Τα μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω μου, ορθάνοιχτα, σκληρά, λαμπερά, αλλά χωρίς να με βλέπουν. Ήταν μάτια τα οποία έβλεπαν ένα μέλλον όπου δεν υπήρχα. Ποτέ δεν είχα κοιτάξει τα μάτια της από τόσο κοντά, τόση ώρα, τόσο λαίμαργα. Ήταν σκούρα πράσινα, το ίδιο σκοτεινά σχεδόν με την κόρη τους. Δεν θα μπορούσα να γράψω ότι την κοιτούσα στο βάθος των ματιών γιατί τα μάτια αυτά δεν είχαν βάθος. Ήταν μόνο μια μαύρη επιφάνεια, απελπιστικά αδιαπέραστη, μάτια απάνθρωπα, αρπακτικού ή λύγκα, με σκληρότητα μαρμάρου ή μετεωρίτη, μάτια που με κοιτούσαν αλλά δεν μ’ έβλεπαν, που δεν μ’ αγαπούσαν, που δεν θα μ’ αγαπούσαν ποτέ, που δεν αγαπούσαν ούτε θα αγαπούσαν ποτέ κανέναν, μάτια αλλόκοσμα.
Dominique Noguez
Amour Noir,
εκδ. Εκκρεμές
1999
Μτφ. Έρση Μπομπολέση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου