Ο Σταύρος Σταυρόπουλος μιλάει στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη για το νέο βιβλίο του "Πιο νύχτα δεν γίνεται", εκδ. Οξύ
-Ποιά είναι η θέση των διανοουμένων στη σημερινή ζοφερή κατάσταση;
-Αυτό που εμφανίζεται ως πνευματικός κόσμος σήμερα, είναι μια κρατικοδίαιτη επιχείρηση, ένα εργοστάσιο προβολής του εγώ που διαρκώς δικαιώνει την ρήση Αιζενχάουερ: «Διανοούμενος είναι αυτός που χρειάζεται περισσότερες από τις αναγκαίες λέξεις για να πει περισσότερα από όσα γνωρίζει». Γύρω απ’ αυτήν δορυφορούν διάφορα «μαγαζάκια» που θέλουν να μεγαλώσουν την πελατεία τους.
Η πάγια τακτική κάθε εξουσίας είναι να εξαγοράζει φωνές για να τις στοιχίζει ομοιόμορφα και ομοιόχρωμα στο πλευρό της. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι σοβαρότερη η οικονομική κρίση από την κρίση πολιτισμού. Έχουν τους λόγους τους.
Κοιτάξτε τι γίνεται, όμως: Σήμερα έχουμε την επιστολή των 32. Πολύ ωραία. Οι «πνευματικοί ταγοί» την έγραψαν κρυφοκοιτάζοντας λοξά το είδωλό τους στον καθρέφτη. Καμαρώνοντας την υπογραφή τους. Αυτό είναι σαφές από το ύφος της επιστολής. Δεν βγαίνει καμία αγωνία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αυτοπροσδιοριστούν ως ελίτ.
Όμως η θέση ενός διανοούμενου είναι πάντα η σιωπή. Η περισυλλογή. Η λύπη. Αυτά δεν περιφέρονται. Δεν βαφτίζονται στην κολυμπήθρα της εξουσίας. Η σιωπή είναι η πιο επικίνδυνη διαδήλωση. Αυτήν φοβάται περισσότερο το σύστημα.
-Τα κείμενα του δέκατου βιβλίου σας «Πιο νύχτα δεν γίνεται», μοιάζουν με ασπρόμαυρα όνειρα. «Αληθινό είναι μόνο ό,τι ονειρευόμαστε», λέτε.
- Ζούμε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα κρυμμένοι καλά σε εξωτερικούς ερεθισμούς, παραδομένοι σε ανειλικρινείς σχέσεις, τρομαγμένοι από τις αντιφάσεις μας, σχεδόν μεταλλαγμένοι. Έχουμε την άποψη που μας επιβάλλει ο χώρος και ο χρόνος μας. Η κατάσταση του ονείρου είναι μια δεύτερη συνειδητότητα, πολυτελώς ειλικρινής, που αγγίζει αυτό που πραγματικά μας χαρακτηρίζει.
Ναι, αυτά τα κείμενα είναι, κατά ένα τρόπο, τα όνειρα που βλέπω με ανοιχτά μάτια. Το υλικό που έμεινε για να ονειρεύομαι τις αναμνήσεις μου. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να τα χαρακτηρίσω. Εγώ, βλέπετε, είμαι με τις λέξεις, όχι με τα κινήματα. Ακούω προσεκτικά αυτό που μου λένε.
-«Η ακραία ηδονή είναι ακραία οδύνη». Θα ήθελα ένα μικρό σχόλιο…
-Η λογοτεχνία είναι ένας προορισμός. Ένας άλλος είναι η ζωή. Συναντώνται μόνο όταν βιώνονται σε ακραίο βαθμό. Ανάμεσά τους κατοικεί ο πόνος. Η οδύνη γι αυτό που δεν θάρθει ποτέ. Είναι το εισιτήριο της ηδονής που πληρώνουμε. Παρόλα αυτά, είναι μια θριαμβευτική είσοδος.
(συνέντευξη στον Γιώργο Κακουλίδη)
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 17 Ιουλίου 2011
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6346025&publDate=17/7/2011
http://tasosnastos.blogspot.com/2011/07/blog-post_7480.html
http://wqww.mindradio.gr/scene.php?t=news&id=3634
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=345181&cid=18
http://www.inews.gr/43/pio-nychta-den-ginetai.htm
2 σχόλια:
Η σιωπή είναι η πιο επικίνδυνη διαδήλωση...Ειλικρινά ελπίζω να έχετε δίκιο σ'αυτό...ή τουλάχιστον η σιωπή σε συνοδεία με πράξεις που ξέρουν να εκφράζονται μόνες τους χωρίς επεξηγήσεις.
Είμαι φοιτήτρια σε μια χώρα που αυτή τη στιγμή 180 και σχολές βρίσκονται υπό κατάληψη.Έτσι μας πρόσταξαν οι ισχυροί και εμείς όπως πάντα εξυπηρετούμε τα συμφέροντα τους.
Σ' αυτή τη χώρα, που κάποτε γέννησε τη δημοκρατία, τώρα αυτοί που έχουν μια κάποια άλλη άποψη, μια κάποια άλλη φιλοσοφία δεν τους μένει επιλογή απο το να σιωπούν και να ακολουθούν το δικό τους δρόμο μόνοι. Γιατί αν επιλέξουν να φωνάξουν για να βρουν το δίκιο τους η φωνή τους απλώς θα χαθεί μέσα στις κραυγές του όχλου...
Σ' ευχαριστώ «τσίου» για την αναδημοσίευση του αποσπάσματος του βιβλίου μου.
Μόλις σήμερα είδα το σχόλιο σου για τη σιωπή.
Εννοώ, φυσικά, αυτό που λέει και ο Αναγνωστάκης που έβαλες στο μπλογκ σου, για τους δήθεν.. .Ότι «φέτος, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο».
Λυπάμαι που είσαι φοιτήτρια σε αυτή τη χώρα που έχει χαθεί.
Ωραίο το Magician του Lou Reed στο "για μένα". Εξαιρετικό.
Να περνάς καλά - όσο μπορείς. Και να μπορείς. Έστω και ως φοιτήτρια στην ανύπαρκτη αυτή χώρα.
Σταύρος Σταυρόπουλος
Δημοσίευση σχολίου