Wishbone Ash
Κύτταρο Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009
OTAN μπήκα στο Κύτταρο το Father of night απ' την εκτέλεση των Manfred Mann με πήρε απ' τα μούτρα. Έγινα μεμιάς 16 χρονών. Το βλέμμα μου αναζήτησε την Καίτη ανάμεσα σε καμιά εκατοστή survivors που βρίσκονταν εκεί για την συναυλία. Μετά από τριάντα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, η Καίτη τώρα θα είχε τρία παιδιά, το ένα θα σπούδαζε γιατρός στη Ρουμανία, το στήθος της θα είχε κρεμάσει, θα έβαφε τις ρίζες των μαλλιών της στο κομμωτήριο, θα προτιμούσε τις ασφάλειες αυτοκινήτων απ' τις περιπτύξεις. Κοίταξα απογοητευμένος, τα ρούχα μου παρέμεναν μαύρα. Ήταν σκοτάδι. Αιστάνθηκα την ανάγκη να καπνίσω, ήμουν σίγουρος ότι το πακέτο στη τσέπη μου ήταν REX μαλακό, το τσιγάρο όμως που ήρθε στα δάχτυλά μου έγραφε Peter Stuyvesant και είχε μια μπλέ γραμμή από κάτω. Ένιωσα κάπως περίεργα, σα να είχα πέσει σ' ένα πηγάδι και να είχα κατέβει τριάντα χρόνια κάτω. Ήταν βαθιά. Συμφωνήσαμε στον πρωθυπουργό, Καραμανλής ήταν τότε που αγόρασα το Argus απ΄την Ηφαίστου, Καραμανλής και τώρα. Είχα πάρει το πρώτο ενθαρρυντικό μήνυμα ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσκημα.
Με το που άρχισαν οι πρώτες νότες του "Lady Jay" από το There is the rub, έβγαλα το μπουφάν μου, γιατί θυμήθηκα ότι τότε φόραγα μακό φανελένια με στάμπες και από πάνω καρώ πουκάμισο σηκωμένο στους αγκώνες. Είδα τον Martin Turner μ' ένα ινδιάνικο φτερό στα μαλλιά να ουρλιάζει, οι άλλοι όμως δεν ήταν εκεί. Σαν την Καίτη. Ο Steve Upton, ο Andy Powell και ο Ted Turner είχαν μυστηριωδώς απαχθεί από κάποια μυστική οργάνωση. Έξω έβρεχε, αύριο δεν θα πήγαινα την πρώτη ώρα. Θα κανόνιζα με τον Αλέκο να πάρει αυτός το απουσιολόγιο. Κάποιος απ' το λιγοστό πλήθος φώναξε "Argus", ο Martin Turner τον ρώτησε "what track", ο άλλος έκανε μια χειρονομία σαν να ζητούσε βοήθεια, τα χέρια του διέγραψαν έναν ολόκληρο κύκλο και ο Martin φώναξε "the whole album?" "Oh, my God, what a fantastic idea!". Και έτσι αρχίσαμε.
"Time was", "Blowin' free", "Leaf and stream", "Warrior". Στο "The king will come", σηκώθηκα. Σε ένδειξη σεβασμού. Αυτός που έβαλαν οι απαγωγείς να κάνει τον Andy Powell έπαιζε σεληνιασμένος το σόλο σα να ακουγόταν το βινύλιο. Εμ, βέβαια. Οι εθνικοί ύμνοι δεν σηκώνουν αυτοσχεδιασμούς. Στο "Sometime world" θυμήθηκα ότι την άλλη Δευτέρα έγραφα εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο και δεν είχα διαβάσει τίποτα. Ήταν Τετάρτη, είχα άλλες τέσσερις μέρες καιρό, θα προλάβαινα;
Carring you, carring me. Το ταραρα ταταραρα ταραρα ταραρα ταταραρα έχανε λίγο στροφές, θα έφταιγε η βελόνα. Είχα να την αλλάξω καιρό. Στο σόλο όμως ήθελα να πάρω το σκουπόξυλο της μάνας μου και να χοροπηδάω σε όλο το σπίτι σα τρελός. Μετά ήρθαν οι παραλίες. "Throw down the sword", με ποιά ήμουνα, ποιό κορμί κρυφοκοίταζα απ' τις γρίλιες, σ
ε ποιάν έστελνα γράμματα;
Όταν τελείωσε η συναυλία και βγήκα έξω, το RD 50 είχε γίνει ΧΤ 600. Στη Yamaha πάντως συμφωνούσαμε. Από το καθρεφτάκι της μηχανής κοίταξα τα μαλλιά μου, έντρομος. Είχαν ασπρίσει στη διάρκεια μιας συναυλίας. Αύριο θα πρέπει να επισκεφθώ δερματολόγο ή να ρωτήσω τον Γιάννη. Α, να πάρω τηλέφωνο και τον Χάρη, να του πω τι μαλάκας ήτανε που δεν ήρθε.
Καβάλησα την μηχανή, άγγιξα απαλά το γκάζι και έφυγα. Σαν καπνός. Ο μόνος που τελικά ήξερε τι έκανε σε όλη αυτή την ιστορία ήταν ο τύπος που άλλαξε το RD με το ΧΤ.
Γίνεται να αλλάξω και την Καίτη με την Παναγιώτα;
Σταύρος Σταυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου