ΕΙΧΑΝ προηγηθεί, βέβαια, οι μεγάλες φουρτούνες που τρύπωναν κάτω απ’ το σλίπινγκ μπαγκ μας στο πλοίο, σαν κοκκινοσκουφίτσες, γαργαλώντας Αυγουστιάτικα τους αγγέλους. Μετά ακολούθησαν : Οι εξομολογήσεις των πάρκων της αριστεράς και της προόδου, το μπαλκόνι των ποδιών με τους διαφανείς αστραγάλους, η αόρατη κιλότα του φθινοπώρου με το παρεκκλήσι στο κέντρο — ένας άυλος τίτλος με εγγύηση προσευχής — μερικές φωτοβολίδες ξενοδοχείων που ταξίδευαν μαζί τις επιθυμίες της σάρκας, σαν την Ακρόπολη του Ντε Κίρικο, οι κορμοράνοι της Μήλου με τις σπασμένες κλειδώσεις, και κάποιες ανεξέλεγκτες μέρες χωρίς φωνήεντα — ένα τσιγάρο και φύγαμε.
Τούφες τούφες έπεφτε η αγάπη στους δρόμους κι η συμμετρία των σωμάτων πέταγε συνεχώς φύλλα. Μέχρι τα μέσα της διαδρομής όλα τα δειλινά ήταν με άσπρο κολάρο. Ύστερα ήρθαν τα μαθήματα ορθοφωνίας. Τα κατασκοπικά ονόματα Δανάη, Ιουλία ή Αλεξάνδρα. Οι πληροφορίες για έρωτα μέσα σε ένα ταξί, σε ένα δάσος, σε ένα ιατρείο. Σαν τα μυρμήγκια ανέβαιναν τα γεγονότα, με επιδέσμους ψηλά. Έπιαναν όλο τον ουρανό και τον στράγγιζαν. Μέχρι να στρίψεις το κεφάλι σου, το μπλε είχε χαθεί.
Από την αγωνία του τέλους τα κορμιά εξαντλήθηκαν. Εγώ έγινα ναυαγός κι εσύ γλίστρησες κάτω απ’ τα ρούχα μου παρανόμως και έγινες η επιδερμίδα μου.
Έκανα να αγγίξω το δέρμα μου, αλλά έπεσα.
(απόσπασμα από το βιβλίο Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια, εκδ. Απόπειρα, 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου