Με τα χέρια γεμάτα χωράφια
Και την φυσαρμόνικα να γερνάει
Ως το τέλος της μουσικής
Εκείνος ο παλιός άνθρωπος
Χωρίς όνομα
Που κοιτούσε την αγάπη να γλιστράει
Ανόμοια
Άδειασε τις τσέπες του απ’ τις παραλίες
Προχώρησε το ταξίδι του
Προς το κέντρο της γης
Κρέμασε τη ζωή στη ζωή του
Και μετά
Κανείς δεν ξανάκουσε γι αυτόν τίποτα
Ούτε καν τα πουλιά
Παρότι η φυσαρμόνικα
Πλήρης ημερών
Συνέχισε να γερνάει
Γενναία
Ως το τέλος της μουσικής
Σ.Σ.
2 σχόλια:
Αν σταματήσεις ποτέ να γράφεις,κανείς δεν θα ξανακούσει για μένα τίποτα.
Ούτε καν τα πουλιά?
(Ευχαριστώ, Μαρία. Για μια ακόμη φορά.)
Δημοσίευση σχολίου