Είπα κάποτε ότι η Τέχνη δεν είναι η
πραγματικότητα. Πως η Τέχνη είναι ένα σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, πως η
πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί ως τετελεσμένη, αν δεν δευτερολογηθεί από
ένα τέτοιο σχόλιο τέχνης. Θεωρώ αυτό το σχόλιο της Τέχνης πολύ πιο πραγματικό
από την ίδια την πραγματικότητα, γιατί ακριβώς αποκαλύπτει εκείνες τις κρυφές
όσο και ουσιαστικές διεργασίες που αναπαράγουν συνεχώς την συγκινησιακή
πραγματικότητα του ανθρώπου. Αυτή για την οποία μιλά κυρίως η Τέχνη. Αυτή με
την οποία αποκλειστικά υπάρχει ο άνθρωπος. Θεωρώ τον λόγο σαν ένα χαρισματικό
όργανο, περισσότερο από όλα τα άλλα. Γιατί ακριβώς ο λόγος έχει την δυνατότητα
να συλλαμβάνει και να φανερώνει όλες τις δυνατές νοηματικές και συναισθηματικές
αντηχήσεις που γεννά μέσα στο νου και την ψυχή του ανθρώπου η εμπειρία της
ζωής. Εννοώ κάτι σαν την εξαίσια ακινησία της ζωγραφικής, ή τη δαιμονική
κινητικότητα της μουσικής. Εννοώ ακριβώς ένα λόγο που είναι και ζωγραφική και
μουσική και όλα όσα μπορεί να εκφράσει ο άνθρωπος. Κυρίως όσα δεν μπορεί.
ΓΙΩΡΓΟΣ
ΧΕΙΜΩΝΑΣ ( 17 Μαρτ. 1938 – 28 Φεβρ. 2000 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου