Ο Σταύρος Σταυρόπουλος μιλά στο INDEX για το νέο βιβλίο του, "Πιο νύχτα δεν γίνεται", εκδ. Οξύ.
Το «Πιο νύχτα δεν γίνεται» προιδεάζει για ένα τέλος χρόνου, κάποτε. Είναι μια προετοιμασία τέλους. Πρώτα των συμπεριφορών, μετά των ανθρώπων και μετά, της έσχατης λύσης, των λέξεων. Με αυτή όμως ακριβώς την σειρά. Υπάρχει ένας σταδιακός εκφυλισμός των δομικών μορφών των προσώπων σε ένα κατεστραμμένο τοπίο.
Από κείμενο σε κείμενο, η παρουσία συγχέεται με την απουσία. Προϊούσης της αφήγησης η μια μπαίνει μέσα στην άλλη, εξεγείρεται εναντίον της, την αμφισβητεί. Οι άνθρωποι δρουν, κινούνται στο χώρο, σαν πρώην πρόσωπα, σαν να τους έχει αφαιρεθεί η βασική ιδιότητα, σαν να τους έχουν απαγορεύσει τον χρόνο. Λιώνουν. Είναι αλήθεια αυτό, είναι μια απόλυτα ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, χωρίς κανένα στοιχείο υπερρεαλισμού.
Ο κόσμος σήμερα είναι κατακερματισμένος. Το ίδιο οφείλει να είναι και η γραφή. Ζούμε το βασίλειο της εικόνας, τον βυθό των εύκολων λύσεων, το τέλος του καιρού. Οι λέξεις τρέχουν να προλάβουν, να αναγγείλουν. Είναι, επαναλαμβάνω, η έσχατη λύση.
Υπάρχει αυτή η γραμμένη ιστορία, των ανθρώπων, αλλά περισσότερο απ’ αυτή υπάρχει η ιστορία της μορφής. Ζούμε εν καιρώ πολέμου και οι λέξεις είναι το μοναδικό ρεύμα στο κέντρο μιας εποχής που απέρχεται. Ανατροφοδοτούν όσα μας είναι ήδη γνωστά, με ένα παράξενο φως. Ο λόγος βάφει. Γίνεται άθυρμα, νέμεση, ηλικία. Ο λόγος δεν είναι ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός. Μόνο θάνατος που περιγράφει ζωή.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα προσωπικό ημερολόγιο βλεμμάτων. Προσπαθεί με εξωτερικό, αρχικά, τρόπο να περιγράψει το εσωτερικό. Δεν είναι εύκολο αυτό. Χρειάζεται ευρεία αντίληψη της στίξης, προσεκτικό ξεκλείδωμα των νοημάτων έως το σημείο εκείνο που θα πάψουν να υφίστανται με μια μόνο σημασία, επίθετα που να διαθέτουν το ειδικό βάρος του ουσιαστικού, για να το ξεθεμελιώνουν και μετά να το προσδιορίζουν εκ νέου. Σε κάθε περίπτωση, ο μύθος και η ιστορία υποχωρούν, ακολουθώντας τους ανθρώπους. Γιατί ο καιρός τελείωσε.
Άλλωστε η γραφή νομοθετεί από μόνη της. Όταν βρίσκεται προ του τέλους. Και γραφή είναι ό,τι καταργεί αυτό που γνωρίζουμε ως γραφή.
INDEX, Τεύχος 46, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2011
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ INDEX
http://issuu.com/brainfood/docs/index46
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου