Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

NOT TO TOUCH THE EARTH





Not to touch the earth
Not to see the sun
Nothing left to do
But run
       run
       run

Let's run
Run with me

J.M.
                                       

                                              στον Jim Morrison


Ένας Ινδιάνος περπατάει αργά μέσα μου
Βάφει τα σπασμένα μου όργανα
Με πολύτιμα μέταλλα
Ροκ εν ρολ
Ο αητός γλιστράει απ’ το στόμα μου
Προσπαθώντας να αναγνωρίσει
Τους άλλους καπνούς

Έχουμε τόσους θανάτους καιρό φίλε
Μέχρι να βρούμε το σωστό μέλλον
Τόσους χαμένους καιρούς καιρό
Να σκεφτούμε ινδιάνικα

Στο αριστερό του πόδι
Είναι δεμένο το φριχτό μυστικό
Νομίζεις ότι θα βρέξει
Αλλά είναι μόνο το τέλος του κόσμου

This is the end beautiful friend
My only friend
The end

Κι εγώ
Μέσα στον ερωτευμένο καθρέφτη
Τόσο σπουδαία νεκρός

Σχεδόν ισάξιός σου

Κρεμασμένος από τα λάθος είδωλα
Με την αφοσίωση όλη στο μπλε
Με τα δόντια της χειρότερης τίγρης
Στα άδεια χέρια μου
Περιμένω τον Αρτώ
Για το τελευταίο ζωντανό θέατρο

Όλα τα πράγματα στη ζωή
Είναι παιχνίδια ενός φυλακισμένου μυαλού
Που το έβγαλαν λίγο στο προαύλιο
Για τσιγάρο
Μου ψιθυρίζεις ξαφνικά στο αυτί
Και σκέφτομαι
Ότι τον τελευταίο καιρό
Τα ποιήματα πηγαίνουν όλο και πιο μακριά

Γι αυτό καλύτερα
Να σταματήσω εδώ

Αφού όσο πάει
Μου μιλούν πια μόνο

Οι νεκροί

Σ.Σ.


2 σχόλια:

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ είπε...

Το ποίημά σου πονάει σαν χιλιάδες καρφιά στις ίνες της καρδιάς μου. Δεν υπάρχει μέρος που να χωράει το μέσα μου όταν οι λέξεις σου είναι αυτές. Το μόνο που ίσως με σώσει είναι τα δικά μου ινδιάνικα φυλαχτά κι αυτός ο γέρος ινδιάνος που έχει γεράσει χρόνια τώρα καρφωμένος στο ταβάνι μου.

Ποίημα μεγαλειώδες, μοναχικό κι ερμητικά κλειστό. Όχι όμως άλλο αυτό:

This is the end beautiful friend
My only friend
The end

Unknown είπε...

Αυτή είναι και η διαφορά μου - σχεδόν μόνιμη τον τελευταίο καιρό - με τους άλλους: Η διαφορά ανάμεσα σε ζωντανούς και νεκρούς. Ο νεκρός αναπνέει ελεύθερα, κάτω απ' το χώμα του. Δεν έχει τίποτε άλλο να χάσει. Τόσο απλά.

I' m a freedom man.