ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΞΑΝΑ

ΚΑΘΟΜΑΙ εδώ, σ' αυτή τη σκοτεινή γωνιά της γης, που τη φροντίζουν μόνο κάτι νυχτερινά φωτάκια, και αναλογίζομαι τι δεν πήγε καλά. Τι απ' όλα όσα έπρεπε να έχουν συμβεί δεν συνέβη. Στους τοίχους υπάρχουν τριαντάφυλλα, το ντεκόρ είναι φτηνό. Ενα τσιγάρο καίει άδικα, ο καπνός του κάνει δακτυλίδια και συναντά το ταβάνι.

Στο κρεβάτι μου κοιμάται μια γυναίκα. Είναι σκεπασμένη μέχρι επάνω με μια κουβέρτα, στην καρέκλα είναι κρεμασμένο ένα λινό φόρεμα. Τα μαύρα μαλλιά της, όπως γαντζώνονται απ' το άσπρο, τσαλακωμένο μαξιλάρι, αφήνουν μια στάμπα θανάτου στο δωμάτιο: Σαν οριστική καληνύχτα.

ΚΑΜΙΑ ναυμαχία δεν έχει προηγηθεί, πριν αρχίσουν οι πρώτοι πυροβολισμοί υψώθηκε από τα πλοία λευκή σημαία. Ο καθένας θα παραδώσει ήσυχα τους αιχμαλώτους του, οι βάρκες ήδη κατεβαίνουν.

Απ' το μπαλκόνι η θάλασσα λες και θέλει να μπει μέσα, την εμποδίζουν κάτι λεπτές κουρτίνες. Οι μεμβράνες του έρωτα. Το βράδυ η θάλασσα χάνει το μπλε της και γεμίζει πίσσα. Το σκοτάδι γίνεται μαρτύριο. Ξεχειλίζουν τα μάτια μου πάνω σ' αυτή την αδιανόητα μαύρη επιδερμίδα. Τι να υπάρχει άραγε εκεί; Πόσα αφανέρωτα κομμάτια είναι κρυμμένα στον βυθό της;

Προσπαθώ να περιγράψω το εσωτερικό μου με εξωτερικό τρόπο. Κανείς δεν μπορεί να νικήσει τη νύχτα. Οι σκέψεις που κάνει χάνονται, σαν να τις ρουφούν τα φαντάσματα. Και μετά. Δεν υπάρχουν ίχνη. Μόνο απολεσθέντα κοσμήματα.

Κουράστηκα να κουβαλάω το ίδιο νερό από το βουνό και πριν φτάσω στη πόλη να χύνεται. Θα τελειώσει το νερό κι εγώ θα είμαι ακόμη διψασμένος. Μια λύση είναι να σταματήσεις να ονειρεύεσαι. Οσο περισσότερο ονειρεύεσαι τόσο περισσότερο διψάς. Η δίψα είναι χαρακτηριστικό όσων τους έχει αρπάξει απ' τα μαλλιά το μη πραγματοποιήσιμο. Οσων έχουν στοιχηματίσει τη ζωή τους υπέρ της φαντασίας. Η ουτοπία του χρόνου μεγαλώνει μαζί τους. Αν μπορούσα θα τον σταματούσα. Μόνο κακά φέρνει. Αν μπορούσα. Δεν μπορώ όμως.

ΣΤΑ Εξάρχεια των αρχών του '80 είχα δει ένα σύνθημα: Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας. Νομίζω πως είναι τίτλος βιβλίου της Ραφαέλ Μπιγιεντού, μιας νεαρής Γαλλίδας. Το νιώθω. Η γιορτή της σάρκας είναι εξίσου σημαντική με τη γιορτή της ψυχής. Αρκεί να είναι αληθινή.

Το φεγγάρι δεν βγήκε σήμερα. Θα διασκέδαζε χτες μέχρι αργά. Εμεινα μόνο εγώ να φροντίζω τη νύχτα. Να χτενίζω τα μαλλιά της με τα νύχια μου.

Μόνο εγώ, να κοιτάζω ένα άσπρο, τσαλακωμένο μαξιλάρι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=159265