Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

ΛΙΓΗ ΝΑΦΘΑΛΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ


Μόνος μου
Απαρηγόρητος συγγενής του εαυτού μου
Με τις μέρες μου αδιάθετες
Το φως της σελήνης
Ξεράθηκε στο παντελόνι μου
Η ζωή μια τρύπα
Σηκώνω το φλιτζάνι
Και τη βλέπω από κάτω να χάσκει
Υπόγειο ανάκτορο
Με διασχίζει απαρηγόρητος ο Ηριδανός

Θα πέσω

Το κρεβάτι βλέπει γκρεμό
Ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα μου
Είναι από σκόνη
Κάτω από το μαξιλάρι μου
Οι παλάμες μου χειροβομβίδες

Δεν έχω τίποτε άλλο

Μία σονάτα σιωπής
Κάποιες λάθος σταγόνες
Λίγη ναφθαλίνη για τον έρωτα

Έχω ράψει όλα μου τα ποιήματα
Στο στόμα ενός μικρού παιδιού

Τώρα πια
Μπορώ να χαθώ

Ήσυχος

(από το βιβλίο ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)

4 σχόλια:

Venus on fire είπε...

Το απέκτησα πρόσφατα το βιβλίο και πήρα το θάρρος να αναρτήσω ένα καταπληκτικό ποίημα για την ΑΓΑΠΗ.
Πολλά συγχαρητήρια για τη γραφή σας.
Συγκλονιστική και μιλάει κατ'ευθείαν στις καρδιές.
Καλό μήνα.

Unknown είπε...

Σ' ευχαριστώ Venus, να είσαι καλά. Ελπίζω να σ΄αρέσουν και τα κείμενά μου στην Ελευθεροτυπία κάθε Παρασκευή. Αυτή η στήλη με ενδιαφέρει όσο και τα βιβλία μου. Άλλωστε, θα γίνει κάποτε βιβλίο.

Spiros είπε...

Υπέροχο ποίημα, Σταύρο! Παράβαλε επίσης με το «Η μητέρα μου πέθανε...» του Λειβαδίτη και ένα ποίημα του Meng-tze (αγαπημένο του Herman Hesse).

Unknown είπε...

Σ' ευχαριστώ Σπύρο. Θα κοιτάξω το ποίημα του Λειβαδίτη που λες.
Να είσαι καλά.