(από την εκδήλωση στο Floral, Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010)
Υπάρχει μια φράση, ένας πολύ όμορφος στίχος του Γιώργου Κακουλίδη, που όταν τον είχα διαβάσει, πριν πολλά χρόνια, μου είχε γεννήσει ερωτηματικά. Ο στίχος είναι: Να μεγαλώνεις την κόλαση όπου τη βρίσκεις.
Μέχρι τότε πίστευα ότι οι προσπάθειές μας τείνουν στο να την εξαφανίσουμε.
Αργότερα κατάλαβα ότι για να νικήσεις την κόλαση θα πρέπει να αντέξεις να ζήσεις μέσα της, μεγαλώνοντάς την.
Το βιβλίο αυτό είναι μια κόλαση, μια άλλη εποχή στην κόλαση, και το μόνο που ελπίζω είναι να καταφέρω να την μεγαλώσω αρκετά. Τόσο, ώστε να την νικήσω.
Ευχαριστώ π
ολύ το καφέ-βιβλιοπωλείο Φλοράλ για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου έδωσε να βρεθώ εδώ, σ’ αυτόν τον χώρο που είναι γεμάτος από ιστορικές μνήμες. Αυτή η πλατεία είναι η δική μας Ακρόπολη, η δική μας Πνύκα, ο δικός μας Φιλοπάππου.
Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Γιώργο Θαλασσινό που αγάπησε αυτή την εκδήλωση πριν καν συμφωνηθεί.
Ευχαριστώ τον Σαράντη Κορωνάκο και τον Λεωνίδα Καραγκούνη των εκδόσεων Απόπειρα. Ακόμη, τον Γιώργο Κακουλίδη, την Μαρία Χρονιάρη και την Όλια Λαζαρίδου, που ήταν απόψε μαζί μου.
Τέλος, ευχαριστώ τον Γιώργο Χρονά και την Μάνια Τεγοπούλου, που φιλοξενούν, επί δύο χρόνια, κάθε βδομάδα, στην Ελευθεροτυπία, αυτά τα «περίεργα» κείμενα της στήλης Νύχτα είναι, θα περάσει. Και με τιμούν πολύ.
Πολλές φορές σκέπτομαι ότι μισώ τη λογοτεχνία. Γιατί μου στερεί την δυνατότητα να ακούω μουσική. Την ίδια στιγμή, όμως, την αγαπώ. Πολύ. Γιατί, ακριβώς, μου υπενθυμίζει την αξία της έλλειψής της.
Αυτά τα δυο αντίθετα συναισθήματα έχουν ένα κοινό παρανομαστή: Την μουσική. Σε μένα, ό,τι αφορά την λογοτεχνία, προέρχεται απ’ τη μουσική. Πίσω από ό,τι έχω γράψει υπάρχει πάντα ένα τραγούδι.
Υπάρχει μια φράση, ένας πολύ όμορφος στίχος του Γιώργου Κακουλίδη, που όταν τον είχα διαβάσει, πριν πολλά χρόνια, μου είχε γεννήσει ερωτηματικά. Ο στίχος είναι: Να μεγαλώνεις την κόλαση όπου τη βρίσκεις.
Μέχρι τότε πίστευα ότι οι προσπάθειές μας τείνουν στο να την εξαφανίσουμε.
Αργότερα κατάλαβα ότι για να νικήσεις την κόλαση θα πρέπει να αντέξεις να ζήσεις μέσα της, μεγαλώνοντάς την.
Το βιβλίο αυτό είναι μια κόλαση, μια άλλη εποχή στην κόλαση, και το μόνο που ελπίζω είναι να καταφέρω να την μεγαλώσω αρκετά. Τόσο, ώστε να την νικήσω.
Ευχαριστώ π
ολύ το καφέ-βιβλιοπωλείο Φλοράλ για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου έδωσε να βρεθώ εδώ, σ’ αυτόν τον χώρο που είναι γεμάτος από ιστορικές μνήμες. Αυτή η πλατεία είναι η δική μας Ακρόπολη, η δική μας Πνύκα, ο δικός μας Φιλοπάππου.Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Γιώργο Θαλασσινό που αγάπησε αυτή την εκδήλωση πριν καν συμφωνηθεί.
Ευχαριστώ τον Σαράντη Κορωνάκο και τον Λεωνίδα Καραγκούνη των εκδόσεων Απόπειρα. Ακόμη, τον Γιώργο Κακουλίδη, την Μαρία Χρονιάρη και την Όλια Λαζαρίδου, που ήταν απόψε μαζί μου.
Τέλος, ευχαριστώ τον Γιώργο Χρονά και την Μάνια Τεγοπούλου, που φιλοξενούν, επί δύο χρόνια, κάθε βδομάδα, στην Ελευθεροτυπία, αυτά τα «περίεργα» κείμενα της στήλης Νύχτα είναι, θα περάσει. Και με τιμούν πολύ.
Πολλές φορές σκέπτομαι ότι μισώ τη λογοτεχνία. Γιατί μου στερεί την δυνατότητα να ακούω μουσική. Την ίδια στιγμή, όμως, την αγαπώ. Πολύ. Γιατί, ακριβώς, μου υπενθυμίζει την αξία της έλλειψής της.
Αυτά τα δυο αντίθετα συναισθήματα έχουν ένα κοινό παρανομαστή: Την μουσική. Σε μένα, ό,τι αφορά την λογοτεχνία, προέρχεται απ’ τη μουσική. Πίσω από ό,τι έχω γράψει υπάρχει πάντα ένα τραγούδι.
Νομίζω ότι αν ο David Bowie δεν είχε ηχογραφήσει το 1972 το Rock’n’roll suicide, δεν θα γινόμουν συγγραφέας.
Να είστε όλοι καλά και να μην φύγει κανείς. Είναι η ώρα της μουσικής.
Σταύρος Σταυρόπουλος
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
http://goo.gl/TTaL
(Photo: Σπύρος Κατωπόδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου