαθιά, αυτό το ξέρουν όλοι, μόνο εσύ φαίνεται να το έχεις ξεχάσει προσωρινά και να κάνεις πώς δεν το θυμάσαι.

Παρόλα αυτά, δεν προχωράει τίποτα, όλα μένουν ακίνητα, οι άνθρωποι συνεχίζουν ως φωτογραφίες, κι εμείς πιο παγωμένοι από ποτέ, απολιθωμένοι μα επιζώντες - ώριμοι ή έρημοι δεν έχει σημασία - απογοητευμένοι πού δεν γίναμε τραγούδια, περιφέρουμε τις απουσίες μας σα λαμπάδες και τα προσπερνάμε, παραμένοντας καρφωμένοι στη θέση μας.

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα η Γη θα γίνει πίνακας συλλεκτικός και θα στολίζει τις γκαλερί τού χρόνου, περνώντας απ' την αθανασία στην αιωνιότητα.

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα όλα θα χαθούν στο φως.

Ή σ' ένα τραγούδι των Stones...

Anybody seen my baby? Anybody seen her around ?


ΕΝΑ
ΔΥΟ
ΤΕΛΟΣ