ΚΑΨΕ

ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι ο ήλιος είναι άμοιρος ευθυνών;

(ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, εκδ. Μεταίχμιο, 2007) 

ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ

Ο θάνατος είναι η ερωμένη μου, τα όπλα είναι η γυναίκα μου
Η αναπνοή είναι ο μάρτυράς μου και οι δρόμοι είναι η ζωή μου
Απλά έκανα το μέλλον μου να μοιάζει τόσο καθαρό

Όσο ένα μαχαίρι
Μακριά στο δρόμο από το L. A.

Ο ήλιος θερμαίνει τη σέλλα, την άμμο στα μαλλιά μου
Ψάχνοντας για νερό και ο ιδρώτας παντού
Μάθετε ότι πλησιάζω, μυρίζω ήδη τον υγρό αέρα
Δεν έχω γευτεί καφέ για μέρες

Όταν τα φύλλα θα πέσουν θα είμαι εγκλωβισμένος στο Νότο
Οι κυνηγοί θα κυνηγούν τον αουτσάιντερ
Όταν ο άνεμος παγώνει, όταν γερνάει ο ήλιος
Τίποτα δεν κρατά τον αουτσάιντερ

Μόλις σκότωσα έναν άνθρωπο

Σε μια πόλη με το όνομα η νύχτα πέφτει
Ανάθεμα κι αν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε
Το χέρι μου κλονιζόταν, αλλά ο λόγος του ήταν οξύς
Πλήρωσα για την κηδεία του
 
Φαίνεται πως ποτέ δεν θα φτάσω στο Μεξικό
Με ακολουθούν σε κάθε μέρος που πηγαίνω
Βαρέθηκα να είμαι υποχρεωμένος

Να κρατώ χαμηλό προφίλ
Τι άλλο μπορεί να κάνει όμως ένας αουτσάιντερ;

Ξέρω ότι είναι κοντά μου, με πλησιάζουν

Δεν χρειάζεται να γυρίσω να δω
Απλά επιτρέψτε μου να είμαι ο αουτσάιντερ
Δεν είναι πολύ μακριά, υπάρχουν πάντα στο μυαλό μου
Δεν θα βρουν τον αουτσάιντερ
Τον αουτσάιντερ

Όταν τα φύλλα θα έχουν πέσει θα είμαι παγιδευμένος στο Νότο
Οι κυνηγοί θα στοιχειώνουν τον αουτσάιντερ

Όταν ο άνεμος παγώνει, όταν γερνάει ο ήλιος
Τίποτα δεν κρατά τον αουτσάιντερ

Αουτσάιντερ

Αουτσάιντερ

Songwriter: Ian Hunter, The outsider

From the album: You’re Never Alone with a Schizophrenic (1979)

Μετάφραση: Σταύρος Σταυρόπουλος

ΝΑ ΖΩ ΕΣΥ. ΕΓΩ ΝΑ ΖΕΙΣ

Τίποτε δεν γεμίζει τον άνθρωπο όσο ένας άνθρωπος. Κι όταν αυτός δίνει είναι θεός για εκείνον που παίρνει. Δεν υπάρχει θεός που να δίνει όπως ο άνθρωπος. Μόνον ο άνθρωπος δίνει. Όσα μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος είναι όσα μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος. Πολλά μπορεί να δώσει πολλά μπορεί να πάρει. Αυτά είναι το περισσότερο. Δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο. Το περισσότερο είναι όσα δίνει ο άνθρωπος σ’ έναν άνθρωπο κι αυτό το ξέρει όποιος παίρνει. Όταν παίρνει ξέρει πως περισσότερα δεν μπορεί. Θεός είναι αυτός που δίνει σ’ αυτόν που ζητάει. Άλλο υπέρτατο απ’ αυτό δεν υπάρχει.

[…]

Δεν ήταν μόνον τα χέρια σου. Ο, τι έβλεπα ό, τι άγγιζα όχι μόνο στην αρχή όχι μόνο την πρώτη ϕορά έως το τέλος με πονούσε. Ακόμη και τώρα. Ο, τι βλέπω ό, τι αγγίζω απ’ αυτόν με πονάει. Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΩ Ο,ΤΙ ΑΓΓΙΖΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ. Δεν ήταν μόνο τα χέρια σου. Αν ήσουν μόνο χέρια πάλι θα σε λάτρευα. Δεν ήσουν μόνο χέρια. Ήσουν ολόκληρος. Ένα προς ένα όλα. Ένα προς ένα. Το κάθε ένα συναγωνιζόταν το κάθε άλλο. Σε εντέλεια. Κάθε ένα στο σώμα του συναγωνιζόταν τα άλλα σημεία χωρίς να τα μειώνει. Τα σημείωνε πιο ανάγλυϕα. Όλα ασυναγώνιστα. Ολόκληρος ο Φραντς μου μία απαράμιλλη χάρη. Δεν είναι όμως αυτό. Όχι δεν τελειώνει εκεί η απαράμιλλη εντέλεια. Αν τελείωνε εκεί θα ήταν λίγη. Ολόκληρος ο Φραντς δεν τελείωνε εκεί. Η τελειότητά σου ήταν τελειότητα επειδή οδηγούσε σε κάτι άλλο. Σαν να μην υπήρχε παρά μόνο για να οδηγήσει σε κάτι που γινόταν ο προορισμός της η απόδειξή της λες και μόνον η τελειότητα οδηγεί σ’ αυτό λες και χωρίς αυτό η τελειότητα είναι ατελής.

[…]

Γιατί να είναι αλύπητος ο έρωτας πώς κερδίζεται μια καρδιά γιατί δεν βοηθάει ο έρωτας γιατί ο έρωτας αϕού έρχεται δεν ϕέρνει κι εκείνο που τον έϕερε γιατί δεν μας λυπάται γιατί είναι τόσο μαυλιστικός παραπλανητικός γιατί ενώ είναι τόσο καλός από εκείνον που τον δίνει δεν είναι τόσο από εκείνον που του τον ζητούν γιατί να είναι ο έρωτας όσα δεν είναι ή μήπως είναι όσα δεν είναι τι είναι ο έρωτας τι είναι είναι όσα δεν είναι γιατί να μην είμαστε αλύπητοι με τον έρωτα αλύπητοι αλύπητοι όσο εκείνος πόσο θα ήθελα να έρθω στα χέρια με τον έρωτα να βάλω όλη την δύναμή μου και να τον νικήσω γιατί να μην μπορώ γιατί να μ’ έχει νικήσει αυτός γιατί να μην τον ρίξω κάτω εγώ όπως μ’ έχει ρίξει αυτός να μην τον αϕήσω να ξανασηκωθεί να τον αϕήσω εκεί πεσμένον να ϕύγω να μην τον ξαναβρώ μπροστά μου να ζήσω χωρίς έρωτα χωρίς την ανάγκη του χωρίς την έλλειψή του μια ζωή χωρίς έρωτα αυτό να είναι το καλό ας με λυπηθεί ας μ’ αϕήσει να τον νικήσω ας μ’ αϕήσει χωρίς έρωτα ας πάψει να είναι τόσο αλύπητος δεν θέλει είναι αλύπητος έτσι όπως είναι αλύπητος σαν έρωτας τίποτε πιο αλύπητο το ίδιο το αλύπητο είναι λιγότερο αλύπητο.

[…]

Εσύ κι εγώ. Όχι. Εσύ κι εσύ. Είχα περάσει ολόκληρη σ’ εσένα. Υπήρχα επειδή υπήρχες. Δεν είχα μόνο μάτια για σένα. Ο, τι είχα ήταν για σένα. Δεν ήμουν εγώ. Ήμουν μόνο για σένα. Με είχες πάρει ολόκληρη δεν ήθελα να με ξαναδώσεις πίσω. Αυτό ήταν η χαρά. Να είμαι εσύ. Εσύ εγώ. Εγώ χωρίς εγώ. Εγώ μόνον εσύ. Τόση χαρά να είμαι τα μάτια σου τα χείλη σου η ϕωνή σου η αναπνοή σου το βλέμμα σου η μυρωδιά σου τα χέρια σου τα νύχια σου να μην έχω εγώ λαιμό κοιλιά μηρούς μαλλιά δόντια γοϕούς να μην έχω ϕύλο να είμαι το ϕύλο σου να είμαι όλες οι πράξεις τού ϕύλου σου να είμαι το δέρμα του το στήθος του οι μασχάλες του οι θηλές σου οι γλουτοί σου τα υγρά σου. Εσύ χωρίς εγώ. Να είσαι εγώ. Και μόνον έτσι να είμαι πραγματικά απολαυστικά απέραντα. Μόνον έτσι να ζω. Όχι μαζί σου. Όχι μ’ εσένα. Να ζω εσύ. Εγώ να ζεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ

 Insenso, εκδόσεις Σαιξπηρικόν  2013

ΦΟΝΟΣ ΙΙ

ΙΙ.

Υπάρχει. Ένας τραγωδός. Πέρα. Πρόσωπο. Μάτια. Μάταια. Ορφανά. Ανάμεσα. Στη σιωπή. Στο ελπίζω. Έφευγε. Σε σχήμα ψαριού. Βρώμα. Η ραχοκοκαλιά. Η ψυχή. Η άψυχη. Άνυδρο δέντρο. Ο νους είναι αλλού. Θωπεύει. Θεριεύω. Θωπεύει. Θάνω. Θανάτω. Θάνω. Θανάτω. Θυμάμαι. Όχι. Όχι όχι. Θητεύω. Στο στόχο. Κέντρο. Νερό. Και έτσι οι γυναίκες. Που ο κόσμος. Θηρία. Τα νύχια. Γυαλίζουν. Άλλοΐσκιωτη. Τίγρης. Στο βούρκο. Τα όργανα. Καρδιά. Τα νεφρά. Το πνεύμα σαν σώμα. Ατελέσφορο. Ανήθικο. Αίμα. Να σταματήσω. Αίμα. Να μπορέσω. Αίμα. Να φτάσω. Απ’ τη θάλασσα. Θεέ μου. Το αγκίστρι. Μέδουσες. Δίχτυα. Θεές. Άπιστες. Ανισόπεδες λαίλαπες. Ανισόπεδο- η. Το ψέμα. Άσχημο. Ουρλιαγμένο. Αβαθές. Βουλιάζων. Αυτή την ιστορία. Μόνο οι νεκροί. Αυτοί μόνο. Μόνον. Θα μαθαίνουν. Θα. Επεξεργάζονται. Όνειρα. Άλλων. Έκαψε. Διαβολεμένα. Έκαψε. Τις γιορτάσιμες μέρες. Μετά.  Τα πένθη. Του κόσμου. Έκαψε. Μαζί. Το ψέμα το ψέμα. Απελπιστικό. Στο καταφεύγειν. Λεξητανίλ. Λεξεύγω. Λεξήλκυθρο. Λεξήθυμα. Υπάρχει. Το χειρότερο είδος. Με μάσκα. Όχι δρόμος, προορισμός. Να αντέχω. Να φτάνω. Να είμαι. Θα είμαι. Λέξημνυ. Λεξηλοχεύω. Στοπ. Παύση. Νεκρός χρόνος. Δρόμος. Κόσμος. Το ψέμα. Πλάνο. Ανάποδο. Ζωγραφισμένη. Ζωγράφου. Το χρώμα. Κερί. Των νεκρών. Αμφίβιο. Εκεί. Το ψέμα. Η λύση. Καταφυγή. Κατασπατάλησε. Καταεσύ. Φόνος φόνος. Φόνος. Δύναμη. Κάποια. Έκλεψε. Τον λόγο. Τον πήρε. Απερίγραπτα. Τα σκήπτρα. Χωρίς. Τρόμος. Τώρα. Α-λογία. Απνοώ. Πνοή. Άπνευστη. Σ’ αυτό που ήταν. Σ’ αυτό. Που κρυβόταν. Που έμοιαζε. 

Όχι. Ναι. Που έπαιζε.

Φόνος.

Φόνος.

Φόνοι.

[απόσπασμα θεατρικού μονόλογου με τίτλο  ΦΟΝΟΣ, που γράφεται, υπό ερεβώδεις συνθήκες, για να κυκλοφορήσει στα τέλη του χρόνου.}

ΑΔΙΚΟ ΑΙΜΑ

Γιατί

Τόσα

Βλέμματα

Ψέματα

Για

Ένα

Αίμα

Προκαταβολικά

Χαμένο;

Μηδέν

Ρέζους

Ερωτικόν

Γιατί

Τόσος

Άδικος

Θάνατος

Στο

Φλιτζάνι;

Σ.Σ.