Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τον Μάρτιο του 2010, καθώς καθόμασταν με μια φίλη, στην Πλατεία Εξαρχείων, παρατηρούσα αμήχανα την κινηματογραφική μηχανή στην ταράτσα του ΒΟΞ να δημιουργεί σκιές και αλλόκοτες διαχύσεις του μπλε στους τοίχους. Είχαμε, μόλις, αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε την κρίση. Την οικονομική κρίση – όχι τα υπόλοιπα επίπεδά της – που είχε ξεσπάσει στο μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Ευρώπης, αλλά και στη χώρα μας. Εκείνη την ημέρα, που ήταν μια ημέρα μεγάλης χαράς για μένα, μου έκλεψαν το τσαντάκι: με χαρτιά, λεφτά, ταυτότητες, από το τραπεζάκι που καθόμασταν. 

Έκανα, ήδη, τις πρώτες σκέψεις γι αυτό που πρόκειται να συμβεί, γι αυτό που έρχεται, κρατώντας στο μυαλό μου την πιο αισιόδοξη προοπτική:  Ότι η κρίση θα φέρει κοντά τους ανθρώπους, θα τους κάνει αλληλέγγυους, θα τους βοηθήσει να περάσουν σ’ ένα ανώτερο στάδιο ύπαρξης, τουλάχιστον εσωτερικά.  Ήμουν βέβαιος ότι έτσι θα γίνει. Σ’ έναν μεγάλο βαθμό, αυτό συνέβη πράγματι, τα επόμενα χρόνια στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και αλλού, αλλά όχι εδώ. Οι Έλληνες σαν να απομακρύνθηκαν, ακόμα περισσότερο, από τον εαυτό που αναζητούσαν και, κυρίως, απ’ τους άλλους. Σαν να αυτοεγκλωβίστηκαν μέσα στην χειρότερη εκδοχή της εικόνας τους, σαν να βρήκαν την ευκαιρία να δικαιώσουν αυτό το παλιό ανέκδοτο που ρωτάνε έναν Έλληνα τι θα ήθελε περισσότερο στην ζωή του και εκείνος απαντά: «Να γκρεμιστεί το σπίτι του διπλανού μου.» Από την άλλη, από δω κι από κει, κάποιοι άνθρωποι, κάποια μεμονωμένα σύνολα ανθρώπων, κάποιες κολεκτίβες ξεπήδησαν, αφυπνίζοντας μέσα τους το καλύτερο κομμάτι και προσφέροντάς το εθελοντικά στους συνανθρώπους τους.   

Ζωή σημαίνει να προσφέρεις, να αγαπάς, να συμπαρίστασαι. Ζωή σημαίνει να δημιουργείς, εκ του μη όντος, καταστάσεις και επίπεδα που δικαιώνουν και συνδιαλέγονται, αληθινά και έντιμα, με τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος». Ένας απ’ αυτούς, «ο άλλος άνθρωπος»,  ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, λίγο μετά εκείνη την εποχή της κινηματογραφικής μηχανής του ΒΟΞ, μπροστά στα τραπεζάκια του Floral, που περιγράφω στην αρχή, ξεκίνησε το 2011, μέσω της κοινωνικής κουζίνας, αυτή την πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, κάνοντας την δική του απόλυση από πολυεθνική εταιρεία, όπου εργαζόταν για 25 χρόνια, έργο και ανάσα ζωής για τους άλλους, εξυπηρετώντας καθημερινά τις ανάγκες σίτισης 3.500 Αθηναίων.

Μου ζητήθηκε να γράψω έναν χαιρετισμό, να συντάξω ένα μικρό κείμενο για την σημερινή εκδήλωση. Συνήθως, δεν γράφεις για πράγματα που θαυμάζεις. Σιωπάς, απλώς. Και υποκλίνεσαι.

Χαιρετίζω αυτή την προσπάθεια, αγκαλιάζω τον ίδιο τον Κωνσταντίνο και τους συνεργάτες του, έναν έναν, παρίσταμαι με σεβασμό μπροστά στο μεγαλείο του εγχειρήματός τους, και εύχομαι αυτή η δράση να επεκταθεί παντού.

Όλες οι εποχές – ιδίως αυτή η δυστοπική και ανθρωποφαγική στην οποίαν κληθήκαμε να ζήσουμε, έχουν ανάγκη από τέτοιους μικρούς ήρωες. Γιατί, πάντα σημασία έχει να αγαπάς. Και να αντιστέκεσαι με μανία σε κάθε είδους κανιβαλισμό. 

Τα συγχαρητήρια είναι μια λέξη, όπως και πολλές άλλες, που έχασαν παντελώς την σημασία τους, σχεδόν καταργήθηκαν από την αν – οησία του παρόντος. Λέω, λοιπόν, μόνο ένα απλό «να ξαναβρεθούμε». Να γίνουμε περισσότεροι, μέσα σ’ αυτό το λίγο που ζούμε.

Και να αγαπάμε την αγάπη του άλλου.

Σταύρος Σταυρόπουλος

[Χαιρετισμός - εισαγωγή στην χθεσινή εκδήλωση 15.12.2017 για την "Κοινωνική Κουζίνα" στο bar "Κόμιξ - Rock Stage" στο Ν. Ηράκλειο] 

SO LONG, MARIANNE: ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

SO LONG, MARIANNE | Ποιήματα στη Μαρία
εκδ. Σμίλη, Νοέμβριος 2017
Ένα όραμα αιωνιότητας

Της Διώνης Δημητριάδου

[<Θέλω να πω, απλώς, ότι η αγάπη ζει χωρίς γραμματική εκεί που η μετοχή είναι απεριόριστη.>]

Με αυτά τα λόγια θα ολοκληρώσει ο Σταύρος Σταυρόπουλος την πρόσφατη ποιητική του συλλογή, δίνοντας έτσι με τον πλέον περιεκτικό και λιτό τρόπο το νήμα, που θα μας οδηγήσει στον λαβύρινθο της αγάπης και του έρωτα. Και, ναι, αυτό το δίνει στο τέλος του λόγου του, ίσως για να υπογραμμισθεί η προσωπική ανάμειξη του αναγνώστη στο σύμπαν της γραφής, ως επεξεργασία πλέον της ποίησης που ήδη διαβάστηκε. Με άλλα λόγια, από δω και στο εξής η πορεία είναι η μοναχική του καθενός (όπως και του ποιητή άλλωστε) προς την ατομική βίωση του θαύματος της αγάπης. Άλλωστε, παραθέτει ο ποιητής εισαγωγικά τα λόγια του T.S. Elliot Αυτές είναι λέξεις ιδιωτικές που απευθύνονται σε σένα δημόσια. Από τη στιγμή που ο ιδιωτικός κόσμος ανοίγει μια χαραμάδα στο δημόσιο τοπίο, αρχίζει και η συμμετοχική παρέμβαση του αποδέκτη αυτού του λόγου, που πλέον δεν είναι μόνον το πρόσωπο το ένα αλλά όλα τα πρόσωπα που αγγίζουν αναγνωστικά τον λόγο. Ή, για να το πούμε αλλιώς, από τη στιγμή που παύει το ιδιωτικό να περιφρουρεί τον χώρο του, αρχίζει η ποίηση. Και για τον δημιουργό και για τον αναγνώστη/κοινωνό.

[<Κάποτε πρέπει να υπήρχε μια γυναίκα. Ήταν μετρίου αναστήματος, μέτριου βάθους, μέτριας ζωής. Έτσι όπως είναι συνήθως οι ζωές των ανθρώπων. Μου έγραψε: «Μέσα στο άρωμα των ματιών σου είδα να σβήνουν οι τελευταίες ανάσες των Θεών». Την έλεγαν Μάριαν, Μαριάννα, Μαίρη, Μαρίλια, Μαίριλυν, Μαριλού, Μαριάμ, Μαρία. Αλλά μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο κόσμος.

Μετά εξαφανίστηκε.>]

Ποιήματα για μια Μαρία, που θα μπορούσε να είναι η μούσα του τροβαδούρου, ή η μικρή και αθώα Μαρία, ακούσια ή εκούσια ακροάτρια του άλλου ποιητή στο εξαρχειώτικο μπαρ, ή η Μαρία του αυτόχειρα ποιητή ή ακόμη η Μαρία του θρησκευτικού μας μύθου. Αλλά γιατί να μην είναι η άλλη Μαρία, η άλλη γυναίκα με τα πολλά ή και τα καθόλου ονόματα, γιατί τι άλλο είναι το όνομα από μια εντελώς προσωπική προέκταση του επιθυμητού στο πρόσωπο του πόθου; Ας πούμε, λοιπόν, ότι αυτή η Μαρία του βιβλίου είναι η γυναίκα, με αυτό το όνομα το δηλωτικό του φύλου της να κυριαρχεί στην εικόνα. Με το πρόσωπό της να αγιοποιεί αυτόν που λατρευτικά την αντικρίζει.

Με σένα
Επισκεύασα μέσα μου
Το πρόσωπο του θεού
Σε όλες του τις θρησκείες
Ευλογήθηκα
Όταν σε κοίταξα για πρώτη φορά

Τώρα που εσύ δεν βλέπεις
Κι εγώ
Έχω μείνει εδώ
Να σε εύχομαι
Θέλω να είμαι σίγουρος ότι ξέρεις

Πως αγαπήθηκες
Από έναν άγιο

Η διαδικασία της μύησης σ’ αυτόν τον λατρευτικό χώρο/πρόσωπο/σώμα είναι η πορεία αυτών των ποιημάτων, που με το ελάχιστο των λέξεων ιχνηλατούν την παρουσία αλλά και την απουσία της γυναικείας μορφής. Οι έννοιες δεν ορίζονται με σαφήνεια, μόνον υπαινικτικά –ακολουθώντας τον ποιητικό νόμο– για λίγο συνοψίζονται και κατόπιν σκορπίζουν. Η φυγή, η ελπίδα της επιστροφής, το σπίτι/χώρος του έρωτα, που εξισώνεται με τον εξώστη του ουρανού από τη σωστή πλευρά του Παράδεισου, ο ποιητής που επιστρατεύει τις λέξεις, ύστατη απόπειρα να λειτουργήσει η εσώτερη θύμηση:

Προσπαθώ με τις λέξεις
Να σε θυμηθώ
Και ξοδεύω
Άδικα δέντρα
Απελπισμένες πορείες
Και χώματα

Για να υποκαταστήσω κάτι
Που δεν ξανάγινε ποτέ
Στην ιστορία της μουσικής:

Τον τρόπο που με κοίταγες
Και γινόταν ξαφνικά Μάρτιος

Κι έπειτα η εξομοίωση με τον αθέατο κόσμο (Κανένας θάνατος / Ποτέ / Δεν μπορεί να είναι πιο όμορφος / Από σένα), η απούσα γυναίκα που γίνεται τραγούδι, γιατί ο έρωτας παρών ή απών (κυρίως τότε) βρίσκει τον δρόμο για τον ρυθμό που τραγουδιέται. Η επιστροφή μέσα στο όνειρο, εξιλεωτική παραίσθηση, σωτήρια καταφυγή των ψυχαναγκασμών. Η πικρία του συντελεσμένου χρόνου, εκείνου που σοφά όλες οι διδασκαλίες παρέλειπαν για να μην έρθει πρόωρα η γνώση του τελεσίδικου. Τα τοπία, που μέσα τους χώρεσαν τα ερωτικά βήματα, σταθερά εκεί μνημονικά κατάλοιπα, με ενσωματωμένα όλα τα αγγίγματα. Και αιφνιδιαστικά η αυταπάτη:

Καμιά φορά σκέφτομαι
Ότι όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο
Από λογοτεχνία
Αλλά όχι
Πρόκειται για ζωή

Οι δύο χώροι, ο εσώτερος του ποιητή, που ποιεί τον λόγο, και ο άλλος, του μοναχικού δημιουργού, που εισχωρεί στη δική του τη γραφή μέσα για να βρει τα ίχνη της απολεσθείσας ζωής του. Κανείς δεν ξέρει ποιος από τους δύο είναι ο αληθινός κόσμος.

Έχε όρους αιωνιότητας, θα συμβουλεύσει τη μικρή Μαρία ποιητικά ο Νίκος Καρούζος, καθώς γράφει καθισμένος στο Bar Dada των Εξαρχείων, το 1984.

Αυτό που περισσότερο αγαπά το ποιητικό υποκείμενο των ποιημάτων αυτών είναι το Πρόσωπο, όχι το πρόσωπο, είναι η Αγάπη, όχι η αγάπη. Και αυτήν ακριβώς την Αγάπη θα την απαλλάξει από όλα της τα συμβατικά φορέματα, τη γραμματική που την ορίζει περιοριστικά και την οριοθετεί θέτοντας τους κανόνες της εκφοράς του λόγου. Θα αφήσει μόνον τη μετοχή, αμέτοχη από συντακτικούς κανόνες και συμβατικές δεσμεύσεις, στην κυριολεξία της συμβολικά υπενθυμίζοντας τον συμμετοχικό παροξυσμό του έρωτα. Και η αρωγή από τον άλλο ποιητή:

Πώς κερδίζεται αυτή η αιωνιότητα; Ο Σταύρος Σταυρόπουλος καταθέτει εδώ το προσωπικό του άλγος και μέσα από την αναζήτηση της μορφής αφιερώνει το ποίημά του (πρόκειται για ένα μόνον ποίημα μέσα σε σαράντα πέντε βήματα/ποιητικές φωνές) στη γυναικεία παρουσία/απουσία. Και τότε η ποίηση μεταλλάσσεται και σωματοποιείται. Αφομοιώνει και ενδύεται το πρόσωπο, και τότε ο ποιητής συνειδητοποιεί τη μέγιστη αυταπάτη. Αναγνωρίζει πως μόνον μέσα της μπορεί να ελπίζει σε μια νέα συνάντηση με το σώμα του έρωτα. Η δύναμη του ποιητικού λόγου απλώθηκε και άγγιξε τη Μαρία, με όλα τα πιθανά της ονόματα, τις μεταλλάξεις του εαυτού της. Έτσι μπορεί πλέον να δοθεί ξανά στην αγάπη:

Αφού όπως και αν το κάνεις
Η αγάπη
Μόνο να συνεχίζεται μπορεί

Αν αυτό το μακροσκελές ποίημα δεν ήταν μια προσωπική κατάθεση της ψυχής του ποιητή, θα μπορούσε να είναι ένας ύμνος στην αγάπη, που γίνεται ακόμα πιο ζωντανή και δυνατή και θάλλουσα, όταν χάνεται. Το πρόσωπο του έρωτα είναι η αναζήτησή του.

Το ξέρω
Έγινες τραγούδι
Αλλά κάποιοι στίχοι
Περίσσεψαν
Και τους γράφω εδώ

Για να μείνουν
Στο χώμα

Σαν σπόρος

Για όσους θα έρθουν μετά
Να κατοικήσουν
Σ’ αυτή την άγνωστη γη

Όταν ανακτηθεί ο χρόνος εκείνος
Των ημερών μας

Σχολιάζοντας πριν καιρό μια προηγούμενη ποιητική πρόταση του Σταυρόπουλου είχα προβληματιστεί σχετικά με την οραματική διάθεση του ποιητή και το μοίρασμά του οράματος στους αποδέκτες της ποίησής του. Εκεί ο λόγος ήταν πιο μοναχικός παρά την οραματική του διάσταση (ένα όραμα πάντοτε διεκδικεί τη συμμετοχή του άλλου):

Όταν σε περικυκλώνει η στάχτη
Το μόνο που έχεις
Είναι να κρεμάσεις τον επόμενο κόσμο
Στην πλάτη σου
Και να προχωρήσεις

«Πράξη εξαφάνισης»

Εδώ μοιάζει να προεκτείνει τις λέξεις του, ώστε να φθάσουν στους επιθυμούντες τη συμμετοχή στις ποιητικές του προτάσεις/εικόνες. Σκέφτομαι, λοιπόν, εν κατακλείδι, ότι μάλλον η πολλαπλότητα του προσώπου, στο οποίο ο λόγος εδώ αφιερώνεται, οδηγεί αναπόφευκτα και στη μέθεξη του αναγνώστη. Η παρουσία και η απουσία (κυρίως αυτή) ως συνθήκες προσιδιάζουν στην ατομική βίωση της μοναξιάς του έρωτα, όπως ο καθένας από μας που διαβάζουμε την ποίηση του Σταυρόπουλου εννοούμε. Μέσα στον κρυπτικό της λόγο η ποίηση κατόρθωσε να γίνει για μια ακόμα φορά οικουμενική.

Διώνη Δημητριάδου

Book Press
5 Δεκεμβρίου 2017
https://www.bookpress.gr/…/stauropoulos-stauros-smili-so-lo…


https://youtu.be/cZI6EdnvH-8

ΜΕΤΑ III

ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
σσ. 72
Σχήμα: 13 Χ 20,5 εκ.
Έκδοση χαρτόδετη
ISBN: 978-960-537-161-6
ΜΕΤΑ

Απόπειρα, Νοέμβριος 2017

Ένα τοπίο. Φρίκης. Καταργημένος ουρανός. Ο αφηγητής αφήνεται να λειτουργήσει ως δολοφόνος του, αλλά και ως απολογητής του. Υπάρχει μια υποψία ότι τελειώνουν οι λέξεις. Μαζί τους και οι άνθρωποι . Έρχονται από τις επόμενες Σταυροφορίες, για να πεθάνουν. Ο κόσμος χάνεται μέσα σε ένα πανίσχυρο μπλε. Εκεί αποδίδονται τα τελευταία χρώματα, με τιμές ήλιου.

Ο ποιητικός λόγος του «Μετά», ένα διαρκές παιχνίδι ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, εξαντλεί όλα τα αναγνωρίσιμα σχήματα για να τα επανεκκινήσει από το σημείο μηδέν. Εκεί που υπάρχουν μόνο ερείπια μέσα στα ερείπια. Ένα σύμπαν πρώην ζωντανό, πρώην ανθρώπινο, πρώην σύμπαν. Εκεί, με οδηγό την θάλασσα που ξεπλένει, θα επανασυγκολλήσει το τοπίο, θα το τοποθετήσει πάλι σε χρονικό πλαίσιο.

Μια υπόθεση είναι. Ένας μεγάλος θόρυβος. Παρόλα αυτά, η αναμέτρηση με τη στιγμή πλησιάζει. Το «Μετά» δεν είναι παρά ένα τελικό ποίημα για την στιγμή. Μια δωρεά, εν ζωή, της θεάς λύπης - που είναι η θεά τέλος.

***

[απόσπασμα]

πήγα μετά
χιλιάδες φορές εγώ
να πω
συμβαίνομαι
στο ταβάνι που λείπει
να πω
οραματισμένος

πήγα
να πιάσω το στυλό
να αποδείξω τις λέξεις
αλλά έμειναν
ατελείς
χαλασμένες
από την τελευταία ανάμνηση
δακρύων
στα απολιθωμένα βλέμματα
των τυφλών

------------- ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ------------------
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ~ POLITEIA BOOKSTORE

ΟΛΟ Σ' ΕΝΑ ΞΑΝΘΟ ΚΕΦΑΛΙ

Είναι ν' απορείς, που χάθηκε τόσο φως
όλο σ' ένα δίσκο στον ήλιο.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόσο χρυσάφι
όλο σ' ένα ξανθό κεφάλι στο φεγγάρι
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση αγάπη
όλη σ' ένα στενό σάκο στην καρδιά σου.
Είναι ν' απορείς, που βρέθηκε τόση απουσία
όλη σε ένα βλέμμα στα μάτια σου.

Στίχοι: Μαρίνα Λαμπράκη
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Καράλης

[ΥΓ. Η κοιμισμένη θάλασσα. Η νύχτα. Στο φως. Η λάμα. Τα ίχνη. Οι πράξεις του μαχαιριού. Άδικες. Ο φόνος ανάποδα. Το αίμα της ψυχής. Η ζωή. Και οι λέξεις. Πάντοτε. Μετάξι. Μεταξύ. Μας.

Ακόμα αγέννητες.]

Photo: Γλυφάδα, 24 Οκτωβρίου 2010

ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΕΝΗ ΓΗ

"Η αγάπη είναι απείρως πιο ανθεκτική απ' το μίσος."
ERNEST HEMINGWAY

Η "άνθρωπος" που διέγραψε ένα μεγάλο μέρος αρχειακού υλικού στο YouTube που αφορούσε σε βιβλία μου, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, ομιλίες μου κλπ (περιόδου 2008 - 2015) στα οποία ουδόλως εμπλεκόταν η ίδια (πέρα από το γεγονός ότι επέμενε πάντα να τα ανεβάζει από τον προσωπικό της λογαριασμό...), διέγραψε και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δικής της προσωπικής ιστορίας ζωής σε ό, τι αφορά την όντως ζωή. Διέγραψε κι ένα μεγάλο κομμάτι του αναγνωστικού κοινού (σημερινού και αυριανού) που στερείται της ευκαιρίας πρόσβασης σε αυτό. Εντελώς αυθαίρετα, προκλητικά και αναίτια - ίσως σαν μια πράξη αηθούς αντεκδίκησης (ουσιαστικά όμως, αυτεκδίκησης) για όσα ρητά και κατηγορηματικά κατέθεσα για το βιβλίο ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ σε παλαιότερο σχόλιό μου, στο οποίο όμως, όχι μόνο ενεχόμουν προσωπικά, όχι μόνο διασυρόταν το όνομά μου, αλλά και είχε καταντήσει πλέον φαιδρή η, με ποικίλους τρόπους, εκμετάλλευση και διακωμώδησή του.

Για όσους φίλους τα ψάχνουν και με ρωτούν, στέλνοντάς μου e-mail και inbox, η απάντηση είναι ότι δεν ξέρω αν έχω σαν αρχείο κάποια από τα διεγραμμένα, ούτε κι αν αυτά τα λίγα που έχω θα τα ξανανεβάσω. Η ιστορία ενός συγγραφέα δεν είναι η ιστορία της εικόνας του σε βίντεο, αλλά η ιστορία των βιβλίων του στα βιβλιοπωλεία, η ιστορία της συνείδησής του και της γενναιοδωρίας του στον κόσμο, η ιστορία της στάσης του απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση, η αξία τού να μπορείς να συγχωρείς είναι απείρως μεγαλύτερη από την αξία τού να μπορείς να καταστρέφεις και να ακκίζεσαι ποικιλοτρόπως, γελοιοποιώντας τελικά, για ακόμα μία φορά, τον ίδιο σου τον εαυτό. Και η αξία του φωτός, απείρως μεγαλύτερη από την αξία του σκοταδιού και του παρασκηνίου.

Τουλάχιστον η Εκάτη ήταν θεά. Αποδεδειγμένα. Και απ' όσο ξέρω Π.Χ. Όχι Μ.Χ.

Σταύρος Σταυρόπουλος

[ΥΓ. Στο blog αυτό που διατηρώ, άφησα συνειδητά τα πολλά κενά διαστήματα που υπάρχουν από τα διαγραμμένα βίντεο στο YouTube. Μου φέρνουν στο νου, κατά ένα τρόπο, τον λυσσώδη βανδαλισμό των αγαλμάτων (με τα κομμένα κεφάλια), πίσω ακριβώς από το άγαλμα του Παλαμά, στον προαύλιο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων, πριν δύο χρόνια.]

SO LONG, MARIANNE

 ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΗΜΕΡΑ

SO LONG, MARIANNE | Ποιήματα στη Μαρία
σσ. 64
Σχήμα: 15 Χ 23
Έκδοση χαρτόδετη
ISBN : 978-960-6880-78-0

Σμίλη, Νοέμβριος 2017

***

Ας πούμε ότι σε γνώρισα

Πάνω στις σελίδες του ουρανού

Όταν το ηλιοβασίλεμα γινόταν ρόδα

Και θέλησα να σε αποδώσω

Πάλι στη γη

Μ’ ένα άσμα αντάξιο της φήμης σου

Ως νεκρής

(από το βιβλίο) 

ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΕΞΗΓΗΣΗ

Θα ήθελα να ενημερώσω και να παρακαλέσω τα διαδικτυακά μέσα postmodern και http://magazen.gr/, καθώς και το διαδικτυακό ιστολόγιο http://mchroniari.blogspot.gr/ να αποκαταστήσουν άμεσα βιογραφικές πληροφορίες συνεργάτη τους που με θίγουν και βρίθουν ηθελημένων ανακριβιών - που δυστυχώς εμπλέκονται με το όνομά μου. Αυτό συμβαίνει πολύ καιρό τώρα, από την πλευρά του συγκεκριμένου ατόμου και όχι των αναφερόμενων μέσων, που προφανέστατα δεν μπορούν και δεν γίνεται να διασταυρώνουν πληροφορίες συνεργατών τους. Έχοντας εξαντλήσει τις ανθρώπινες ανοχές μου και ξεπερνώντας τες κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, αναγκάζομαι να αντιδράσω με αυτόν τον ήπιο, αρχικά, τρόπο.

Θυμίζω ότι "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" είναι βιβλίο μου (το οποίο γνωρίζει πολύ καλά ο κόσμος) και όχι "παράσταση της ομάδας IlluminArti" - παιδιών ξεχωριστών και εξαιρετικά ταλαντούχων που μου έκαναν την τιμή να οπτικοποιήσουν σε τέσσερις sold out παραστάσεις στο θέατρο Altera Pars τον Μάιο του 2011 το βιβλίο μου, μεταφέροντάς το στη σκηνή. Της ομάδας είναι και η σκηνοθεσία της παράστασης, παρότι συνέβαλαν κι άλλοι - πρωτίστως δε εγώ. (Elena Stamatiou Antigoni Chroni Alexandros Kourevesis κ.α.)

Το "Ασκήσεις ύφους", βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2015 έχει αποσυρθεί με κοινή απόφαση δική μου και του φίλου εκδότη Φίλωνα Φίλωνος (εκδ. Βιβλιόραμα, Στουρνάρη 51, Αθήνα) για πολύ συγκεκριμένους λόγους από την κυκλοφορία και φυσικά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρείται βιβλίο κάποιου, καθότι αποτελεί συμμετοχή σε συλλογικό έργο. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτό έχει αποσυρθεί και δεν πρόκειται να επανακυκλοφορήσει. Ο,τιδήποτε προβάλλεται μέσω αυτού είναι ηθικά ανέντιμο, και βεβαίως, νομικά και εισαγγελικά ελεγχόμενο. Ο δημιουργός, ο κάθε δημιουργός, έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για την ιστορική μνήμη - και ενίοτε να την διορθώνει, για τους αναγνώστες που θα έρθουν μετά από αυτόν, μετά από μας, αλλά και για την ίδια την υστεροφημία του. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο στον τρόπο με τον οποίον γράφηκε, δημιουργήθηκε, παρουσιάστηκε και εκδόθηκε το συγκεκριμένο βιβλίο - αλλά αν προκληθώ κι άλλο, μπορεί και να το κάνω. Έχουν ενημερωθεί όλοι οι σχετικοί δημόσιοι και ιδιωτικοί οργανισμοί. www.osdel.gr, www.ekebi.gr, www.biblionet.gr κλπ.

Δεν θέλω, επίσης, σε καμία περίπτωση να ανακινήσω περιστατικό που συνέβη στα περίχωρα ιστορικού εκδοτικού οίκου του κέντρου, τον Σεπτέμβριο του 2014 και τα απόνερά του, αποτελούν μέχρι και σήμερα τεράστια δυσφήμηση για μένα που διαρκώς αναμοχλεύεται στις "συγκεντρώσεις του χώρου", με την ευθύνη, φυσικά, συγκεκριμένου προσώπου. Ούτε να αναφερθώ σε άλλο περιστατικό που συνέβη πρόσφατα στο Facebook (πριν ενάμιση μήνα) με την επίσημη και βαρύγδουπη ανακοίνωση της έκδοσης ενός βιβλίου από εκδοτικό οίκο με τον οποίον συνδέομαι για πολλά χρόνια φιλικά, συγγραφικά και επαγγελματικά - εν αγνοία των ίδιων των εκδοτών(!!), συνοδευόμενη, μάλιστα, και από σχόλια προκλητικά και προσβλητικά για το πρόσωπό μου. Όπως μαθαίνω, το βιβλίο θα εκδοθεί τελικά από άλλον εκδοτικό οίκο που βρέθηκε. Υπάρχουν ειδικοί χώροι για να λυθούν αυτά τα ζητήματα.

Για την ώρα, αρκούμαι να σημειώσω πως η υπεράσπιση του αυτονόητου έχει γίνει, δυστυχώς, το στοίχημα για την σημερινή πολύ δύσκολη εποχή που ζούμε και τον τρόπο με τον οποίον διαπλέκονται ιλιγγιωδώς οι ματαιοδοξίες των διαπροσωπικών και των επαγγελματικών σχέσεων. Ο εκδοτικός χώρος και ο δημιουργικός χώρος του Πολιτισμού, γενικότερα, δεν μπορεί να καταστεί περίπατος στην εξοχή για κάποιους ανίδεους - πλην ευεργετηθέντες - κλόουν.

Ακόμα και οι φανταστικές ιστορίες έχουν κάποτε ένα πραγματικό τέλος.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ