ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΡΑΣ - ΜΗΧΑΝΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

Αύριο, Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου, στον Ιανό (Σταδίου 24) στις 6μμ, ο συγγραφέας Μιχάλης Μήτρας παρουσιάζει το βιβλίο του Μηχανή αναζήτησης (εκδ. Νεφέλη) και συνομιλεί με τον Σταύρο Σταυρόπουλο, για την "περιορισμένη" λογοτεχνία, την γραφή που διαβάζεται αλλά και βλέπεται, την συγκεκριμένη ή οπτική ποίηση και όλα όσα διαμόρφωσαν την στάση του απέναντι στα κυρίαρχα ρεύματα της ελληνικής πεζογραφίας τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Από χρόνια η κριτική έχει επισημάνει ότι ο Μ.Μ. υιοθετώντας μια εικονοκλαστική γραφή δεν ακολουθεί τις συμβατικές μορφές αφήγησης, επειδή προφανώς θεωρεί ότι αυτές δεν μπορούν να αποδώσουν την σύγχρονη πολυδιάστατη πραγματικότητα. Πατώντας πάνω στα πιο ριζοσπαστικά κινήματα του 20ου αιώνα ( υπερρεαλισμός, νταντά, λετρισμός, νουβώ ρομάν ) και με ελληνικές του αναφορές τον Καχτίτση, τον Γονατά, τον Πεντζίκη και ίσως τον Χειμωνά, ο Μ.Μ. με αδιάλλακτους και αμετανόητους πειραματισμούς προσπαθεί, αν και πιστεύει ακράδαντα στη μορφή, να επιτύχει μια παρωδία της μορφής.
Οι εκδοχές που κατατίθενται σ’ αυτό το βιβλίο, υπενθυμίζοντας την μακρά λογοτεχνική του πορεία, είναι κυρίως από την συγκέντρωση τριών προηγούμενων βιβλίων του:

-Φανταστική νουβέλα, ιδιωτική έκδοση, 1972
-Αστική τοπιογραφία, εκδ. Αιγόκερως, 1982
-Αόριστες λεπτομέρειες, εκδ. Απόπειρα. 1990

συν την τελευταία ενότητα Μηχανή αναζήτησης που αποτελείται από κείμενα ανέκδοτα ή δημοσιευμένα σε περιοδικά κατά την περίοδο 1992-2006.

Η πρόζα του βιβλίου είναι, νομίζει κανείς, ένα καταιγιστικό μοντάζ πλάνων από το σινεμά της νουβέλ βάγκ, και κυρίως, την αποδομητική κινηματογραφική μηχανή του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Υπάρχουν εικόνες από το Δυο ή τρία πράγματα που ξέρω γι αυτήν, απ’ το Αρσενικό – Θηλυκό, από τον Τρελό Πιερό, από το Γουήκ Έντ, απ’ το La Passion.
Παρουσιάζεται ένας κόσμος σε διάλυση, που απώτερος σκοπός του είναι να επικοινωνήσει, ή καλύτερα, να κινηθεί προς την προσπάθεια της επικοινωνίας. Υπάρχει ένα ζευγάρι καθ’ όλο το μήκος και το πλάτος του βιβλίου που προσπαθεί να αγγιχτεί. Μέσα στην απουσία τους, που είναι η παρουσία του περιβάλλοντος χώρου. Υπάρχουν κινήσεις που σημαίνουν ή δεν σημαίνουν. Υπάρχουν εγγραφές που τις παρακολουθείς περισσότερο με την αναπνοή σου και λιγότερο με το βλέμμα – αν και παραδόξως πρόκειται για οπτική ποίηση.
Ο λόγος του Μ.Μ. ελλειπτικός, υβριδικός, αποσπασματικός, θραυσματικός και πάνω απ’ όλα μοναχικός, σου παρέχει την δυνατότητα να πας πέρα από τις τυπωμένες λέξεις για να συναντήσεις το ανέγγιχτο, το ανείδωτο, το ανείπωτο και να δημιουργήσεις το δικό σου ονειρικό σύμπαν, το δικό σου καταφύγιο γραφής, το οποίο εν τέλει και καλείσαι να συμπληρώσεις, αναιρώντας το. Κυρίως όμως σε προκαλεί να το φανταστείς.

Σταύρος Σταυρόπουλος, Ιανός, 17-2-10