ΟΚΕΣ: ΚΟΚΚΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Η Ελλάδα χωρίς. Χωρίς κυβέρνηση. Χωρίς αξιοπρέπεια. Χωρίς χρόνο. Χωρίς μέλλον. Χωρίς πολίτες, πολιτική, πολιτικούς. Καταγέλαστη, χωρίς εθνικό σχέδιο σωτηρίας. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς λογική. Χωρίς λαό. Χωρίς προσωπικότητες. Με βαρύ, παλαιοκομματικό λόγο. Με το εθνικό της νόμισμα να παραδέρνει κάθε μέρα ανάμεσα στο ευρώ και την δραχμή. Με το πολίτευμα της να αιωρείται ανάμεσα στον άκρατο λαϊκισμό και την λαϊκή ακράτεια. Με βρώμικα χέρια, με αποκρουστικό πρόσωπο. Ο Κουασιμόδος της Ευρώπης.

Η Ελλάδα λευκή. Μια κενή νοήματος λευκή κουκκίδα. Δυσδιάκριτη στον ευρωπαϊκό χάρτη. Όχι εξαιτίας της αδιαλλαξίας των εταίρων της. Αλλά ακριβώς εξαιτίας του γεγονότος ότι υπήρξε σε όλη σχεδόν την μεταπολεμική της διαδρομή εταίρα. Μια τεχνητή χώρα – σαν κι αυτές που φτιάχνουν στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα αυτοί που συγκεντρώνουν το παγκόσμιο χρήμα και μονοπωλούν τα τουριστικά βλέμματα. Μια χώρα τουρίστας, μαϊμού, τρανσέξουαλ. Με έναν απόντα λαό. Έναν λαό χτυπημένο στο μπλέντερ ενός αταίριαστου αίματος. Έναν λαό σουβλάκι, με φραπέ όνειρα.

Μισώ αυτή τη χώρα. Την μισώ με όλη τη δύναμη που διαθέτουν τα σάπια ελληνικά πνευμόνια μου. Μισώ την υπερφίαλη επίκληση της μάταιης ιστορίας της που αντιπολιτεύεται τον εαυτό της. Μισώ όλη αυτή την ακατανόητη παρέλαση αρμάτων του χτες που συγκλίνουν μόνο σε μια αυταπόδειχτη παραδοχή: Αυτή η άρρωστη χώρα, που για πολλούς έδωσε κάποτε τα φώτα του πολιτισμού στους λαούς του κόσμου, σήμερα κλείνει τον διακόπτη. Σβήνει τα φώτα, διακόπτει την παροχή του ηλεκτρικού. Όχι άλλο φως, μόνο σκοτάδι. Μια χώρα σούπερ μάρκετ. Υποπροϊόντων. Οπαδών. Μυωπική. Μοναδικά ανεύθυνη. Ανεδαφική. Ανιστόρητη. Αδιανόητα υποκριτική.

Μισώ αυτόν τον λαό. Αυτό που εκφράζει. Μισώ την απίστευτη ικανότητά του να καταστρέφει, τον εύκολο διαπιστωτισμό που τον διαποτίζει. Τους γονείς αυτού του κακομαθημένου μωρού- τέρατος, τον πατέρα και την μητέρα του που το οδήγησαν ως εδώ: Να θέλει να παραμείνει μέλος ενός μεγάλου ευρωπαϊκού κλαμπ, αλλά να του χαρίσουν γι αυτή την μεγαλόπρεπα συγκινητική του άποψη, όλα τα χρέη του, την Αυστρία, μέρος της Ολλανδίας, το Βέλγιο, ολόκληρη την Σαρδηνία και τουλάχιστον 50 έδρες του Γερμανικού κοινοβουλίου για να πίνει τους καφέδες του, συζητώντας περί λαϊκής κυριαρχίας σε επίπεδο δεκαπενταμελούς μαθητικού συμβουλίου. Με το διάσημο πια ένσημο της διατήρησης των δικαιωμάτων του χωρίς υποχρεώσεις.

Η μόνη λύση που μπορεί να προέλθει απ’ το ανόητο στόμα μου – ένα ακόμα ανόητο ελληνικό στόμα κάποιου γραφικού πλάνητα της Ευρώπης – είναι μια κόκκινη λύση, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Μια Ολυμπιακή Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας (ΟΚΕΣ) του τελευταίου λεπτού, στην εκπνοή αυτού του, εν είδει στοιχειωμένης κλεψύδρας, εκλιπόντος χρόνου. Εκεί που μίλησαν δια της ψυχής, ο Νταβίντ Φουστέρ και ο Γιώργος Πρίντεζης.

Με πρωθυπουργό, φυσικά, έναν Ισπανό ΚΥΡΙΟ, πολίτη του κόσμου: Τον μίστερ Ερνέστο Βαλβέρδε.

ΥΓ. Οι μόνοι απ’ τους σημερινούς εν σκηνή πολιτικούς που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την συμμετοχή τους σε αυτό το ανορθόδοξο ερυθρόλευκο σχήμα, νομιμοποιώντας το έτσι με την παρουσία τους, είναι ο Φώτης Κουβέλης εκ μέρους της ΔΗΜ.ΑΡ και ο Θάνος Τζήμερος από την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ. Φυσικά, εκπρόσωπος τύπου αυτής της ιστορικής τομής δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από έναν Σέρβο – άδολο υπερασπιστή της αλήθειας και της αξιοπρέπειας, που αγαπά την Ελλάδα: Ο Μάρκο Πάντελιτς.

Σ.Σ.