Κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν, διεκδικώντας σταθερά και πεισματικά το ρόλο του χαμένου. Tου χαμένου που τα παίρνει όλα, του χαμένου που αρνείται να σηκώσει οτιδήποτε στην πλάτη του ως λάφυρο, δεν έχει μεγάλη σημασία.
Μέσα στον προστατευμένο κύκλο των ανθρώπων, των βιβλίων, των μουσικών που μπορούν να αντιληφθούν, προσωρινά ή μέχρι τέλους, τις αποκρυσταλλωμένες μύχιες αναζητήσεις και αγωνίες τους, χτίζουν ένα αυτόνομο κρατίδιο για να δώσουν πατρίδα σε συναισθήματα που μοιάζουν σπαρακτικά μοναχικά εκεί έξω.
Αυτό το «εκεί έξω» κοιτάζει από το δικό του κρατίδιο ο συγγραφέας, πότε με εντυπωσιακή απόσταση, πότε με συναισθηματική εγγύτητα, πάντα πυρετωδώς εξομολογητικά.
Ανάμεσα σε αυτόν και σε μας οι λέξεις: Πότε τοίχος, πότε παράθυρο, πότε καθρέφτης.
Τα κείμενα αυτού του βιβλίου είναι μια συλλογή δημοσιευμένων κειμένων του Σταύρου Σταυρόπουλου σε εφημερίδες και περιοδικά την τελευταία εξαετία.
Αγγελική Πανοτάρα, περιοδικό Exodos
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ http://www.myworld.gr/site/content.php?sel=173&artid=413797
ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ
Όπως και στα έξι προηγούμενα βιβλία του και αυτό αφορά προσωπικούς του ήρωες και βιώματα. Είτε αυτοί λέγονται Κέρουακ, Μπέκετ, Κάφκα, Χειμωνάς και Νικολαίδης, είτε Χατζηδάκης, Dylan, Cohen, Bowie, Miles Davis. Αφορούν λοιπόν και δικούς μας ήρωες και βιώματα.
Η ελευθέρου ύφους γραφή του Σταυρόπουλου διακρίνεται από μια αφοπλιστική ειλικρίνεια που κάνει την πρόζα του αληθινά συγκινητική. Τιμά πραγματικά τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που τον σημάδεψαν και συνάμα μας προσκαλεί να τους μοιραστούμε μαζί του. Είναι επίσης βαθιά νοσταλγική, εξάλλου οι περισσότεροι από αυτούς που αναφέρονται, δεν βρίσκονται πια "εδώ".
Θανάσης Μήνας, Athens Voice
13 Νοεμβρίου 2008
ΠΑΝΩ ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΗΝ ΑΜΜΟ
Είναι ονειροπόλος ποιητής που εκφράζεται μέσα από τον πεζό λόγο; Ένας εραστής της μελαγχολίας που χαμογελά στα αδιέξοδα της καθημερινότητας και στης ψυχής τα διλήμματα; Είναι ενήλικος που παιδί έπαιζε κρυφτό και τώρα συνεχίζει, απλώς συμπαίκτες του είναι πλέον οι λέξεις ή ένα παιδί που συνεχίζει να κάνει ζαβολιές, ανακατεύοντας τα μελάνια της διάθεσής του;
Χωρισμένο σε έξι χρώματα, όσα κι αυτά του ουράνιου τόξου, τα κείμενα - που διαβάζονται και σαν ενιαίο μυθιστόρημα - στο τελευταίο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, δημοσιευμένα τα έξι τελευταία χρόνια σε διάφορες εφημερίδες, είναι στιγμιότυπα ζωής. Μνήμες, αισθήσεις και αισθήματα, αποτυπώματα από τα χνάρια της ψυχής πάνω στου χρόνου την άμμο, που άλλοτε βρέχεται από το κύμα της εμπειρίας, άλλοτε καίγεται από τον ήλιο των επιθυμιών, αλλά πάντα σκορπάει...
Γιόλα Αργυροπούλου, περιοδικό ΤΗΛΕΡΑΜΑ
4 Απριλίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου