Έργο του Αχιλλέα ΧρηστίδηΣΤΟ παλιό τυπογραφείο του Δάρρα. Στην Ιπποκράτους. Ο χώρος εξομολογείται. Δεν χρειάζεται τον Ρουσό, μπορεί και μόνος του. Οι τοίχοι μυρίζουν μελάνι, φρεσκοτυπωμένες σελίδες, μεράκι δεκαετιών. Το Εγκλημα και τιμωρία, σε μετάφραση Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και πρόλογο Εμμανουήλ Ροΐδη, πέφτει πάνω στους τσίγκους, τικ τακ, τικ τακ, μ' εκείνο το σπαρακτικό βάρος των μυθικών τεράτων, που σκοτώνονται για να ζήσουν. Ο Χρήστος το μαζεύει από κάτω και μου το χαρίζει. Στα 70 του μιλάει ακόμη για μολότωφ - έχει ήδη στα μάτια του δύο.
Λέει Δοστογιέφσκης, Βαλζάκ, Δίκενς. Νομίζω πως έχω μπει σ' ένα βομβαρδισμένο ιερό, από την οροφή πέφτουν κομμένες λέξεις. Πυροβολισμός. Ο Αιμίλιος σκοτώνει τον Βασίλη Πολύζο.
Στη Σπυρίδωνος Τρικούπη, εκεί που βρισκόταν ο Μανάκος, το παλιό δισκάδικο στη στροφή, περιπλανιέται η σκιά ενός αόρατου ήρωα. Του ροκ εν ρολ. Είναι ένα κράμα από Μικ Τζάγκερ, Ντέιβιντ Μπάουι, Πίτερ Χάμιλ, Σιντ Μπάρετ, και Βαν Μόρισον. Αν κοιτάξεις ψηλά, πάνω απ' τον ουρανό των Εξαρχείων, θα δεις το αεροπλάνο που μετέφερε τους Λίναρ Σκίναρντ να πέφτει. Τον λοχία Πέπερ να απογειώνεται, κρατώντας ένα κόκκινο μπαλόνι. Τη μοιραία ένεση που έκανε ο Τζιμ Μόρισον εκείνη τη νύχτα στη Διδότου. Το χαμόγελο ανακούφισης του Τζον Λένον λίγο πριν πυροβοληθεί έξω απ' το σπίτι του στη Βαλτετσίου. Την Γκρέις Σλικ να μασάει άσπρα κουνέλια στου Μπάρμπα Γιάννη. Την Απόπειρα να εκδίδει τον πρώτο Μπουκόφσκι. Τον Γκοντάρ να στήνει την κάμερα έξω απ' το Βοξ. Τη Μαρία να κυνηγάει πεταλούδες με τρύπια απόχη. Τον Χρηστάκη στη φυλακή. Τον Χέντριξ να σπάει τη κιθάρα του. Τον Φελίνι με all star. Το Κατερινάκι να λιγοστεύει. Τον Κηθ Ρίτσαρντς. Τον Μιχάλη Κατσαρό. Τον Γιώργο Χρονά. Αχρονο.
Είναι νύχτα. Θα περάσει. Από κεκτημένη ταχύτητα. Σαν ουρλιαχτό. Θα σου φυλάξω το όγδοο σύμφωνο, παρατεταμένο. Στη βιβλιοθήκη, η θραύσις κρυστάλλων συνεχίζεται. Ετσι να κάνουμε, θα ανοίξουν οι μέρες. Θα βγουν σελίδες, φωνές, ιαχές. Πιστόλια ποιήματα. Οσα κεφάλια και να μας κόψουν, θα φυτρώσουν καινούρια. Με μεγαλύτερη κάννη.
Η Λερναία Υδρα ήταν η μητέρα μας.
Λέει Δοστογιέφσκης, Βαλζάκ, Δίκενς. Νομίζω πως έχω μπει σ' ένα βομβαρδισμένο ιερό, από την οροφή πέφτουν κομμένες λέξεις. Πυροβολισμός. Ο Αιμίλιος σκοτώνει τον Βασίλη Πολύζο.
Στη Σπυρίδωνος Τρικούπη, εκεί που βρισκόταν ο Μανάκος, το παλιό δισκάδικο στη στροφή, περιπλανιέται η σκιά ενός αόρατου ήρωα. Του ροκ εν ρολ. Είναι ένα κράμα από Μικ Τζάγκερ, Ντέιβιντ Μπάουι, Πίτερ Χάμιλ, Σιντ Μπάρετ, και Βαν Μόρισον. Αν κοιτάξεις ψηλά, πάνω απ' τον ουρανό των Εξαρχείων, θα δεις το αεροπλάνο που μετέφερε τους Λίναρ Σκίναρντ να πέφτει. Τον λοχία Πέπερ να απογειώνεται, κρατώντας ένα κόκκινο μπαλόνι. Τη μοιραία ένεση που έκανε ο Τζιμ Μόρισον εκείνη τη νύχτα στη Διδότου. Το χαμόγελο ανακούφισης του Τζον Λένον λίγο πριν πυροβοληθεί έξω απ' το σπίτι του στη Βαλτετσίου. Την Γκρέις Σλικ να μασάει άσπρα κουνέλια στου Μπάρμπα Γιάννη. Την Απόπειρα να εκδίδει τον πρώτο Μπουκόφσκι. Τον Γκοντάρ να στήνει την κάμερα έξω απ' το Βοξ. Τη Μαρία να κυνηγάει πεταλούδες με τρύπια απόχη. Τον Χρηστάκη στη φυλακή. Τον Χέντριξ να σπάει τη κιθάρα του. Τον Φελίνι με all star. Το Κατερινάκι να λιγοστεύει. Τον Κηθ Ρίτσαρντς. Τον Μιχάλη Κατσαρό. Τον Γιώργο Χρονά. Αχρονο.
Είναι νύχτα. Θα περάσει. Από κεκτημένη ταχύτητα. Σαν ουρλιαχτό. Θα σου φυλάξω το όγδοο σύμφωνο, παρατεταμένο. Στη βιβλιοθήκη, η θραύσις κρυστάλλων συνεχίζεται. Ετσι να κάνουμε, θα ανοίξουν οι μέρες. Θα βγουν σελίδες, φωνές, ιαχές. Πιστόλια ποιήματα. Οσα κεφάλια και να μας κόψουν, θα φυτρώσουν καινούρια. Με μεγαλύτερη κάννη.
Η Λερναία Υδρα ήταν η μητέρα μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου