ΕΚΕΙΝΟ το αυγουστιάτικο βράδυ στους « Χάρτες » ο έρωτας έπαψε να είναι ελκυστικός. Έχασε την εντοπιότητά του. Έγινε απόδημος, ένας μετανάστης που δε γνωρίζει κανείς. Το πρόσωπό του σκοτείνιασε, σαν να έπεσε πάνω του ο συμπαθητικός λεκές του χρόνου. Η αριστερή γενειάδα που μίλαγε, έβγαλε την κουκούλα της και προσπάθησε να μαζέψει τα σάλια. Είχε ένα δήθεν όνομα κι ένα ακόμα πιο δήθεν παρουσιαστικό που ολίσθαινε προς το άνοιγμα του στήθους σου. Εσύ — άθελά σου ; — τον προσκαλούσες. Το δήθεν όνομα με την αριστερή γενειάδα σκέφτηκε πως έκανε λάθος στη Μήλο, πως άφησε ανεκμετάλλευτη μια βιολογική καλλιέργεια. Δεν ήξερε ότι το αντίσκηνο της Μήλου ακολούθησε ένα ακόμα αντίσκηνο στη Φολέγανδρο. Και στα δυο βαριανάσαινες, με διαφορά ημερών. Ένα φτηνό μπακάρντι κόκα χύθηκε απ’ τα ποτήρια και απλώθηκε στον πεζόδρομο. Μετά στα Εξάρχεια όλα. Ο Bowie παραμέρισε, το ποτάμι πήρε μαζί του όλη τη Βαλτετσίου.
Αρκέστηκα να σε βλέπω να ξεθυμαίνεις πάνω στις καρέκλες του μπαρ, κόβοντας σιγά σιγά τα δάχτυλά μου με τα κλειδιά της μοτοσικλέτας.
( από το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, εκδ. Απόπειρα, 2010, 2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου