Η ομιλία μου στην παρουσίαση του βιβλίου Δυο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις
Βιβλιοπωλείο ΒΙΒΛΙΟΓΗΤΕΜΑΤΑ
Μοσχάτο, 17 Δεκεμβρίου 2009
Αν οι τόσο ζεστές εισηγήσεις της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ και του Τάκη Μενδράκου ήταν – κατά ένα τρόπο – το ένα μέρος λέξεις γι αυτή τη βραδιά, εμένα φαντάζομαι μου αναλογεί η σιωπή – και μάλιστα, στο τετράγωνο: Δύο μέρη.
Σήμερα, ομολογώ, είχα αρκετό άγχος. Έχω κάνει τόσες παρουσιάσεις βιβλίων μου, όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που το κάνω στο Μοσχάτο, και ήθελα να είναι ιδιαίτερη. Το Μοσχάτο δεν είναι μόνο ο τόπος που γεννήθηκα. Είναι και η πατρίδα μου: Πατρίδα είναι ο τόπος όπου μπορούμε να ονειρευτούμε την συνέχειά μας. Κι εγώ μόνο εδώ μπορώ.
Αυτό το βιβλίο έμεινε κοντά μου για ενάμιση περίπου χρόνο. Από τα μέσα του 2007 έως τα τέλη του 2008. Μετά με άφησε. Συναντηθήκαμε ξανά τώρα, με την ευκαιρία της έκδοσής του. Φαντάζομαι ότι θα έχουμε πολλά να πούμε. Βέβαια, η ερωτική σχέση έχει τελειώσει, ελπίζω όμως να καταφέρουμε να μείνουμε φίλοι. Το βιβλίο κι εγώ.
Γιατί ένα επόμενο, πάντα θα καραδοκεί.
Νομίζω πως αυτό που θέλει να δείξει η ποίηση, είναι ότι υπάρχουμε. Και ο πιο σαφής ορισμός αυτού του γεγονότος είναι, ακριβώς, το ότι δεν υπάρχουμε.
Μιλώντας για ποιήματα, ειδικά αυτά, ανήκουν στην μοναδικότητα της στιγμής που τα δημιούργησε. Μόνο για λίγο τα κρατάς στα χέρια σου και μετά χάνονται. Σα να τα ρούφηξε η νύχτα. Επιστρέφουν στη στιγμή που τα γέννησε. Εκεί που ανήκουν.
Εδώ μπαίνει το γνωστό ζήτημα: Συγγραφέας είναι αυτός που γράφει ή αυτό που γράφει; Μάλλον, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η αλήθεια είναι απόρρητη.
Η γραφή είναι η προσπάθεια να ακουμπήσουμε τον άνθρωπο που κάνει τον εαυτό μας στην ταινία του βιβλίου. Ο ηθοποιός υπάρχει, το έργο μένει να αποδειχτεί.
Το Δυο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις, αφορά στα τρία στάδια εκφυλισμού μιας ερωτικής σχέσης: Πρώτα σταματούν τα βλέμματα (σωπαίνουν), μετά τα σώματα (δεν αγγίζονται) και τελευταίες, τελειώνουν οι λέξεις.
Θα έλεγα ότι ο έρωτας είναι ένα τριπλό Π: Το πρώτο είναι Παράπτωμα, Παράβαση. Το δεύτερο είναι Πόνος. Το τρίτο Π είναι μάλλον Παρανάλωμα. Δηλαδή, καιγόμαστε.
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ και στηρίζετε αυτό το βιβλίο. Να ευχαριστήσω με τη σειρά:
-Τις εκδόσεις Μεταίχμιο για την τόσο προσεγμένη έκδοση.
-Τον Κώστα Τσόκλη για την φιλία και το εξώφυλλο που μου πρόσφερε.
-Τον Δήμο Μοσχάτου και το βιβλιοπωλείο Βιβλιογητέματα για την πρόσκληση.
-Δυο αγαπημένους μου ανθρώπους, την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και τον Τάκη Μενδράκο, που ήρθαν μέχρι εδώ – και το κάνουν σπάνια – για να μιλήσουν για το βιβλίο μου.
-Την Μαρία Καστάνη που απέδωσε τα ποιήματά μου με αυτόν τον πολύ βιωματικό τρόπο.
Ξεχωριστά, θέλω να ευχαριστήσω ένα παιδί: Ένα κοριτσάκι που μου έδειξε πώς να βάζουμε καλάθια με το φεγγάρι. Και μου δίδαξε πώς να επιβραδύνουμε την διαδικασία της ενηληκίωσης.
Σήμερα ο κόσμος, η επιστήμη, νοιάζονται για το πώς θα καθυστερήσουν την γήρανση. Λένε ότι οι επόμενοι από εμάς μπορεί να ζουν εκατόν πενήντα χρόνια. Το ενδιαφέρον και το σημαντικό για μένα θα ήταν, αυτά τα δυσανάλογα πολλά χρόνια, να μπορέσουν να τα ζήσουν ως παιδιά. Ή έστω, περισσότερο ως παιδιά και λιγότερο ως μεγάλοι.
Είναι πολύ βαρετό να είσαι μεγάλος σήμερα.
Να είστε όλοι καλά
Σταύρος Σταυρόπουλος
Βιβλιοπωλείο ΒΙΒΛΙΟΓΗΤΕΜΑΤΑ
Μοσχάτο, 17 Δεκεμβρίου 2009
Αν οι τόσο ζεστές εισηγήσεις της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ και του Τάκη Μενδράκου ήταν – κατά ένα τρόπο – το ένα μέρος λέξεις γι αυτή τη βραδιά, εμένα φαντάζομαι μου αναλογεί η σιωπή – και μάλιστα, στο τετράγωνο: Δύο μέρη.
Σήμερα, ομολογώ, είχα αρκετό άγχος. Έχω κάνει τόσες παρουσιάσεις βιβλίων μου, όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που το κάνω στο Μοσχάτο, και ήθελα να είναι ιδιαίτερη. Το Μοσχάτο δεν είναι μόνο ο τόπος που γεννήθηκα. Είναι και η πατρίδα μου: Πατρίδα είναι ο τόπος όπου μπορούμε να ονειρευτούμε την συνέχειά μας. Κι εγώ μόνο εδώ μπορώ.
Αυτό το βιβλίο έμεινε κοντά μου για ενάμιση περίπου χρόνο. Από τα μέσα του 2007 έως τα τέλη του 2008. Μετά με άφησε. Συναντηθήκαμε ξανά τώρα, με την ευκαιρία της έκδοσής του. Φαντάζομαι ότι θα έχουμε πολλά να πούμε. Βέβαια, η ερωτική σχέση έχει τελειώσει, ελπίζω όμως να καταφέρουμε να μείνουμε φίλοι. Το βιβλίο κι εγώ.
Γιατί ένα επόμενο, πάντα θα καραδοκεί.
Νομίζω πως αυτό που θέλει να δείξει η ποίηση, είναι ότι υπάρχουμε. Και ο πιο σαφής ορισμός αυτού του γεγονότος είναι, ακριβώς, το ότι δεν υπάρχουμε.
Μιλώντας για ποιήματα, ειδικά αυτά, ανήκουν στην μοναδικότητα της στιγμής που τα δημιούργησε. Μόνο για λίγο τα κρατάς στα χέρια σου και μετά χάνονται. Σα να τα ρούφηξε η νύχτα. Επιστρέφουν στη στιγμή που τα γέννησε. Εκεί που ανήκουν.
Εδώ μπαίνει το γνωστό ζήτημα: Συγγραφέας είναι αυτός που γράφει ή αυτό που γράφει; Μάλλον, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η αλήθεια είναι απόρρητη.
Η γραφή είναι η προσπάθεια να ακουμπήσουμε τον άνθρωπο που κάνει τον εαυτό μας στην ταινία του βιβλίου. Ο ηθοποιός υπάρχει, το έργο μένει να αποδειχτεί.
Το Δυο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις, αφορά στα τρία στάδια εκφυλισμού μιας ερωτικής σχέσης: Πρώτα σταματούν τα βλέμματα (σωπαίνουν), μετά τα σώματα (δεν αγγίζονται) και τελευταίες, τελειώνουν οι λέξεις.
Θα έλεγα ότι ο έρωτας είναι ένα τριπλό Π: Το πρώτο είναι Παράπτωμα, Παράβαση. Το δεύτερο είναι Πόνος. Το τρίτο Π είναι μάλλον Παρανάλωμα. Δηλαδή, καιγόμαστε.
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ και στηρίζετε αυτό το βιβλίο. Να ευχαριστήσω με τη σειρά:
-Τις εκδόσεις Μεταίχμιο για την τόσο προσεγμένη έκδοση.
-Τον Κώστα Τσόκλη για την φιλία και το εξώφυλλο που μου πρόσφερε.
-Τον Δήμο Μοσχάτου και το βιβλιοπωλείο Βιβλιογητέματα για την πρόσκληση.
-Δυο αγαπημένους μου ανθρώπους, την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και τον Τάκη Μενδράκο, που ήρθαν μέχρι εδώ – και το κάνουν σπάνια – για να μιλήσουν για το βιβλίο μου.
-Την Μαρία Καστάνη που απέδωσε τα ποιήματά μου με αυτόν τον πολύ βιωματικό τρόπο.
Ξεχωριστά, θέλω να ευχαριστήσω ένα παιδί: Ένα κοριτσάκι που μου έδειξε πώς να βάζουμε καλάθια με το φεγγάρι. Και μου δίδαξε πώς να επιβραδύνουμε την διαδικασία της ενηληκίωσης.
Σήμερα ο κόσμος, η επιστήμη, νοιάζονται για το πώς θα καθυστερήσουν την γήρανση. Λένε ότι οι επόμενοι από εμάς μπορεί να ζουν εκατόν πενήντα χρόνια. Το ενδιαφέρον και το σημαντικό για μένα θα ήταν, αυτά τα δυσανάλογα πολλά χρόνια, να μπορέσουν να τα ζήσουν ως παιδιά. Ή έστω, περισσότερο ως παιδιά και λιγότερο ως μεγάλοι.
Είναι πολύ βαρετό να είσαι μεγάλος σήμερα.
Να είστε όλοι καλά
Σταύρος Σταυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου