ΕΚΑΤΟ

ΑΥΤΗ η λύπη του χαρτιού. Ανεβαίνει. Εγινε μια τρομαχτική αλλαγή εδώ. Η βροχή κάνει θρόμβους και σπάει. Στο κρεβάτι μου κοιμάται μια γυναίκα. Λέει τα κύματα ένα ένα. Αν ακουμπήσω την πόρτα θα γίνει ποτάμι.

Στο σκοτάδι, τα σώματα που κινούνται φαίνονται σαν ερωτικές χειροβομβίδες. Θα σου φυλάξω το όγδοο σύμφωνο, παρατεταμένο. Πέφτει. Με συγχωρείτε. Η ζωή έχει άλλη εντύπωση.

ΓΙΑΤΙ λόγος είναι όταν οι λέξεις σε σκάβουν και μπορείς να αλλάξεις την ανθρώπινη σημασία τους. Το σώμα μου, σαν γκρεμισμένο κάστρο. Χάνεται κάτω απ' το νερό των δρόμων. Τα πόδια μου είναι γεμάτα γυαλιά. Η εμμονή με την ομορφιά είναι μια ανίκανη να ωριμάσει επιθυμία. Μέσα στις χαραμάδες και στις ρωγμές των τοίχων κατοικούν τα φαντάσματα.

ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ μια βιόλα. Σε επανάληψη. Τις νύχτες να θυμάσαι να στρώνεις τα σεντόνια με ξυραφάκια. Να θυμάσαι να πετάς τα σπασμένα γυαλιά στο πάτωμα και να χορεύουμε. Θέλω να νιώθω το κόψιμο αυτού που υπήρχε. Ο πιο δυνατός μυς είναι η καρδιά. Οσο περισσότερο την τρομοκρατείς τόσο αντέχει.

ΜΙΑ μέρα είδα το φεγγάρι να κολυμπάει στον ουρανό. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έσβησε οριστικά το φως. Εκατό; Θέλω σήμερα να τα γυρίσουμε όλα από την άλλη πλευρά. Πάμε ανάποδα. Εκείνος είπε: Κι αν κατεβούμε τις σκάλες και δούμε τους πεθαμένους; Εκείνη είπε: Ασ' τους. Κοιμούνται χωρίς λύπη.

ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ μαζί. Αφησα αυτή τη μικρή θάλασσα να τρέξει πάνω στα χέρια μου. Κάποια στιγμή άνοιξαν τα κύματα και πέρασε από μέσα τους ο Μωυσής. Μ' ένα μπουκάλι κρασί. Η Μαυρομιχάλη κυμάτισε για ελάχιστα δευτερόλεπτα κάτω απ' το νερό κι έπειτα εξαφανίστηκε. Οταν λες σ' αγαπώ μιλάς στον εαυτό σου. Αλλά κοιτάζεις τον άλλον. Θα μου πεις γιατί είμαστε μόνο στιγμές;

ΟΥΤΕ έρωτας ούτε θάνατος. Γίνεται να κρατήσουμε τις σιωπές σε κουτιά; Εβγαλα το δέρμα μου και το άφησα. Στο καμαρίνι του θεάτρου. Το όριο του ανθρώπου είναι το όριο της πτώσης του.

ΣΧΕΔΟΝ σφαγμένος από αξιοπρέπεια. Η κατάρα του ταξιδευτή είναι να κυνηγάει το φως. Εκεί που κουρνιάζει πάλι ο κόσμος και φαίνεται. Οταν ξανάρθουν τα πράγματα, θα είμαι εδώ. Να σπρώξω τον χρόνο να πέσει. Να πάψει να γεννάει γεράματα και να γίνει ένα σπασμένο αβγό στα μαλλιά σου.

ΒΛΕΠΩ τη νύχτα με χάλκινα δάχτυλα που μιλάει ποδήλατα. Εζησε όλες τις ηλικίες της μέρας όρθια, πριν γίνει νύχτα. Οταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου, κάνει σκοτάδι. Μόνος;

Δεν γράφω πια. Καταστρέφω τη φροντίδα του εγώ. Οσο εγώ μπορεί να είμαι εγώ. Ο πιο μεγάλος ίλιγγος είναι αυτός για τον οποίον αξίζει να ζεις.

Πάμε να γεννηθούμε αλλού, σου λέω. Ο χρόνος αυτός έχει πεθάνει.

Ομως, παραλίγο να πω νύχτα.

*Το κείμενο αυτό είναι το υπ.αριθμ. 100 της στήλης και είναι το τελευταίο σ' αυτό τον κύκλο, αποτελώντας κατά κάποιον τρόπο μια συμβολική ανθολόγηση. Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια. Ευχαριστώ πολύ τον κόσμο που ανταποκρίθηκε τόσο θερμά και μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω. Ηταν συγκινητικό. Τα κείμενα θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο, τον Μάιο, από τις εκδόξεις Οξύ, με τίτλο Πιο νύχτα δεν γίνεται. Η συνέχεια επι της οθόνης.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=269238

Διαβάστε επίσης

Στη στήλη

Νύχτα είναι - θα περάσει