Γιώργος Σταματόπουλος,
Εφημερίδα των συντακτών
Συγκινεί η στάση του νεαρού απεργού πείνας. Απαιτείται μεγάλο σθένος να χορεύει κάποιος με τον θάνατο διεκδικώντας το δίκιο του. Ο εικοσάχρονος, είτε το επεδίωκε είτε όχι, ξεγυμνώνει ένα ανάλγητο και απάνθρωπο κράτος, αποδεικνύει πόσο τρομοκρατημένος είναι ο κρατικός μηχανισμός, πόσο έωλος και γυμνός είναι όταν αντιμετωπίζει την αλήθεια της κοινωνίας. (Ελπίζω όλα να πάνε καλά και το κράτος να αναγκαστεί να υποχωρήσει μπροστά στο δίκαιο αίτημά του να σπουδάσει, αλλά και μπροστά στην κατακραυγή της κοινωνίας, μεγάλου, έστω, κομματιού της). Ας μη μας πουν οι ορθολογιστές ότι όλα αυτά είναι μάταια, εάν χάσει τη ζωή του. Όλοι το αντιλαμβανόμαστε, ξεχνάμε, όμως, ότι τη μισή ζωή τού την αφαίρεσαν οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής όταν δολοφόνησαν εν ψυχρώ δίπλα του τον φίλο του Αλέξη Γρηγορόπουλο, πριν από έξι χρόνια, δεκαπεντάχρονοι τότε και οι δύο. Η στιγμή καθόρισε τη στάση ζωής του· πώς να παρέμβει η ωριμότητα ή οι ίδιοι οι γονείς του ακόμη στην απόφασή του να μισήσει αυτό το κράτος, να το περιφρονήσει και μαζί μ’ αυτό και όλο το πολιτικό σύστημα;
Πού να στρεφόταν δηλαδή; Στην αλλαγή του συστήματος μέσα από
την εναλλαγή στην εξουσία των ίδιων και των ίδιων κομμάτων; Να έβρισκε απάγκιο
σε κομματικές αριστερές Νεολαίες; Επέλεξε την κατά μέτωπο σύγκρουση με το
κράτος και τους λακέδες του. Το άγουρο και άπηχτο μυαλό του πώς να σταθμίσει το
μάταιο της επιλογής του; Προφανώς τα τελευταία χρόνια ζει υπό το κράτος της
υπερδιέγερσης που του προκαλεί ο αυταρχισμός του κράτους-δολοφόνου. Αποδεικνύει
τώρα με την έως θανάτου απεργία πείνας ότι αυτό το κράτος είναι ανίσχυρο και
εκδικητικό, θρασύδειλο· στηρίζεται μόνο στη νόμιμη(!) βία των κουμπουροφόρων
του και σε μια αφόρητα εξαρτημένη Δικαιοσύνη (και, ναι, στην αφασία πολλών της
κοινωνίας). Υπουργοί-ανθρωπάκια, κρυμμένοι πίσω από το γράμμα και την
τυπικότητα του νόμου, αρνούνται να γίνουν πραγματικά πολιτικά ζώα παίρνοντας
μια απόφαση εμβαπτισμένη στην τόλμη και στην ανθρωπιά. Τόσο μικροί, τόσο
φτωχοί, σε πνεύμα και σε σθένος, τόσο εχθροί της Δημοκρατίας.
Ναι, δεν είναι άτρωτο το κράτος· από τους πολυπλόκαμους,
γραφειοκρατικούς και παγερούς νόμους του αντλεί τη δύναμή του και από τα
τάγματα της κρατικής βίας. Ο εικοσάχρονος Ρωμανός διαλύει τον μύθο του ανίκητου
κράτους, χορεύοντας, όμως πραγματικά, με τον θάνατο. Κάτι ακόμα που βγαίνει
στην επιφάνεια και γεμίζει ντροπή όλους μας, είναι η απάθεια - αδράνεια -
αφασία της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε καν την Αμερική που φλέγεται από τις
διαδηλώσεις δεν βλέπουμε, εκεί που όργανα της τάξης δολοφονούν εν ψυχρώ
νεαρούς, κυρίως μαύρους(!).
Έστω και την τελευταία στιγμή οι υπουργοί να θυμηθούν ότι
είναι άνθρωποι και όχι μηχανές εξουσίας. Αν αφήσουν τον Νίκο Ρωμανό να
σπουδάσει, σίγουρα θα πήξει το μυαλό του και ίσως αγαπήσει ξανά τους ανθρώπους·
ίσως όχι αυτούς που είναι τυλιγμένοι σε ομοιόμορφες στολές και πυροβολούν τους
ανυπεράσπιστους. Πάντως, κάτι καλό θα βγει εάν του επιτραπεί να σπουδάσει.
Ισαάκ Σούσης, Protagon.gr
Να πω εξαρχής πως ούτε ταυτίζομαι, ούτε αρνούμαι τις επιλογές και την αγωνιστική δράση του Ρωμανού (γιατί αγωνιστική είναι, όσο και να διαφοροποιούνται οι θεωρητικοί των αγώνων, που τους δίνουν σαράντα χρόνια τώρα ενσωματωμένοι στο σύστημα). Η τοποθέτηση του καθενός πάνω σε αυτό καταλήγει ανούσια. Ο Ρωμανός, οι Ρωμανοί αντιδρούν διαχρονικά όπως αντιδρούν αντιτάσσοντας την παρορμητική δράση στη συστηματοποιημένη παράνοια του κράτους. Η λέξη συνείδηση και τα παράγωγά της «συνειδητά», «συνειδητοποιημένα», δεν θα 'πρεπε καν να χρησιμοποιούνται σε αυτήν την πάλη ατόμων-μηχανισμών που η ρήξη φτάνει τις νευραλγικές εντολές των ενστίκτων. Οι Ρωμανοί συντηρούν με τον τρόπο τους την ευκρίνεια μεταξύ εχθρών και στρατοπέδων, ακυρώνουν εμπράκτως τις συμφιλιώσεις που καταλήγουν στη δια βίου εκτέλεση του αντάρτη που συμφιλιώθηκε. Οι Ρωμανοί επανιδρύουν την αναζήτηση νοήματος σε μια αυτοκτονική ουδετερότητα. Οι Ρωμανοί ενσωματώνουνε το θέμα για το οποίο οι υπόλοιποι συζητάμε.
Και χρειάζεται απλά λίγη στοιχειώδης αιδώς, τσίπα και
συναίσθηση της πραγματικότητας για να αισθανθείς απογυμνωμένος από επιχειρήματα
και στεγνός από αισθήματα, για να μοιραστείς έστω σαν επαίτης το ελάχιστο από
το δέος να έρχεσαι αντιμέτωπος με την εξουσία, την εξουσία αφενός των
θεσμισμένων εγκληματιών, και αφετέρου την εξουσία της ίδιας της κοινωνίας που
αυτοσυντηρείται χάρη στην ικανότητα της να πλαισιώνεται από νόμους και
μηχανισμούς που συντηρούν τους νόμους της ισχύος σαν κόρη οφθαμού, γιατί
πρόκειται πάντα για μια μονόφθαλμη κοινωνία.
Η θεωρία που ανοίγει με ανάλογες αφορμές είναι ανεξάντλητη,
αλλά οι αφορμές που δίνουν οι Ρωμανοί είναι μοναδικές και περιζήτητες. Δεν θα
είναι ούτε η πρώτη, ούτε η καθοριστικότερη φορά που αν συμβεί ένα έγκλημα σε
βάρος του Ανθρώπου, θα αφομοιωθεί και θα χωνευθεί αργά από τον κοινωνικό
οργανισμό. Η ανθρωποφαγία είναι η τελετουργική μας αρχή, η πηγή των θρησκειών,
αλλά σθεναρά και των μη μεταφυσικών πεποιθήσεών μας. Αν μάλιστα η έκβαση της
υπόθεσης έχει άρωμα τραγωδίας, όπως η υπόθεση στο σύνολό της, μπορεί να ωφεληθούν
και νέοι ποιητές και καλλιτέχνες.
Η χάρη στον Ρωμανό, είναι μια χάρη που θα έκανε η Πολιτεία
μας στον ίδιο της τον εαυτό, αν ήταν μια ευημερούσα -πάνω στο άδικο πάντα-
Πολιτεία. Θα αποδείκνυε την ευημερία της με γενναιοδωρία σε ό,τι δεν την
κολακεύει, σε ό,τι τη λοιδορεί και την ανατρέπει στον χώρο της αλήθειας, τον
χώρο που διεκδικούν οι Ρωμανοί. Αν ήτανε μια ευημερούσα, ισχυρή κοινωνία, με
ικανοποιημένους τους αστούς και τους μικροαστούς της, θα μπορούσαμε να
αναμένουμε τέτοιες επιδείξεις ζοφερής μεγαλοψυχίας. Δεν είναι όμως, είναι μια
εξασθενημένη, κλονισμένη κοινωνία που ακριβώς εξαντλεί τους κατασταλτικούς της
μηχανισμούς και προσπαθεί να επανακτήσει το «δίκιο» και τον νόμο της με την
επιβολή και την ολοκληρωτική εξόντωση των αντιπάλων της. Είναι ίσως και το μόνο
αυτό, που το γνωρίζουμε και μεις, εξίσου με τους Ρωμανούς.
Κατάπιαμε και καταπίνουμε αμάσητα μια μεταπολίτευση.
Απόγονοι δωσίλογων κυβερνούν δωσίλογα. Ο Μπένι διαπραγματεύται με τον Ερντογάν
την κυπριακή ανεξαρτησία. Κανείς δεν ξέρει με ποιον τρόπο αντιμετώπισε το
κράτος τους καταχραστές της λίστας Λαγκάρντ, ούτε πού αποδόθηκαν οι ευθύνες για
το σκάνδαλο των εξοπλισμών, ούτε πού διαβιεί και πως απολαμβάνει τους καρπούς
των κόπων του ο Χριστοφοράκος και τόσα όσα θα γέμιζαν έναν τόμο ελληνικής ιστορίας
μόνο με αίσχη, προδοσίες και παρακμή.
Ο Ρωμανός, όμως, ξύπνησε μέσα μας τα νομιμόφρονα ανακλαστικά
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου