ΕΙΝΑΙ μια γυναίκα. Σαν αιτία που κολλάει σταυρόλεξα κι όλο ακυρώνει. Το λίγο φως που είχε υπάρξει πριν το έκανε σπίτι και εκεί. Γεννούσε πεθαμένες ιστορίες σαν εντόσθια. Αργά κατέβαιναν μέσα τα θαύματα: η αμίλητη αγωνία της αγάπης. Η ανίκητη πάλη με το σκοτάδι. Ο τρόμος της καθαρής όρασης. Δεν θέλει να δει.
Οι εντός κορυφές είναι σαν τις ψυχές: μπορείς να κρεμαστείς για λίγο από πάνω τους, αλλά δύσκολα τις αντέχεις.
Φοράει μάσκα και από κάτω άλλη. Μετά άλλη. Αλλη. Το πρόσωπό της σαν πούδρα, δεν βρέθηκε ποτέ. Μόνο φλούδα - άδειο προκαλούσε. Και ξοδευόταν στον αέρα επίσημα. Χωρίς χλωρίδα και πανίδα ζωής.
ΠΗΓΕ και ήρθε και σταμάτησε κι όπως τα άλογα γονατίζουν να συναντήσει το περαστικό φως. Πάνω σε σπέρμα από σοκολάτα αμύγδαλο. Ενας απαθής θρίαμβος με φυλαχτά ήταν κρεμασμένος απ' τον λαιμό της και βάραινε. Με φόντο την Ακρόπολη όλο βάραινε. Σαν μουσική πολυκαιρισμένης όπερας.
Οστρακωμένη πάνω στον χρόνο, πέτρα σκληρή. Σισύφεια. Μόνο η λύπη μετακινούσε και γυάλιζε σαν αρπακτικό «με τρομερές συνέπειες». Θα την έλεγες χωρίς ζωή, σκισμένη.
ΓΙΑ να γράφεις όπως ακούς μουσική, όπως ψάχνεις δίσκους, όπως οδηγείς, όπως χορεύεις. Και έκανε. Δύο άσοι ενός κουτσού μήνα, σαν άδεια, παγωμένα πόδια, τον είχαν υποδεχτεί. Γενέθλιος μήνας. Οριστικός. Που βράδιασε ζωή μέσα σε μια κάρτα. Μέσα σε λίγο καιρό.
Τώρα περπατάει στη γη, με ανάγλυφο βήμα. Ο,τι βαδίζει, αποτυπώνεται. Σε όλη τη μετά ζωή θα υπάρχει αυτό το πρόστυχο βήμα που ζει. Θα υπάρχει στη σιωπή. Η νικημένη δούλα που πεθαίνει την αγάπη στη φωλιά της. Να ζει στη σιωπή.
ΗΘΕΛΕ να διπλώσει τον πόνο της και με τον τρόπο αυτόν που ξεκληρίζονται όσοι πιστεύουν ότι η αγάπη. Ενώνεται. Λες και είχε ανοίξει κάποια βουβή τρύπα και μέσα εκεί χυνόταν σαν λύπη. Αυτός έμπαινε για να ζει και τη σκεπάζει. Εκεί σαν σε σπάνια αρρώστια αγωνίζεται. Και διαταράσσεται η τάξη του κόσμου και σκορπίζεται, αλλά με μια περίεργη εμμονή να επιμένει αγάπη. Διαμέσου των άλλων ανθρώπων συνεχίζεται ο θάνατος του ανθρώπου.
ΘΑ έρθει, όμως, ο επιστήθιος καιρός που το τέλος. Και ο κόσμος αυτός θα περάσει με τη λύπη καρφωμένη στα μάτια του, αλλά με πλούτο πολύ. Πάνω στο γυμνό δέρμα θα έρθει ο καινούργιος να κολλήσει και έτοιμος από μαρτύριο θα αφοσιωθεί.
Παρουσιάζεται και συνεχώς ξημερώνει. Μέχρι η αγάπη. Μια δίκαιη ανάμνηση στο κορμί του. Η νύχτα να νικηθεί. Ποτέ άλλοτε τέτοια ήττα να διεκδικεί τον καινούργιο κόσμο με τη λευκότητά της.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ, πάντα ένας καθρέφτης απλώνεται σαν μοίρα. Θα απαλλάξει τα γεγονότα απ' το χρέος τους. Τους ανθρώπους από αυτό που εξακολουθούν να σημαίνουν. Θα διατηρήσει το ίδιο όνομα σε άλλο σώμα. Θα συνεχίσει να έχει αυτή την περίεργη εμμονή να επιμένει αγάπη. Θα συνεχίσει.
Και η νίκη αυτή θα γράφεται με ήτα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=196587
Οι εντός κορυφές είναι σαν τις ψυχές: μπορείς να κρεμαστείς για λίγο από πάνω τους, αλλά δύσκολα τις αντέχεις.
Φοράει μάσκα και από κάτω άλλη. Μετά άλλη. Αλλη. Το πρόσωπό της σαν πούδρα, δεν βρέθηκε ποτέ. Μόνο φλούδα - άδειο προκαλούσε. Και ξοδευόταν στον αέρα επίσημα. Χωρίς χλωρίδα και πανίδα ζωής.
ΠΗΓΕ και ήρθε και σταμάτησε κι όπως τα άλογα γονατίζουν να συναντήσει το περαστικό φως. Πάνω σε σπέρμα από σοκολάτα αμύγδαλο. Ενας απαθής θρίαμβος με φυλαχτά ήταν κρεμασμένος απ' τον λαιμό της και βάραινε. Με φόντο την Ακρόπολη όλο βάραινε. Σαν μουσική πολυκαιρισμένης όπερας.
Οστρακωμένη πάνω στον χρόνο, πέτρα σκληρή. Σισύφεια. Μόνο η λύπη μετακινούσε και γυάλιζε σαν αρπακτικό «με τρομερές συνέπειες». Θα την έλεγες χωρίς ζωή, σκισμένη.
ΓΙΑ να γράφεις όπως ακούς μουσική, όπως ψάχνεις δίσκους, όπως οδηγείς, όπως χορεύεις. Και έκανε. Δύο άσοι ενός κουτσού μήνα, σαν άδεια, παγωμένα πόδια, τον είχαν υποδεχτεί. Γενέθλιος μήνας. Οριστικός. Που βράδιασε ζωή μέσα σε μια κάρτα. Μέσα σε λίγο καιρό.
Τώρα περπατάει στη γη, με ανάγλυφο βήμα. Ο,τι βαδίζει, αποτυπώνεται. Σε όλη τη μετά ζωή θα υπάρχει αυτό το πρόστυχο βήμα που ζει. Θα υπάρχει στη σιωπή. Η νικημένη δούλα που πεθαίνει την αγάπη στη φωλιά της. Να ζει στη σιωπή.
ΗΘΕΛΕ να διπλώσει τον πόνο της και με τον τρόπο αυτόν που ξεκληρίζονται όσοι πιστεύουν ότι η αγάπη. Ενώνεται. Λες και είχε ανοίξει κάποια βουβή τρύπα και μέσα εκεί χυνόταν σαν λύπη. Αυτός έμπαινε για να ζει και τη σκεπάζει. Εκεί σαν σε σπάνια αρρώστια αγωνίζεται. Και διαταράσσεται η τάξη του κόσμου και σκορπίζεται, αλλά με μια περίεργη εμμονή να επιμένει αγάπη. Διαμέσου των άλλων ανθρώπων συνεχίζεται ο θάνατος του ανθρώπου.
ΘΑ έρθει, όμως, ο επιστήθιος καιρός που το τέλος. Και ο κόσμος αυτός θα περάσει με τη λύπη καρφωμένη στα μάτια του, αλλά με πλούτο πολύ. Πάνω στο γυμνό δέρμα θα έρθει ο καινούργιος να κολλήσει και έτοιμος από μαρτύριο θα αφοσιωθεί.
Παρουσιάζεται και συνεχώς ξημερώνει. Μέχρι η αγάπη. Μια δίκαιη ανάμνηση στο κορμί του. Η νύχτα να νικηθεί. Ποτέ άλλοτε τέτοια ήττα να διεκδικεί τον καινούργιο κόσμο με τη λευκότητά της.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ, πάντα ένας καθρέφτης απλώνεται σαν μοίρα. Θα απαλλάξει τα γεγονότα απ' το χρέος τους. Τους ανθρώπους από αυτό που εξακολουθούν να σημαίνουν. Θα διατηρήσει το ίδιο όνομα σε άλλο σώμα. Θα συνεχίσει να έχει αυτή την περίεργη εμμονή να επιμένει αγάπη. Θα συνεχίσει.
Και η νίκη αυτή θα γράφεται με ήτα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=196587
2 σχόλια:
Η αγάπη γράφεται με ΗΤ(Τ)Α... και Η ΖΩΗ ΔΕΝ τελειώνει με ΉΤ(Τ)Α, όπως περιπαικτικά τιτλοφορεί ένας άλλος συγγραφέας σε ένα βιβλίο του...
Εκεί είναι η ουσία.Να δεχόμαστε τις ήττες μας σαν μικρές μάχες που χάσαμε και να συνεχίζουμε.Πιο δυνατοί,πιο ώριμοι,πιο έτοιμοι για την επόμενη μάχη στην αγάπη,την ζωή.
ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΜΕ ΠΟΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΝ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ.ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ,ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΕΜΜΟΝΗ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΟΠΩΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΕΕΙ.
Δημοσίευση σχολίου