ΤΙΠΟΤΕ ΑΠ' ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Η Αντιγόνη Χρόνη και η Μαρίνα Ρηγοπούλου από τις παραστάσεις

(...)

 

γιατί κάθε γυναίκα είναι το λάθος τής γυναίκας,

κάθε γυναίκα είναι η νύχτα πού θα ‘θελε να ‘ναι κάθε γυναίκα,

κάθε γυναίκα είναι το  αποτύπωμα τής γυναίκας, το  λάθος τής γυναικείας νύχτας,

κι όλα τα αίσχη και τα κάλλη και οι αγάπες μαζί,

με τούς μαύρους κύκλους τού πόνου σημαία,

και με τα αστέρια αναμμένα να πέφτουν μέσα της,

γιατί κάθε γυναίκα είναι ένα αστέρι πού δονεί και ηδονεί,

η φωτεινή πλευρά μιας ζωής πού ανάβει ψηλά και σβήνει το  χρόνο,  επιβεβαιώνοντας ακριβώς ότι τίποτα απ ΄ αυτά δεν είναι ζωή,

τίποτα απ ΄αυτά δεν είναι γυναίκα,

άλλωστε όλοι ξέρουμε τι είναι ζωή, όλοι γνωρίζουμε τι είναι γυναίκα,

κι όμως θέλουμε να ζούμε αυτό πού δεν είναι ζωή,

υποκρινόμαστε ότι ζούμε,

θέλουμε να ζούμε αυτό πού δεν είναι γυναίκα, αυτό πού δεν είναι ζωή,

γιατί ποτέ δεν θέλαμε να δούμε ότι η ζωή είναι γυναίκα,

κι είναι ακόμα μια νύχτα, ένα λάθος,  ένα αστέρι πού ανάβει ψηλά και σβήνει τον χρόνο,  μια ζωή πού ονομάζεται γυναίκα  (...) 

(από το βιβλίο μου ΤΟ ΡΟΚ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, εκδ. Απόπειρα, 2002, 2004)

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ILLUMINARTI ΣΤΟ ALTERA PARS ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 2011. ΤΕΣΣΕΡΙΣ SOLD OUT ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ.

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ

Έχω μέσα μου ένα παιδί

Και κάτι παλιοσίδερα νύχτες

Παρασημοφορημένες

Με ελάττωμα αγάπης

(από το βιβλίο μου ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)

ΑΚΟΥΣ ΠΑΛΑΜΑ;

Νιώθω τις σκέψεις σου Κωστή Παλαμά, άμυαλε γεροξεφαντωτή καθώς έμπαινες μέσα στο μπαρ γλυκοκοιτάζοντας τις πουτάνες και πίνοντας ένα διπλό ουίσκι.

 Σ’ ακολούθησα μέσα από ομίχλες, από τσιγάρα και χάχανα λόγω των γυναικείων μαλλιών μου.

Κάθισα να με κεράσεις πάνω στο σανιδένιο πάγκο δίπλα σε μια σειρά καθισμένα αγάλματα.

Είμαστε οι ζωντανότεροι τούτης της νύχτας. Οι χαφιέδες μας κοιτάζουν καχύποπτα και τα φώτα σβήνουν σε μια ώρα.

Ποιος θα μας κουβαλήσει στο σπίτι; Κωστή Παλαμά, έρημε, φωνακλά, άσωτη κλήρα μου.

Τη Ρωμιοσύνη δασκάλευες με φωτιά και βουή, ανεβασμένος στην κορφή της ελπίδας, όταν ξαφνικά η νύχτα πετάχτηκε σα μαχαίρι απ’ τη θήκη.

Κι απόμεινες στην καρέκλα παράλυτος με τ’ όραμα μιας αυγούλας που άχνιζε.

Νιώθω σχολιαρόπαιδο που του ’λαχε στραβόξυλο δάσκαλος. Καιρό λογάριαζα μαζί σου πως θα τα πάω.

Φρικτό γερασμένο σκυλί πάμε να ξεράσουμε τ’ αποψινό μας μεθύσι, σ’ όλες τις πόρτες των κλειστών βιβλιοπωλείων.

Πάμε να κατουρήσουμε όλα τα αγάλματα της Αθήνας, προσκυνώντας μονάχα του Ρήγα.

Και να χωρίσουμε ο καθένας στο δρόμο του σαν παππούς κι εγγονός που βιαστήκανε.

Φυλάξου καλά απ’ την τρέλα μου γέρο. Όποτε μου τη δώσει, θα σε σκοτώσω.

 

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ, Αμέρικαν μπαρ στην Αθήνα

TERMINUS ANTE QUEM

Κανείς δεν χωράει εδώ

Ούτε η ξαφνική γενναιοδωρία

Αυτής της άσπρης ζωής

Που κουκουλωμένη

Σαν φάντασμα στα σκαλιά

Μοιάζει με ακάλεστο επισκέπτη

Καλά το λες κανείς

Μιλώντας για θνητούς βέβαια

Γι αυτό το άρρωστο είδος

Των κλόουν της ιστορίας

Που μαθημένοι σε μοναδικά ψέματα και σε παύλες

Εκτελούν κάθε βράδυ 9-11μμ

Το ίδιο συγγενικό νούμερο

Στο τσίρκο της πόλης

Με κόκκινα απαγορευτικά μάτια

Κανείς δεν δηλώνει παρών

Φυσικά

Εκτός από τους απόντες

Τους ρακένδυτους λαθρεπιβάτες του μέλλοντος

Κι αυτό εδώ το πολλά υποσχόμενο τέλος

Που δείχνει

Να περιφρονεί τις αρχές του

ΣΣ

16/8/2013

ΥΓ. Το πολύ όμορφο ποίημα που δημοσίευσε χθες η Μαρία Χρονιάρη στο μπλογκ της με τίτλο Mea requies (το δικό μου υπόλοιπο) με ανάγκασε να σπάσω, ή να διακόψω προσωρινά, αυτή την άτυπη μουσική σιωπή που εκλυόταν τους τελευταίους δυο μήνες από το μπλογκ μου. Το Terminus ante quem (όριο πριν από το οποίο) δέον να διαβαστεί, όχι ως απάντηση διαλεκτικού χαρακτήρα στο εν λόγω ποίημα, αλλά ως διαχρονικό σχόλιο, πάνω στα επίπεδα ζωής που εννοούνται στο ποίημα της Μαρίας και τελικώς σφραγίζουν την παρουσία μας. Ή την απουσία μας από αυτά.

Η μια εκ των δυο φωτογραφιών της ανάρτησης είναι ίδια. Την διατήρησα, βρίσκοντας εντυπωσιακό τον τρόπο που μια μοναξιά - η μοναξιά μιας γυναίκας, εν προκειμένω - μπορεί να λειτουργήσει και να βρει εφαρμογή, σαν αρχετυπικό πρότυπο, στην άλλη μοναξιά ενός άντρα.

Άλλωστε, η μοναξιά ήταν πάντα γένους θηλυκού. Δηλ. παγκόσμιου.

Το ποίημα της Μαρίας, στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://mchroniari.blogspot.gr/2013/08/mea-requies.html