I’ VE GOT TO GET OUT OF HERE

( Στοά του Βιβλίου, Αίθουσα Λόγου, Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2008, 20.00μμ )

Πάνω που έλεγα, ότι η χαλάρωση είναι μια λέξη, σπάνια μεν, αλλά πραγματική, φτάνει κανείς με κόπο στο ραντεβού του μαζί της, αλλά γίνεται, να ακούσω τις δυνατές μουσικές μου, να φάω πατάτες τηγανιτές μπροστά στη τηλεόραση, το δέκα πράγματα συγχρόνως πέθανε, το μπλοκάκι δεν λέει και πολλά πράγματα σήμερα, η Αγγελική από την άλλη άκρη του σύρματος, βραχνιασμένη, μα, που είσαι επιτέλους, σε μισή ώρα αρχίζουμε, την άκουγα έκπληκτος, υπνωτισμένος, δεν καταλάβαινα και πολλά, δεν τα πολυβγάζεις πέρα με την Αγγελική, -τι να αρχίζουμε άραγε; Μετά θυμήθηκα: είχα υποσχεθεί, πριν 15 μέρες να διαβάσω κάποια ποιήματα στη Στοά, έτσι γενικώς. Ε, λοιπόν, ήταν η μέρα.
Πάνε οι μουσικές, τα σχέδια, οι πατάτες, η θεωρία περί ξεκούρασης, the dream is broken, ανφόρτσιουνατλι, για την ακρίβεια έγινε κομμάτια, μόλις είχα αρχίσει να βλέπω την τελευταία ταινία του Νικολαίδη στο DVD, φοβερή, I’ ve got to get out of here έλεγε το τραγούδι του τίτλου, το έγραψε ο γιός του, την είχα καταβρεί με το «The zero years», με τις γκόμενες που δέρνανε και σάρωναν τα καρέ, εφιαλτική κοινωνία, κλειστοφοβική, στειρωμένες γυναίκες, λέω, τώρα θα μπουκάρει και ο Κωνσταντίνος ξαφνικά, με καρώ σιδερωμένο παντελόνι σωλήνα και σουέτ μποτίνι, από πάνω άσπρη καπαρντίνα με σηκωμένο γιακά, να γίνει χαμός, έβλεπα το μέλλον να έρχεται καταπάνω μας και θα πήγαινα να διαβάσω ποιήματα; Αυτά τα I’ ve got to get out of here είναι επικίνδυνα πράγματα – άσε που μένουν όνειρα. Ασπρόμαυρα, βασανιστικά, υποβρύχια.

Έτσι, πήγα. Ποίηση της νέας χιλιετίας και άλλα συναφή, τους λέω εγώ είμαι της παλιάς, αλλά τι να κάνουμε τώρα, ήταν διάφοροι ποιητές, ένας μου είπε αχ τι ωραία, κάποια που δεν θυμόμουνα καθόλου μου έδωσε ένα φιλί, βρήκα μια κάρτα στο χέρι μου μ’ ένα τηλέφωνο, στο τέλος είχε και κολοκυθόσουπα, ε, βέβαια. Λέω από μέσα μου κι άλλη σούπα, όχι, θεέ μου, πότε απαγόρευσαν το αλκοόλ;
Μετά πήγαμε σε κάποια ταβέρνα στο κέντρο, σημαντικοί και τέτοια κι αρχίσανε τα κρασιά και τα παράπονα να τρέχουν απ’ τους ασήμαντους λαιμούς μας, και έτρεχε και ο Τάκης σαν έφηβος μέσα στην εγγλέζικη καπαρντίνα του, I’ ve got to get out of here - αυτό ξαναπέστο -, και μας πήρε πάλι το πρωί, και τα χρόνια, χαράματα χρόνια, και καπνίσαμε πάλι όσο αντέχαμε, και ζήσανε αυτοί καλά και μεις χειρότερα. Ή μη χειρότερα.

Στις εφημερίδες την επομένη, είδα τον Παπανδρέου να κλαίει απ’ τα δακρυγόνα. «Τα θαλάσσωσα» παραδέχτηκε ο Ομπάμα που πήγε να υπουργοποιήσει δυο φοροφυγάδες. Αμερική και Ευρώπη προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση με απολύσεις και λογιστικά πρότυπα - it’s too late. Τρώμε, φυσικά, δηλητηριασμένα ψάρια. Υδράργυρο, κάδμιο, μόλυβδο - μαζί με την τιμή του μολύβδου, ανεβαίνει και η τιμή της αμόλυβδης. Από πρατήριο σε πρατήριο. Παρόλα αυτά γεννάμε, είναι στη φύση μας, δεν φτάσαμε ακόμα στον Νικολαίδη. Αποποινικοποιούνται τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία μέχρι 150.000 ευρώ, αναγγέλουν με στόμφο το τέλος της προσωποκράτησης. Καλά, εντάξει, σάμπως τα 4 δις τα χρωστάγαμε στα ταμεία εμείς των 700, 1000 και 1200 ευρώ.

Στην Ιταλία, οι καθολικοί θυμήθηκαν τον ακτιβισμό και διαδηλώνουν νυχθημερόν, κάτω από την κλινική «Λα Κουιέτε» στο Ούντινε. Το Βατικανό δεν αστειεύεται. Σ’ ένα δωμάτιο, η 37χρονη Ελουάνα, που βρίσκεται σε κώμα 17 χρόνια, προσπαθεί να τελειώσει. Δεν την αφήνουν, ονομάζουν την διακοπή σίτισης, «ειδεχθές έγκλημα».
Χθες τα κατάφερε. Το σκασε. Ο Μπερλουσκόνι δήλωσε ότι δολοφονήθηκε από την οικογένειά της. Κατακόκκινος απ’ την ντροπή.

Σταύρος Σταυρόπουλος, εφημ. metro, 12-02-09

δείτε εδώ όλο το κείμενο στη metro

http://www.readmetro.com/show/en/Athens/20090212/1/6/