(Scorpions, Καραισκάκη, Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009)
Καθώς κατέβαινα τα σκαλιά της γέφυρας στον ηλεκτρικό του Πειραιά για να βρεθώ στον χώρο του γηπέδου Καραισκάκη, η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου απλωνόταν σε λα ελάσσονα πάνω από την φαληρική νύχτα. Ήταν το τελευταίο τραγούδι για το πρώτο μέρος της συναυλίας: Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας. Δεν ήξερα τι θα γίνει. Προχώρησα. Έδειξα την πρόσκληση και μπήκα. Πήρα μια μπύρα.
Είχα δει τους Scorpions για πρώτη φορά το 1979 στο Μόναχο – όταν έπρεπε να τους δω. Στα πρώτα βήματα μιας μεγάλης καριέρας. Μετά τους είδα στο Παρίσι και μετά στην Ελλάδα. Πολλές φορές. Στις συναυλίες ήταν εντυπωσιακοί. Έβγαζαν μια συντροφικότητα που μου αρκούσε. Θα ήταν και τα ιδρυτικά μέλη εκεί, καλά θα πήγαινε η βραδιά.
Όταν ο Βασίλης, ως γκεστ, τραγούδησε το Holiday σαν Holy Day, συννέφιασα. Μα καλά, τόσες μέρες, τόσες πρόβες, και δεν βρέθηκε κάποιος να του μάθει που κόβουν τις συλλαβές; Διακοπές χρειαζόμασταν, όχι αγίους. Το να να να νανα του Klaus Meine επανέφερε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, στέλνοντας τον μύθο για την περίφημη χροιά της φωνής του Βασίλη στις κερκίδες, εκεί που οι νέοι και οι νέες κάθε ηλικίας θα συνέχιζαν να τον λατρεύουν. Νομίζω ότι κακώς εμφανίστηκε. Όταν είσαι εξήντα χρονών και δεν είσαι ο Michael Schenker στο «Doctor doctor» οι συγκρίσεις είναι σε βάρος σου. Πρέπει να ξέρεις να σωπαίνεις. Ή να το έχεις. Ο θρυλικός κιθαρίστας των UFO ήταν πράγματι one of the family, όπως είπε στο μικρόφωνο ο Klaus Meine. Το είχε.
Πήραν σειρά τα γνωστά, ξεσηκωτικά χιτ του γερμανικού συγκροτήματος ( No one like you, Rock you like a hurricane, The zoo, Loving you Sunday morning, Big city nights ), ο κόσμος παραληρούσε. Στο «Still loving you» όμως, η αγάπη ακούστηκε σε ανοικτή ακρόαση. Στον χώρο που ο Κοβάσεβιτς είχε σκοράρει στη φιέστα τα δύο τελευταία του γκολ με την φανέλα του Ολυμπιακού. Εκεί που είχες χάσει το κινητό σου.
Στο encore εμφανίστηκε στα μάτριξ της εξέδρας και μια ελληνική σημαία. Έμεινε αρκετή ώρα εκεί, μέχρι να την αποστηθίσουμε. Μετά, ο μικρόσωμος λήντερ του γκρουπ, που ήταν φτυστός ο Στηβ, σφύριξε και το τείχος του Βερολίνου έπεσε. Ο κόσμος ήταν πολύς. Αρκετός για να ρίξει μια κυβέρνηση. Οι ανάσες τους έπλεναν τον αέρα, τον έκαναν να μυρίζει καρπούζι. Περίμενα τις αλλαγές. Κάποιος δίπλα μου άναψε ένα μπάφο. Σχεδόν μαστούρωσα.
Βγήκα χωρίς πρόσωπο. Μου το είχε πάρει ένα παιδί. Η νύχτα θα συνεχιζόταν σε όλα τα πιθανά μέρη του κόσμου, με όλους τους πιθανούς τρόπους. Και η αγάπη. Χωρίς εμάς: Ένας έκπτωτος άγγελος.
Καθώς κατέβαινα τα σκαλιά της γέφυρας στον ηλεκτρικό του Πειραιά για να βρεθώ στον χώρο του γηπέδου Καραισκάκη, η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου απλωνόταν σε λα ελάσσονα πάνω από την φαληρική νύχτα. Ήταν το τελευταίο τραγούδι για το πρώτο μέρος της συναυλίας: Ελλάς, Ελλάς, τι θα γίνει φίλε μου με μας. Δεν ήξερα τι θα γίνει. Προχώρησα. Έδειξα την πρόσκληση και μπήκα. Πήρα μια μπύρα.
Είχα δει τους Scorpions για πρώτη φορά το 1979 στο Μόναχο – όταν έπρεπε να τους δω. Στα πρώτα βήματα μιας μεγάλης καριέρας. Μετά τους είδα στο Παρίσι και μετά στην Ελλάδα. Πολλές φορές. Στις συναυλίες ήταν εντυπωσιακοί. Έβγαζαν μια συντροφικότητα που μου αρκούσε. Θα ήταν και τα ιδρυτικά μέλη εκεί, καλά θα πήγαινε η βραδιά.
Όταν ο Βασίλης, ως γκεστ, τραγούδησε το Holiday σαν Holy Day, συννέφιασα. Μα καλά, τόσες μέρες, τόσες πρόβες, και δεν βρέθηκε κάποιος να του μάθει που κόβουν τις συλλαβές; Διακοπές χρειαζόμασταν, όχι αγίους. Το να να να νανα του Klaus Meine επανέφερε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, στέλνοντας τον μύθο για την περίφημη χροιά της φωνής του Βασίλη στις κερκίδες, εκεί που οι νέοι και οι νέες κάθε ηλικίας θα συνέχιζαν να τον λατρεύουν. Νομίζω ότι κακώς εμφανίστηκε. Όταν είσαι εξήντα χρονών και δεν είσαι ο Michael Schenker στο «Doctor doctor» οι συγκρίσεις είναι σε βάρος σου. Πρέπει να ξέρεις να σωπαίνεις. Ή να το έχεις. Ο θρυλικός κιθαρίστας των UFO ήταν πράγματι one of the family, όπως είπε στο μικρόφωνο ο Klaus Meine. Το είχε.
Πήραν σειρά τα γνωστά, ξεσηκωτικά χιτ του γερμανικού συγκροτήματος ( No one like you, Rock you like a hurricane, The zoo, Loving you Sunday morning, Big city nights ), ο κόσμος παραληρούσε. Στο «Still loving you» όμως, η αγάπη ακούστηκε σε ανοικτή ακρόαση. Στον χώρο που ο Κοβάσεβιτς είχε σκοράρει στη φιέστα τα δύο τελευταία του γκολ με την φανέλα του Ολυμπιακού. Εκεί που είχες χάσει το κινητό σου.
Στο encore εμφανίστηκε στα μάτριξ της εξέδρας και μια ελληνική σημαία. Έμεινε αρκετή ώρα εκεί, μέχρι να την αποστηθίσουμε. Μετά, ο μικρόσωμος λήντερ του γκρουπ, που ήταν φτυστός ο Στηβ, σφύριξε και το τείχος του Βερολίνου έπεσε. Ο κόσμος ήταν πολύς. Αρκετός για να ρίξει μια κυβέρνηση. Οι ανάσες τους έπλεναν τον αέρα, τον έκαναν να μυρίζει καρπούζι. Περίμενα τις αλλαγές. Κάποιος δίπλα μου άναψε ένα μπάφο. Σχεδόν μαστούρωσα.
Βγήκα χωρίς πρόσωπο. Μου το είχε πάρει ένα παιδί. Η νύχτα θα συνεχιζόταν σε όλα τα πιθανά μέρη του κόσμου, με όλους τους πιθανούς τρόπους. Και η αγάπη. Χωρίς εμάς: Ένας έκπτωτος άγγελος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου