ΞΑΝΑ

Τέντωσα τα χέρια μου αρπάζοντας ένα κενό γέλιο

Μεσ’ στη σιωπή και σε γλυκό γλυκό πόνο
Χωρίς καμιά αξίωση, αλλά με ένα πόθο
Γι αυτό που δεν θα ‘ρθει ξανά ποτέ

Μύρισα το άρωμά σου στα σκεπάσματα το πρωινό
Μαραίνεται, σαν τα ίχνη στο παράθυρο
Μετά απ’ τη βροχή
Ένα παρελθόν που ζει, έστω μονάχα για το τώρα
Που έχει πια χαθεί και δεν θα ξανάρθει ποτέ

Στα απόμακρα, θλιμμένα σου μάτια
Τα δικά μου λένε «Θα το κάνεις; Το ‘κανες; Πώς;»
Καθώς το σκοτάδι θα διώχνει μακριά τη μέρα
Και θα δείχνει πώς ήταν, τονίζοντας αυτό που υπάρχει σήμερα

Βλέπω την εικόνα σου σαν μέσα από καθρέφτη
Τίποτε από εσένα δεν υπάρχει έξω απ’ το πλαίσιο
Παρά μόνον η αλλαγή που μου πρόσφερες:
Ποτέ δεν θα ξανάρθουν αυτές οι στιγμές

Είμαι εγώ. Ήμουν τόσο κοντά σου.
Όμως δεν είμαι ο ίδιος πια
Έφυγες και είμαι μαζί σου:
Ποτέ δεν θα ξανασυμβεί αυτό.


Lyrics by Peter Hammill
From the album In Camera (1974)
Μετάφραση: Σταύρος Σταυρόπουλος


*Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους πολύ, για αυτά τα σημαντικά χρόνια της επικοινωνίας μας και της παρουσίας σας σ' αυτό το blog. Η πραγματική ζωή πάντα θα προπορεύεται της εικόνας, πάντα θα υπερισχύει της διαδικτυακής επαφής, πάντα θα γράφει με κεφαλαία όσα την αφορούν. Θα συναντιόμαστε πλέον στα βιβλιοπωλεία, στο κατεξοχήν μέρος του λόγου, αλλά και στις παρουσιάσεις βιβλίων που θα κάνω στο μέλλον, στους δρόμους της πόλης και στις διαδράσεις της καθημερινότητας. Και ο λογαριασμός μου στο facebook θα πάψει να ενημερώνεται τόσο συχνά. Τα απολύτως απαραίτητα.

Σας εύχομαι την ζωή.

Σταύρος Σταυρόπουλος