ΚΑΘΩΣ κατέβαινα τα σκαλιά της γέφυρας του ηλεκτρικού του Πειραιά για να βρεθώ στον χώρο του Καραϊσκάκη, η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου απλωνόταν πάνω από τη φαληρική νύχτα. Ηταν το τελευταίο τραγούδι για το πρώτο μέρος της συναυλίας: Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει, φίλε μου, με μας; Δεν ήξερα τι θα γίνει. Προχώρησα. Εδειξα το χαρτί και μπήκα. Πήρα μια μπίρα.
Είχα δει τους Scorpions για πρώτη φορά το 1979 στο Μόναχο - όταν έπρεπε να τους δω. Στα πρώτα βήματα μιας μεγάλης καριέρας. Τους είδα στο Παρίσι και μετά στην Ελλάδα. Πολλές φορές. Στις συναυλίες ήταν εντυπωσιακοί. Εβγαζαν μια συντροφικότητα που μου αρκούσε. Θα ήταν και τα ιδρυτικά μέλη εκεί, καλά θα πήγαινε.
Οταν ο Βασίλης, ως γκεστ, τραγούδησε το Holiday σαν Holy Day, συννέφιασα. Μα καλά, τόσες μέρες, τόσες πρόβες, και δεν βρέθηκε κάποιος να του μάθει πού κόβουν τις συλλαβές; Διακοπές χρειαζόμασταν, όχι αγίους. Το να να να νανα του Klaus Meine επανέφερε τα πράγματα στην αρχική τους θέση, στέλνοντας τον μύθο για την περίφημη χροιά της φωνής του Βασίλη στις κερκίδες, εκεί που οι νέοι και οι νέες κάθε ηλικίας θα συνέχιζαν να τον λατρεύουν. Πιστεύω ότι κακώς εμφανίστηκε μαζί τους. Οταν είσαι εξήντα χρονών, και δεν είσαι ο Michael Schenker του «Doctor doctor» οι συγκρίσεις είναι εις βάρος σου. Πρέπει να ξέρεις να σωπαίνεις. Ή να το έχεις. Ο θρυλικός κιθαρίστας των UFO ήταν πράγματι ο πρώτος στο γκρουπ, όπως είπε στο μικρόφωνο ο Klaus Meine. Δηλαδή, το είχε.
Πήραν σειρά τα γνωστά, ξεσηκωτικά χιτ του γερμανικού συγκροτήματος (Νο one like you, Rock you like a hurricane, The zoo, Loving you Sunday morning, Big city nights), ο κόσμος παραληρούσε. Στο «Still loving you» όμως, η αγάπη ακούστηκε σε ανοικτή ακρόαση. Κατέβηκε τις κερκίδες ντυμένη στα λευκά και στάθηκε στην αρένα. Στον χώρο που ο Κοβάσεβιτς είχε σκοράρει στη φιέστα τα δύο τελευταία του γκολ με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Εκεί που είχες χάσει το κινητό σου.
Ο κόσμος ήταν πολύς. Αρκετός για να ρίξει μια κυβέρνηση. Οι ανάσες τους έπλεναν τον αέρα, τον έκαναν να μυρίζει καρπούζι. Περίμενα τις αλλαγές. Κάποιος δίπλα μου άναψε έναν μπάφο. Σχεδόν μαστούρωσα.
Στο encore εμφανίστηκε στα μάτριξ της εξέδρας μια ελληνική σημαία. Εμεινε αρκετή ώρα εκεί, μέχρι να την αποστηθίσουμε. Οι γαλάζιες γραμμές μού έφεραν στον νου τη θάλασσα. Ηταν ρηχά. Μετά, ο μικρόσωμος λίντερ του γκρουπ, που ήταν φτυστός ο Στηβ, σφύριξε και το τείχος του Βερολίνου έπεσε.
Βγήκα χωρίς πρόσωπο· μου το είχε πάρει ένα παιδί. Η νύχτα θα συνεχιζόταν σε όλα τα πιθανά μέρη του κόσμου, με όλους τους πιθανούς τρόπους. Και η αγάπη, χωρίς εμάς: ένας έκπτωτος άγγελος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου