Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ


Μόλις που μπορώ να υπάρχω
Υπολογίζοντας αργά το αίμα
Στις συλλαβές μιας ζωής
Απέθαντα μόνος
Με τις λαίμαργες ιστορίες μου
Να τυλίγονται σαν φίδια στο λαιμό μου
Και να τον σφίγγουν

Άλλοτε άσπρος
Από τον φόβο μιας καλύτερης αιωνιότητας
Άλλοτε μπλε
Από την διστακτικότητα των καιρών

Οι εικόνες έρχονται μπερδεμένες
Από τα κάδρα των τοίχων
Πότε γνώρισα τόσους ανθρώπους;
Πότε πρόλαβα να ζήσω
Με χιλιάδες γυναίκες
Που ήσουν όλες
Ανυπόφορα εσύ;

Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω μου;
Μοιάζει με την ρόμπα που φορούσε ο Πόε
Όταν έγραφε το Κοράκι
Η ίδια μακριά ρόμπα
Με τους ραγισμένους αγκώνες

Εγώ ήμουν που χτυπούσα το τζάμι του
Εγώ με τα νύχια μου
Πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια
Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ στον Ακατανόμαστο
Να μην τρέμει
Από ακατάσχετο φως

Και στην Πράγα
Όταν πέθαινε ο Κάφκα
Εγώ ήμουν
Που αποχαιρετούσα με κόπο
Μια πελώρια κατσαρίδα
Διασχίζοντας απλώς
Την πρώτη χιλιετία μου

Πώς να χωρέσουν έπειτα
Τόσες δημιουργημένες ζωές
Σε εύκαιρα σπέρματα
Που έμειναν απλώς σε κρεβάτια
Ανήμπορα να μεταμορφωθούν

Παραμένοντας ανεπίτρεπτα βάτραχοι
Παραμένοντας λαμπρές ετυμηγορίες αβύσσου
Σε βάρος της αθωότητας
Παραμένοντας για αιώνες χιαστί
Σαν σπαθιά ιπποτών
Χαλασμένα στην άκρη

Είναι κακό
Να νιώθεις προδομένος σήμερα
Ιδίως όταν
Ακάλεστες μουσικές
Καλούν το ανεκτέλεστο σώμα σου
Για τρεις και πλέον αιώνες
Και γνωρίζεις καλά
Σαν από τέχνη

Ότι μόνο οι εραστές
Δεν μένουν τελικά ζωντανοί


Σταύρος Σταυρόπουλος
Αυγή της Κυριακής, Αναγνώσεις, 1.05.2016


ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://www.avgi.gr/article/6489495/mono-oi-erastes-den-menoun-zontanoi