(1). Λευκών Ορέων και Τροίας, πεζούλι αριθμός τέσσερα. Εξωτερικά ιατρεία. Αναισθησιολόγοι, επιμελητές, χειρούργοι. Όλοι τους ανειδίκευτοι. Κόβω φυλλαράκια για να της τα δώσω. Ένα στρογγυλό λεμόνι για να μάθει να κλωτσάει τη ζωή και να περνάει. Μακάρι να μπορούσα να κόψω και χρόνο. Να τον βάλω στα χεράκια της και να φύγουμε.
(2). Όταν πλησιάζει το κεφάλι της στο μήλο και δαγκώνει με δύναμη απ' την δική της μεριά, το κομμάτι που βρίσκεται στο στόμα μου αντιστέκεται. Δεν την αφήνω να μου το πάρει. Δεν θέλω να μάθει από τόσο νωρίς ότι η νίκη είναι εύκολη υπόθεση.
(3). Τα όνειρά της, ένα κολάζ από ήλιους. Από παράνομες πραγματικότητες, από σημαδεμένες λέξεις, από στριμωγμένους αποχαιρετισμούς.
(από το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, εκδ. Απόπειρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου