Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τον Μάρτιο του 2010, καθώς καθόμασταν με μια φίλη, στην Πλατεία Εξαρχείων, παρατηρούσα αμήχανα την κινηματογραφική μηχανή στην ταράτσα του ΒΟΞ να δημιουργεί σκιές και αλλόκοτες διαχύσεις του μπλε στους τοίχους. Είχαμε, μόλις, αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε την κρίση. Την οικονομική κρίση – όχι τα υπόλοιπα επίπεδά της – που είχε ξεσπάσει στο μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Ευρώπης, αλλά και στη χώρα μας. Εκείνη την ημέρα, που ήταν μια ημέρα μεγάλης χαράς για μένα, μου έκλεψαν το τσαντάκι: με χαρτιά, λεφτά, ταυτότητες, από το τραπεζάκι που καθόμασταν. 

Έκανα, ήδη, τις πρώτες σκέψεις γι αυτό που πρόκειται να συμβεί, γι αυτό που έρχεται, κρατώντας στο μυαλό μου την πιο αισιόδοξη προοπτική:  Ότι η κρίση θα φέρει κοντά τους ανθρώπους, θα τους κάνει αλληλέγγυους, θα τους βοηθήσει να περάσουν σ’ ένα ανώτερο στάδιο ύπαρξης, τουλάχιστον εσωτερικά.  Ήμουν βέβαιος ότι έτσι θα γίνει. Σ’ έναν μεγάλο βαθμό, αυτό συνέβη πράγματι, τα επόμενα χρόνια στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία και αλλού, αλλά όχι εδώ. Οι Έλληνες σαν να απομακρύνθηκαν, ακόμα περισσότερο, από τον εαυτό που αναζητούσαν και, κυρίως, απ’ τους άλλους. Σαν να αυτοεγκλωβίστηκαν μέσα στην χειρότερη εκδοχή της εικόνας τους, σαν να βρήκαν την ευκαιρία να δικαιώσουν αυτό το παλιό ανέκδοτο που ρωτάνε έναν Έλληνα τι θα ήθελε περισσότερο στην ζωή του και εκείνος απαντά: «Να γκρεμιστεί το σπίτι του διπλανού μου.» Από την άλλη, από δω κι από κει, κάποιοι άνθρωποι, κάποια μεμονωμένα σύνολα ανθρώπων, κάποιες κολεκτίβες ξεπήδησαν, αφυπνίζοντας μέσα τους το καλύτερο κομμάτι και προσφέροντάς το εθελοντικά στους συνανθρώπους τους.   

Ζωή σημαίνει να προσφέρεις, να αγαπάς, να συμπαρίστασαι. Ζωή σημαίνει να δημιουργείς, εκ του μη όντος, καταστάσεις και επίπεδα που δικαιώνουν και συνδιαλέγονται, αληθινά και έντιμα, με τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος». Ένας απ’ αυτούς, «ο άλλος άνθρωπος»,  ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, λίγο μετά εκείνη την εποχή της κινηματογραφικής μηχανής του ΒΟΞ, μπροστά στα τραπεζάκια του Floral, που περιγράφω στην αρχή, ξεκίνησε το 2011, μέσω της κοινωνικής κουζίνας, αυτή την πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, κάνοντας την δική του απόλυση από πολυεθνική εταιρεία, όπου εργαζόταν για 25 χρόνια, έργο και ανάσα ζωής για τους άλλους, εξυπηρετώντας καθημερινά τις ανάγκες σίτισης 3.500 Αθηναίων.

Μου ζητήθηκε να γράψω έναν χαιρετισμό, να συντάξω ένα μικρό κείμενο για την σημερινή εκδήλωση. Συνήθως, δεν γράφεις για πράγματα που θαυμάζεις. Σιωπάς, απλώς. Και υποκλίνεσαι.

Χαιρετίζω αυτή την προσπάθεια, αγκαλιάζω τον ίδιο τον Κωνσταντίνο και τους συνεργάτες του, έναν έναν, παρίσταμαι με σεβασμό μπροστά στο μεγαλείο του εγχειρήματός τους, και εύχομαι αυτή η δράση να επεκταθεί παντού.

Όλες οι εποχές – ιδίως αυτή η δυστοπική και ανθρωποφαγική στην οποίαν κληθήκαμε να ζήσουμε, έχουν ανάγκη από τέτοιους μικρούς ήρωες. Γιατί, πάντα σημασία έχει να αγαπάς. Και να αντιστέκεσαι με μανία σε κάθε είδους κανιβαλισμό. 

Τα συγχαρητήρια είναι μια λέξη, όπως και πολλές άλλες, που έχασαν παντελώς την σημασία τους, σχεδόν καταργήθηκαν από την αν – οησία του παρόντος. Λέω, λοιπόν, μόνο ένα απλό «να ξαναβρεθούμε». Να γίνουμε περισσότεροι, μέσα σ’ αυτό το λίγο που ζούμε.

Και να αγαπάμε την αγάπη του άλλου.

Σταύρος Σταυρόπουλος

[Χαιρετισμός - εισαγωγή στην χθεσινή εκδήλωση 15.12.2017 για την "Κοινωνική Κουζίνα" στο bar "Κόμιξ - Rock Stage" στο Ν. Ηράκλειο]