ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΔΩ

Η ΨΥΧΗ είχε γίνει Τιτανικός. Βυθιζόταν σ' ένα αρχαίο κατρακύλισμα, που δεν είχε καμία σχέση με το μετά. Επαιζε μια μελαχρινή μουσική, του Τάσου Μελετόπουλου από τη «Διάφανη Πεταλούδα». Δεν υπήρχε κιβωτός, ούτε Νώε. Χειμώνας πάλι. Οχι βαρύς. Σιωπηλός μάρτυρας της αιώνιας πράξης.
Ο Θεός είχε καθήσει σε μια γωνία και προσπαθούσε να ανάψει τσιγάρο. Ο αναπτήρας το μετάνιωνε. Οι σπόροι που έπεφταν στο χώμα φύτρωναν έλατα που παλιά ήταν κυπαρίσσια. Τρυπούσαν το ύφασμα με τα κλαδιά τους και ανέβαιναν. Μια θάλασσα έμπαινε με φόρα. Μια θάλασσα στα παράθυρα. Μια φωτιά.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή άνοιξαν τα κύματα και πέρασε από μέσα τους ο Μωυσής. Δίπλα του στεκόταν η Παρθένος Μαρία, τον κοιτούσε έως το μέσα. Φορούσε ένα μαύρο νυχτερινό σατέν, το ένα της στήθος έκθετο. Ελαιώνες οι κόμποι των γονάτων της. Από πίσω, μια ολόκληρη Παλαιστίνη. Ενα δίδυμο όνειρο που καιγόταν. Κρατούσε τις δέκα εντολές - ανάποδα. Να φονεύεις. Να μοιχεύεις. Να κλέβεις. Να ψευδομαρτυρείς μαρτυρίαν ψευδή. Να επιθυμείς πάντα όσα τω πλησίον σου εστί. Και άλλες: Να καις. Να κρατάς. Να θυμάσαι.

ΗΡΘΕ ο Ελβις Πρίσλεϊ. Ο Φεντερίκο Φελίνι. Ο Νιλ Γιανγκ. Θέλω να ζήσω, θέλω να δώσω. Θέλω να διασχίσω τους ωκεανούς ψάχνοντας για μια καρδιά από χρυσάφι. Το Δευτερονόμιο μπερδεύτηκε με το «Ι-ching», το Λευιτικό με τον «Φύλακα στη σίκαλη». Η μουσική ανέβαινε σκάλες, συγκολλούσε μικρά κομμάτια από ανεπίκαιρες μελωδίες και τα έκανε αγγίγματα. Προέκυπτε μια άβυσσος εποχών. Μετά, φυσαρμόνικα. Τα Ευαγγέλια έπρεπε να ξαναγραφούν.

ΣΤΟ ΦΩΣ του κεριού είδα ξαφνικά τα νεκρά σώματα των χρόνων μου που περνούσαν. Αναγνώρισα τη γριά επιδερμίδα. Χλομή, ένα γυαλί βλέμμα. Ισχυαν όλες οι απαγορεύσεις μαζί. Η κηδεία τους πέρασε από μπροστά μου, σαν τελετή ενηλικίωσης. Αφησα ένα λουλούδι σε κάθε έναν από τους εαυτούς μου και έφυγα. Ενα άοσμο λουλούδι. Από απόσταση.

ΕΞΩ ΠΗΡΕ να ξημερώνει. Το φως επίμονο, αληθινό, περίσσευε μέσα στην αγκαλιά μου. Τροφοδοτούσε τις αρχές των απαλών άκρων. Αυτή η ομορφιά είναι γκρεμός, πονάει το σώμα. Το τρυπάει σαν στίχος του Λέοναρντ Κοέν. Ξεπερνάει τις ελάχιστες δυνατότητες του μυαλού. Μέσα η θάλασσα είχε ησυχάσει. Ημουν ένας απλός περιπλανητής που είχε κουραστεί να ξαναρχίζει.

Χειμώνας πάλι. Οχι βαρύς. Τελειώνουν τα μάτια μου. Πάνω στο μεταξωτό πρωινό του. Αφήνουν έναν άσπρο λεκέ χλωρίνης, λες και το νέο προετοίμαζε την εξαφάνιση του παλιού μέσα απ' τη διάνοιξη των ορίων του. Η γεωγραφία αυτού του άσπρου είναι το μέλλον. Που έρχεται.

Μετράω ξανά τα ευαγγέλια, πνίγονται μες στα χέρια μου. Δεν συμφωνούν ούτε με τα γνωστά ούτε με τα κρυμένα. Είναι πολύ περισσότερα - αλλά θυσιασμένα: Ενα άγνωστο ολοκαύτωμα ομορφιάς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=133389