ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ CLIPART RADIO

Σήμερα Πέμπτη, 20.00 - 22.00μμ, στον clipart radio, Η πραγματικότητα δεν υπάρχει, με τον Σταύρο Σταυρόπουλο. Μια εκπομπή για τους οριστικά διαζευγμένους με την πραγματικότητα. Σημερινό θέμα: Η μνήμη.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΖΩΝΤΑΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ

www.clipartradio.gr

http://www.clipartradio.gr/player/

ΣΗΜΕΡΑ Η ΜΑΡΙΑ ΣΤΟΝ CLIPART RADIO

Σήμερα (αλλά και κάθε Τετάρτη την ίδια ώρα), η Μαρία Χρονιάρη, στον clipart radio από τις 18.00 - 20.00 με την εκπομπή Επειδή μαζί.
Ακούστε την.

Γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει και θα σε πλακώσει.

www.clipartradio.gr

PAINT IT BLACK

(i see a red door and i want it painted black)

 

Διάλεξε το μπλε φως

Που βαλσαμώνει τα μάτια σου

Και φόρεσε τις καλύτερες αρθρώσεις

Αυτές που έχουν οι λύκοι

Όταν διψούν

Εγώ θα κυνηγάω Απρίλιους

Κάτω απ’ το φουστάνι σου

Με κηροπήγια χέρια

Αφήνοντας παντού προβοσκίδες

Ξύρισε έπειτα

Εκείνη τη λάμπα στο χωλ

Θέλω να σε βλέπω καλύτερα

Από το ταβάνι

Έτσι κι αλλιώς

Κατά τύχη είμαι ακόμα ζωντανός

Μετά έλα

Με όλες τις γλώσσες σου έτοιμες

Να φέξεις πάνω μου

Λίγο κι απ’ το δικό σου σκοτάδι

Έτσι κι αλλιώς

Τα μαύρα δεν είναι

Που μας άρεσαν πάντα;

 

Σταύρος Σταυρόπουλος

 

18/10/13

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Clipart radio

ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ (20.00-22.00μμ)

«Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ» με τον ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟ

Η γενιά του ροκ εν ρολ επιστρέφει, τριάντα τόσα χρόνια μετά, για να αφήσει το υπερβατικό ίχνος της πάνω στα συντρίμμια του σήμερα. Σχεδόν σωσμένη, σχεδόν εμείς. Και βγαίνει πάλι το πρώτο της ραντεβού. Με το μέλλον. Και τον κλεμμένο zippo στην τσέπη. Η ενηλικίωσή μας συνέβη να έχει το πρόσωπο του Ρεμπό και του Μπέκετ. Αλλά και τα σαρκώδη χείλη του Mick Jagger.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ

www.clipartradio.gr

VASSOS'S TIMELESS BLUES

 

διάβασα κάπου
ό,τι ο μαϊντανός είναι τοξικός
για τα κουνέλια
κι έτσι εξηγώ
αυτό που συμβαίνει
και με τους ανθρώπους

 

στέκομαι στο παράθυρο
κι ακούω αυτό το τραγούδι
τραγουδώ κι εγώ δυνατά
κι ετοιμάζω μαντήλια
σύνεργα και εργαλεία
να επιδιορθώσω
κάθε βλάβη

 

η ζωή μου
ολοένα και πιο πολύ
μοιάζει με ταινία
που προβάλλεται σε άδεια αίθουσα

 

ζητώ ένα τσιγάρο
τραβάω μια τζούρα
και παρακολουθώ υπνωτισμένος
τον καπνό να ταξιδεύει

 

ο μόνος χρόνος που υπάρχει
βρίσκεται εδώ

 

Σαν χρόνος σφραγισμένος σε μπουκάλι

Σαν ψέμα μέσα σε μπουκάλι

Σαν πόνος μέσα σε μπουκάλι

Σαν δάκρυ μέσα σε μπουκάλι

 

Βάσος Γεώργας 

*Ο Βάσος Γεώργας είναι ευρέως γνωστός με τις ιδιότητες του σκηνοθέτη, του παραγωγού ταινιών, του εμπόρου αντικειμένων τέχνης, του ποιητή, του επιστημονικού συμβούλου, του συνεργάτη, του καθηγητή, του διευθυντή του λογοτεχνικού ιστότοπου biblioteque, του διευθυντή του αυτοδιαχειριζόμενου, ελεύθερου ιντερνετικού σταθμού clipart radio κ.α.π.  Σε μένα είναι πολύτιμα γνωστός με την ιδιότητα του ΦΙΛΟΥ.

 

 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ: ΟΧΙ ΜΕΤΑ, ΤΩΡΑ

  Να διακρίνεται καθαρά ο λεκές της ζωής. Αυτή η φράση από το προηγούμενο βιβλίο του Σταυρόπουλου, προοικονομεί και την εναργέστερη έκφραση του ποιητικού του διαβήματος στο παρόν βιβλίο: την ολοκληρωτική στροφή στο σύμπαν και στις απαρχές του ρομαντικού κινήματος. Ενός κινήματος διακριμένου ως εξεγερσιακού, όπως το όρισε το κορυφαίο δοκίμιο του Στέφανου Ροζάνη, «Η ρομαντική εξέγερση». Αυτό κατά τη γνώμη μου σημαίνει το «μετά», αυτή η τόσο βαριά, και στις μέρες μας φθαρμένη λέξη, αυτό το μόλις δισύλλαβο επίρρημα, το οποίο ήρθε να επωμισθεί τη φθορά τόσων αιώνων διαφωτισμού.

Ήδη από την πρώτη σελίδα του βιβλίου του Σταυρόπουλου, έχουμε μπει στο ρομαντικό άλγος:

Αυτό που λεγόταν τοπίο έχει χαθεί. Το πρώην τοπίο έσβησε. Τη θέση του έχει πάρει μια φωτογραφία. Ξαφνικά, όπως ανάβουν οι φωτογραφίες, το νερό αρχίζει και χαϊδεύει τα χαρακτηριστικά μου. Αναδύεται σιγά σιγά το περίγραμμα. Φωτίζεται. Μετά, το κυρίως θέμα. Η ουσία. Η αύρα.

Αλλά αυτή η επιστροφή στις πηγές και τις αφετηρίες δεν γίνεται με τρόπο αναχωρητικό ή νοσταλγικό. Γίνεται μέσα από το παρόν. Μέσα από τις «φωτογραφίες», δηλαδή τις αφηγήσεις, που πήραν τη θέση της πραγματικότητας, αλλά τώρα ζωντανεύουν, αποκτούν σάρκα και οστά, αναχωνεύονται μέσα στην πραγματικότητα, την αναζωογονούν, αλλά πάντως δεν την «αναπαρθενεύουν», όπως θα στόχευε ίσως μια δογματική ρομαντική αναβίωση.

Πόσο πολύ μακριά βρισκόμαστε από την ακμή του μοντερνισμού, όταν ο Τάκης Σινόπουλος θρηνούσε για την έκπτωση και την αλλοίωση της στοιχειακής υπόστασης της καταγωγικής μήτρας, με το στίχο: και ο τόπος τοπίο.

Αντίθετα, ο Σταυρόπουλος έχει αποδεχθεί τα συντελεσμένα, θεωρεί τετελεσμένη την απώλεια της «βαρβαρικής» αθωότητας, κατανοεί το μάταιο της αναζήτησης μιας αδιαμεσολάβητης αυθεντικότητας, που κάποτε, έστω η φαντασίωσή της, γονιμοποιούσε τις μορφές της μοντερνιστικής τέχνης. Επίσης, δεν διαχειρίζεται τη μετάβαση και την επιβίωση στο αλλοτριωμένο παρόν, με προθέσεις βελτίωσης και αναμόρφωσης. Με ζέση και άγριες διαθέσεις απέναντι στη γύρωθεν πραγματικότητα, επιμένει να αναζητά και να προτάσσει το ουτοπικό αίτημα του ανθρώπου, νοουμένου ως πρόσωπο, αλλά το αναζητά μέσα στο παρόν:

Θα γεννηθώ ξανά με άφτιαχτο πρόσωπο. Στο προαύλιο αυτής της αιώνιας φωτογραφίας... Εκεί είναι το μέλλον που θα αλλάξει τη γη. Στο αναμμένο αυτό τοπίο θα κατοικήσει ξανά το σμήνος των ανθρώπων.

Έτσι λοιπόν ορίζεται το «μετά», στο βιβλίο τού Σταυρόπουλου, με απόλυτη σαφήνεια:

μετά τίποτα/ τίποτα/ όχι μετά/ τώρα

Είναι ακριβώς ο τρόπος που πιάνει πάλι το νήμα από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, ορίζοντας το παρόν ως σημείο επανεκκίνησης, αντιδρώντας σε όσα ανέφερα στην αρχή, δηλαδή στην κατάτμηση του λόγου, την ασυνέχεια του ειρμού, την απουσία έρματος, επιλέγοντας πλέον όχι τη φόρμα των ποιητικών στιγμιοτύπων ή σπαραγμάτων αλλά αυτή της ευρύτερης ποιητικής σύνθεσης. Επιλέγοντας καινούριους προγόνους-συνομιλητές, όπως π.χ. ο Βύρωνας Λεοντάρης, με τον χαρακτηριστικό στίχο «ορθοστασία της λύπης», ή με τον πολύσημο «ανεπάγγελτο άγγελο», που μέσα στα συμφραζόμενα του Σταυρόπουλου ανακαλεί ταυτοχρόνως ένα διακειμενικό φάσμα, από Βέντερς μέχρι Εμπειρίκο, ενώ δεν λείπει -πώς θα μπορούσε άλλωστε;- και ο Νίκος Καρούζος της Νεολιθικής νυχτωδίας στην Κροστάνδη. 

Υπάρχουν περιοχές της ποίησης, στάσεις απέναντι στη ζωή και τα πράγματα, διαθέσεις και επιλογές, που συνεχώς επανέρχονται, διεκδικώντας μια νέα ζωή. Άλλοτε θεματοποιούνται, άλλοτε δίνουν το έναυσμα για καινούριες αποκρυσταλλώσεις, άλλοτε για την ίδια την άρνησή τους, δηλαδή για γόνιμες αναστοχαστικές διαδικασίες. Η δουλειά του ποιητή είναι αφενός να διακρίνει όσα είναι συμβατά με τα αιτούμενα του δικού του προτάγματος, και αφετέρου να καταφέρει να τα διαχειριστεί χωρίς να τον ρουφήξουν στη δίνη τους.

Ο Σταυρόπουλος έχω τη γνώμη πως τα καταφέρνει και τα δύο. Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένα ποιητικό διάβημα που διαχειρίζεται με πάθος και συνέπεια μία από τις διαρκέστερες μορφοποιήσεις στην ιστορία της τέχνης και των ιδεών, δηλαδή αυτή της ρομαντικής βίωσης του κόσμου, με τη στάση βέβαια της ρομαντικής εξέγερσης. Εφαρμόζοντας, με τα μέσα της ποίησης, τη διατύπωση, που αποτελεί και μια θέση-ορόσημο, του Φρέντρικ Τζέιμσον: «Η επιθυμία που λέγεται ουτοπία».
Αν όμως συνεχίζαμε τη σκέψη του Τζέιμσον, θα έπρεπε να αναφερθούμε στο ζήτημα της μορφής, μέσα από την οποία, και μέσα στην οποία, λαμβάνει χώρα η διεργασία επικαιροποίησης και επαναδιατύπωσης του ρομαντικού προτάγματος. Προχωρώντας ακόμα πιο πέρα, θα υιοθετούσα ασμένως την άποψη του Τζέιμσον, ότι όπως η λογοτεχνική αξία της μορφής υπόκειται σε συνεχείς αμφισβητήσεις, έτσι και η πολιτική της θέση είναι δομικά αμφιλεγόμενη. Μάλιστα, οι διακυμάνσεις των ιστορικών συμφραζομένων δεν καταφέρνουν να διαλύσουν αυτή τη μεταβλητότητα, η οποία οπωσδήποτε δεν είναι ζήτημα γούστου ή ατομικής κρίσης.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Κώστας Βούλγαρης
Αυγή της Κυριακής, Αναγνώσεις, 6.10.2013


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

 http://www.avgi.gr/article/1085189/oxi-meta-tora

http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2013/10/blog-post_3868.html

http://taskart.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Ένα σχετικά πρόσφατο κείμενο, από το βιβλίο μου Πιο νύχτα δεν γίνεται, εκδ. Οξύ, 2011. Πράγματι: Πουθενά δεν είμαι. Γιατί πουθενά δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από κανείς. Πουθενά. 

Τώρα μόνο θα κοιτάζω. Και άμαχος.

 (το μεγαλύτερο αμάρτημα των ανθρώπων είναι ότι απλώς είναι άνθρωποι)

ΣΣ

ΔΕΡΜΑ

ΑΡΧΙΣΕ πάλι να σηκώνει σκοτάδι. Ο ουρανός είναι λερωμένος ακτές. Όλες οι όχθες πνίγονται στα χέρια μου. Πουθενά δεν είμαι.

Ο άνθρωπος αφήνει ένα σκληρό τσόφλι να εξηγεί. Αφήνει πίσω του μια αιτία και περιφέρεται. Στην πλάτη του απλώνουν αργά οι εικόνες. Σαν άδικα πνεύματα. Παλιά κεριά. Θα γινόμουν άγγελος, αν ήταν να μην ακούω. Να μην βουίζω ζωή. Περιέχω το ίδιο δέος που περιέχει η θάλασσα.

Όταν φανούν οι καθρέφτες, το πλήθος θα εναντιωθεί στο φως. Να είμαι εκεί. Θα γεμίσει η πόλη καταργημένα είδωλα. Και άμαχος. Αλλά με γυαλισμένες χάντρες, κοιτάζω.

Ένας καταρράχτης τα πρόσωπα. Νεκρές μηχανές. Λείπει η λύπη. Αναγνωρίζω το ακατάπαυστο που δεν θέλουν να δουν. Ο θάνατός τους είναι καρπός. Χάνεται μέσα στο κόκαλο του πορτρέτου και προς τα κει. Έρχεται να γελάσει συνέπειες. Ο θάνατός τους είναι θαμπός. Ασχημάτιστος. Σαν κορίτσι στην εφηβεία.

Παρ’ όλα αυτά, μόνο δείχνουν. Με μια αηδία. Ξεκόλλησε η ψυχή μου να βλέπει. Όλο αύριο είναι. Όλο δεν επιτρέπεται να μιλήσω. Μιλούν. Ημερομηνίες. Η απογραφή των πραγμάτων είναι αποθήκη θανάτου.

Υπάρχει ένα παλιό παιχνίδι σαν αστείο, που ο ένας χώνει το χέρι του στα μάτια του άλλου και του βγάζει τις λέξεις. Μέχρι το τέλος. Του ξεριζώνει τις ίνες των φράσεων απ’ τα μάτια. Οι ρόγες στα δάχτυλα μαυρίζουν, και όμως αίμα. Τρέχει. Ολόκληρο το χέρι είναι ένα άγνωστο αίμα. Το χέρι του σώπασε λέξεις.

Έβγαλαν τις λέξεις από τα μάτια μου και τις έκαναν δέρμα.

Πες χάθηκα. Πες το. Της αφήνει το χέρι. Θέλω να χαθώ απ’ το τέλος των πραγμάτων.

Όμως ένοιωσα αυτό που αρμόζει. Και σέρνεται σαν νέος λοιμός. Αναβλύζει από τα σώματα, τα μέρη, τα άδεια βαγόνια που είναι ζωές. Των ανθρώπων. Όχι τώρα, μετά.

Ξεδιπλώνω κάτι που λέγεται θάλασσα. Σαν λιπόθυμο ζώο. Και με συγκίνηση την άπλωσα στο χαλί μου να ετοιμάζεται. Λέει τα κύματα ένα ένα.

Έγινε μια τρομαχτική αλλαγή εδώ. Δεν θέλω να δω. Αν γυρίσω να δω, θα στεγνώσουν όλα.

Μαζεύονται έπειτα οι πράξεις στο εργοστάσιο που σβήνουν τα χρώματα και τις στοιβάζουν. Με καταπληκτική μανία τις φέρνουν οι εργάτριες με γυάλινα χέρια. Τις κουβαλούν ως το τέλος. Φτιάχνουν μικρά βουνά για να πράξουν οι πράξεις και να γίνουν ξεθυμασμένα κρασιά στον ήλιο. Και να στεγνώσουν.

Δεν θα γυρίσω να δω. Αν γυρίσω, στέγνωσαν όλα.

Να θυμάσαι να γίνεσαι. Όταν σου πω. Καιρό τώρα γράφω τον πόλεμο με φωτιά και χρέος προετοιμασμένο. Κάτασπρος, σαν φόβος μωρού πριν τη γέννηση. Οι κολώνες του λαιμού μου έχουν φουσκώσει. Θα τις ρίξω στη θάλασσα με βαρίδια και χωρίς άλλο λαιμό. Χωρίς να πω γράμματα. Θα πάρω το αρχαίο τσεκούρι μου.

Και από την επιφάνεια της γης θα ανέβει ένα φως σαν πυρετός.

Σταύρος Σταυρόπουλος

(Το μάθημα της ανατομίας)