ΔΥΟ Η ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΓΙ ΑΥΤΗΝ

ΕΧΩ έναν κατεδαφισμένο ναό ανάμεσα στα δόντια μου: η μνήμη της γλώσσας.
Τα φιλιά. Σπασμένα μάρμαρα. Μουντζουρωμένα. Κάρβουνο ζωγραφικής. Ο χρόνος σιγά σιγά τα μαυρίζει. Το μισό μου πρόσωπο είναι από χαστούκια. Το άλλο μισό περιμένει αυτό που δεν θα ξεκινήσει ποτέ ξανά.
Καλημέρα σας. Κοιτάζω για τους άλλους που απευθύνεται το σας -είμαι μόνον εγώ. Χρησιμοποιεί πληθυντικό αριθμό λες και είναι το ποίημα της Δημουλά. Δεν είναι. Δεν μπορείς εύκολα να δικαιολογήσεις τέτοια απόσταση. Η απόσταση εξαρτάται από τη στάση. Ζωής. Που δεν είναι γεμάτη προσωπικές διαψεύσεις.

ΦΩΤΙΣΜΟΣ χαμηλός. Της ησυχίας. Της ανυπεράσπιστης σιωπής. Στο άγγιγμα των ματιών, μένεις. Είδα μπροστά μου το δέρμα της να ανατέλλει. Να μεγαλώνει μέχρι το δωμάτιο. Υστερα να μην μπορεί να αντέξει την εξέλιξή του. Ενιωθε απ' την έναρξη την ανάγκη της λήξης. Το τελευταίο σφύριγμα δεν βρίσκεται απαραίτητα στο τέλος. Η αρχή είναι εκείνη που καθορίζει τη σημασία των πραγμάτων. Η αλήθεια της αρχής. Το τέλος απλώς την επιβεβαιώνει.

Κι όμως. Θα τη γεννούσα. Νύχτες ολόκληρες ζέσταινα το έμβρυο, περνούσαν μέσα μου οι επιθυμίες του. Αυτή όμως κατάφερε να μη γεννηθεί. Φοβόταν το ουσιαστικό. Και έγινε ρήμα. Ερώτηση. Αγωνία για την οριστική κατάληξη. Ε-ρωτας. Θα μου κάνεις κακό;

ΣΤΟ «Αρσενικό-θηλυκό» ο Γκοντάρ ξεσπάει: Οι ιδέες που δεν είναι τίποτε, είναι υπεύθυνες για τα πάντα, ενώ τα συναισθήματα που είναι τα πάντα, δεν είναι υπεύθυνα για τίποτε. Κρίμα. Πολύ. Στα συναισθήματα, έκπτωτη. Αυτό το βασίλειο δεν της ανήκε ποτέ. Αδειος θρόνος. Αδειος. Ρόλος. Για να παίξεις την Μπλανς Ντιμπουά πρέπει να είσαι η Βίβιαν Λι. Ή τουλάχιστον η Ιζαμπέλ Ιπέρ. Κρύψου.

Πάνω στο κομοδίνο, ένα μπουκάλι. Γεμάτο μισό νερό. Εκανα πρόσθεση, φοβόταν το ένα. Ετρεμε. Και διαιρούσε. Το πηλίκο το κάρφωνε στο παρκέ για να μπορεί να το πατά. Οσες σταγόνες κατάφερα να κλέψω τις κατάπια. Για να θυμάμαι να μη διαιρώ. Η απραξία σκοτώνει τη δυνατότητα. Αποκλείει εκείνο που θέλει να είναι παρόν.

ΠΩΣ μπορείς να είσαι παρών αν το παρελθόν σε τρομάζει; Πώς φτάνεις όταν συνέχεια απομακρύνεσαι; Κάθε στιγμή της ζωής μας είμαστε αυτό που είμαστε λόγω αυτού που έχουμε υπάρξει. Οποιοσδήποτε άλλος τρόπος καθορισμού της ταυτότητάς μας είναι αποτυχημένος. Σαράντα δύο τοις εκατό ποσοστό αποτυχίας. Σαράντα δύο ετών. Κρυμμένων. Φοράει μαύρα. Κρύψου.

Με τον χρόνο μαθαίνεις πόσο έχει συμβάλει ο άλλος, πόσο μετράει η απουσία του για να γίνεις αυτό που είσαι. Μαθαίνεις να αγαπάς την προδοσία του ανθρώπου που σε καθόρισε. Το παρελθόν σού δείχνει τον τρόπο. Αλλωστε, μας προδίδει μόνον αυτός που μας αγαπά πραγματικά;

ΣΤΗΝ Ακαδημίας, έξω από το πολιτιστικό κέντρο του δήμου, πάνω στον μαρμάρινο θρόνο του, ο Παλαμάς με κοιτάζει απελπισμένος. Ο αγκώνας του αριστερού του χεριού είναι ακουμπισμένος στο γόνατο, στηρίζει με την παλάμη του το κεφάλι. Μοιάζει με άγαλμα του εαυτού του. Σε όλες τις γυναίκες της ζωής του αναζητούσε μια Μαρία. Τη δική του Μαρία.
Του έμεινε η «Ασάλευτη ζωή». Θέλω να φύγετε όλοι απ' τον κόσμο και να μείνω μόνος μου, μου λέει.

Τα πράγματα δεν είναι πια παρά αυτά που είναι. Εχουν αφύσικα φανερωθεί. Ολα.

ΥΓ.: Ο τίτλος της σημερινής νύχτας είναι από την ομώνυμη ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=181072