ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΛΟΚΛΗΡΟ το τοπίο λέει ένα πράγμα. Λες και ανακοινώνει σαν βαρύτιμο έπαθλο την απελπισία του. Υπενθυμίζει την ενοχή του σε ό,τι αντιγράφει την ιστορία του.
Εμεινε να σκαλίζει αυτό που ονομάζεται τοπίο. Ούτε θρίαμβος ούτε χρόνος. Οι ιστοί έχουν σπάσει. Το τοπίο επωάζει έναν μοιρασμένο θάνατο με μακρινές κραυγές. Και δέχεται. Το σμήνος των ανθρώπων, σκαρφαλωμένο. Στην οροφή της σάρκας του.

ΒΛΕΠΩ αυτό το πρώην τοπίο. Αυτήν τη φωτογραφία τοπίου, απλωμένη να μαραζώνει. Είναι νύχτα. Τίποτε γύρω μου δεν υψώνεται. Κανένα πρωινό. Καθένας απ' τους περαστικούς έχει τουλάχιστον τρία ονόματα. Το ένα εξηγεί το πρόσωπο, τα άλλα δύο τον προορισμό. Προορισμός του τοπίου είναι ο αβοήθητος άνθρωπος.

Το πλαισιώνουν ζωές. Οδηγημένες, ζωές που μοιάζουν να τις ακούμπησε εκεί κάποιος ερασιτέχνης θεός για να κάνει την τελευταία του κίνηση.

ΟΛΑ στηρίζονται στην κορυφή ενός αβγού. Το αβγό είναι ψεύτικο. Για να μπορέσεις να αγκαλιάσεις το τοπίο πρέπει να είσαι ψεύτικος, τεντωμένος. Ασπαστος. Να χωράς το τίποτα. Αλλιώς, το τοπίο σε απορροφά. Σε κάνει ένα αόρατο, βυθισμένο σύμβολο. Μια άχρηστη ζωγραφιά στην άκρη.

ΕΓΩ είμαι χθες. Κουβαλάω τα κεραμίδια μου για να σκεπάσω αυτό που λέει το τοπίο. Αν θέλεις να σώσεις το τοπίο, το σκοτώνεις. Δεν φοβάμαι, θα το γεννήσω ξανά. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να το αθωώσω.

Προσθέτω τα μάτια μου πάνω του. Το διορθώνω. Σχεδόν μπλε, θυμίζει εξώφυλλο λύπης. Περασμένης δεκαετίας. Ξαναγράφω αργά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Βαπτίζω τα όριά του. Το τοπίο χαμογελά.

ΚΟΙΤΑΖΩ αυτό το ξανά τοπίο, μετά. Και υψώνεται. Κάθε τι εξηγεί τη σημαντικότητά του και την εμφανίζει μπροστά μου. Εχουν εξαιρεθεί οι απογοητευτικές λεπτομέρειες. Η οθόνη είναι μοναδική. Τρέχουν νερά. Η μουσική ποτίζει τα πλακάκια αυτής της αυτοσχέδιας κορυφής και την κάνει να δείχνει ακόμη ψηλότερη. Διέρχεται τις αιώνιες κλίμακες με δέος.

ΕΙΜΑΙ μόνος σ' αυτό το μέρος που μοιάζει με ύφασμα του εαυτού μου, μόνος σ' αυτή την ευλογημένη περιδίνηση πριν από την πτώση. Η πανοπλία μου έχει ανοίξει. Μέσα της μπαινοβγαίνουν πουλιά. Με γεύση καραμέλας.

Αυτό που λεγόταν τοπίο έχει χαθεί. Το πρώην τοπίο έσβησε. Τη θέση του έχει πάρει μια φωτογραφία. Ξαφνικά, όπως ανάβουν οι φωτογραφίες, το νερό αρχίζει και χαϊδεύει τα χαρακτηριστικά μου. Αναδύεται σιγά σιγά το περίγραμμα. Φωτίζεται. Μετά, το κυρίως θέμα. Η ουσία. Η αύρα.

Θα γεννηθώ ξανά με άφτιαχτο πρόσωπο. Στο προαύλιο αυτής της αιώνιας φωτογραφίας, να κουβαλήσω το τοπίο. Σαν σαλιγκάρι.

ΕΚΕΙ είναι το μέλλον που θα αλλάξει τη γη. Στο αναμμένο αυτό τοπίο θα κατοικήσει αδιάλυτο το σμήνος των ανθρώπων. Και οι φυλές τους, καθαρές. Σκαρφαλωμένες, στην οροφή της σάρκας του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=215881