Μόνος μου
Απαρηγόρητος συγγενής του εαυτού μου
Με τις μέρες μου αδιάθετες
Το φως της σελήνης
Ξεράθηκε στο παντελόνι μου
Η ζωή μια τρύπα
Σηκώνω το φλιτζάνι
Και τη βλέπω από κάτω να χάσκει
Υπόγειο ανάκτορο
Με διασχίζει απαρηγόρητος ο Ηριδανός
Θα πέσω
Το κρεβάτι βλέπει γκρεμό
Ο άνθρωπος που κοιμάται δίπλα μου
Είναι από σκόνη
Κάτω από το μαξιλάρι μου
Οι παλάμες μου χειροβομβίδες
Δεν έχω τίποτε άλλο
Μία σονάτα σιωπής
Κάποιες λάθος σταγόνες
Λίγη ναφθαλίνη για τον έρωτα
Έχω ράψει όλα μου τα ποιήματα
Στο στόμα ενός μικρού παιδιού
Τώρα πια
Μπορώ να χαθώ
Ήσυχος
(από το βιβλίο ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)
4 σχόλια:
Το απέκτησα πρόσφατα το βιβλίο και πήρα το θάρρος να αναρτήσω ένα καταπληκτικό ποίημα για την ΑΓΑΠΗ.
Πολλά συγχαρητήρια για τη γραφή σας.
Συγκλονιστική και μιλάει κατ'ευθείαν στις καρδιές.
Καλό μήνα.
Σ' ευχαριστώ Venus, να είσαι καλά. Ελπίζω να σ΄αρέσουν και τα κείμενά μου στην Ελευθεροτυπία κάθε Παρασκευή. Αυτή η στήλη με ενδιαφέρει όσο και τα βιβλία μου. Άλλωστε, θα γίνει κάποτε βιβλίο.
Υπέροχο ποίημα, Σταύρο! Παράβαλε επίσης με το «Η μητέρα μου πέθανε...» του Λειβαδίτη και ένα ποίημα του Meng-tze (αγαπημένο του Herman Hesse).
Σ' ευχαριστώ Σπύρο. Θα κοιτάξω το ποίημα του Λειβαδίτη που λες.
Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου