ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΝΑΠΟΔΑ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΤΙ ΣΟΥ ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ να περάσεις γύρω απ’ τα μάτια σου όλες αυτές τις σκούρες, λεπτές στρώσεις από μακιγιάζ; Για να τα κάνεις ακόμα πιο σκοτεινά; Με βασανίζουν. Τα μάτια σου. Με τρελαίνουν, σκορπίζουν τη λογική μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, την αναλυτική διάθεση που δείχνω απέναντι στα πράγματα, τον φόβο ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πως αντέχω να σ’ έχω δίπλα μου και να μην σ’ έχω; Όταν με κοιτάζεις με κείνο το βλέμμα που κολυμπάει στην υγρασία. Όταν με απογοητεύεις και μετά στεναχωριέσαι. Όταν μου λες δεν γίνεται και εννοείς φοβάμαι αν γίνει. Όταν μου χαρίζεις βραχιολάκια. Όταν προσπαθείς να χαθείς σε φεστιβάλ έθνικ. Όταν στηρίζεις τόσα όνειρα σε ψηλά τακούνια. Όταν μου ζητάς τριαντάφυλλο και σου φέρνω γεράνι γιατί δεν βρίσκω τριανταφυλλιά. Όταν δεν μας χωρά και τους δυο η θάλασσα. Όταν περπατάς ξυπόλητη στη μέση του δρόμου σαν την Patti Smith. Όταν δείχνεις απρόσιτη, εύθραυστη, μπερδεμένη, παγιδευμένη σε κάτι που δεν γνωρίζεις. 

Περιφρουρείς την μελαγχολία σου, την κρύβεις καλά σε άδεια χαμόγελα χωρίς νόημα, σε ποτήρια κρασιού που είναι κόκκινο, σε πούρα με άρωμα σοκολάτας, σε παραλιακά σκυλάδικα στην Αίγινα, σε ανακατεμένους ήχους, σε βιαστικά τηλέφωνα που διακόπτονται από κόμπους, σε μισοάδειες ζωές που φαίνονται μισογεμάτες. Έχεις κάνει την φυγή επάγγελμα, αλλά αυτό, μωρό μου, δεν είναι κυνισμός, είναι ευαισθησία.

«Always Somewhere». Τώρα μάλιστα. Στο μπαράκι έπεσαν όλα τα Scorpions καπάκι. Το κάνουν επίτηδες. Έχουμε πιει τον μισό Ειρηνικό. Έβλεπα την πισίνα και ήθελα να βουτήξω. Μια στην πισίνα και μια σε σένα. Σε κοίταζα να χορεύεις και ζαλιζόμουνα. Στο «Holiday» σου είπα να φύγουμε, στον δρόμο κρατήθηκες με το ζόρι να μην κλάψεις. Τα μάτια σου γίνανε δυο σκοτεινές τρύπες γεμάτες θαύματα. Ένοιωσα για λίγο την αμηχανία σου να διαλύει και την τελευταία μου απόπειρα ενεργοποίησης κάποιου αμυντικού μηχανισμού.

Γιατί αγαπάμε πάντα αυτό που μας λείπει περισσότερο, αυτό που μας κάνει να πονάμε; Θέλουμε να πονάμε;

Κάθε πέντε λεπτά κοιτάζω το κινητό μου. Νομίζω ότι χάλασε, ότι είναι εκτός σήματος. Γιατί δεν χτυπάει; Βλέπω τη θάλασσα μακριά και είσαι εσύ. Εκτός σήματος. Πότε πρόλαβες και απλώθηκες έτσι, έχεις γίνει τεράστια, γαλάζια, ακτινοβολείς στον ήλιο, δεν ξέρω ποιος λάμπει περισσότερο, εγώ πάντως σε προτιμώ μαύρη. Νομίζεις πως σε βλέπω σαν σελίδες βιβλίου, οι άνθρωποι είναι δύσπιστοι στην αλήθεια, κάνεις λάθος, σου ορκίζομαι, λίγο με αφορούν τα βιβλία. Μόνο οι ιστορίες τους με γοητεύουν, μόνο αυτές που προκύπτουν, σχετίζονται και καταλήγουν σε ζωή.

Έχω εμμονές; Ο Εγγονόπουλος είχε πει ότι προτιμά τους ανθρώπους με έμμονες ιδέες από τους ανθρώπους χωρίς ιδέες. Ακούω και ξανακούω τους Domenica, θέλω λίγη ζωή ακόμη, είναι προφανές, οι άνθρωποι που με γνωρίζουν απορούν.

Σχέδια σε σκοτεινά δωμάτια, ξημερώματα Κυριακής. Πολλοί φραπέδες. Τσιγάρα για τα οποία ευθύνεσαι. Δεν ξέρω τι έκανε η Εθνική με την Πορτογαλία, σήμερα ψηφίζουμε για Ευρωεκλογές, εξήντα μέρες από την Ολυμπιάδα. Δείχνω από άλλο πλανήτη, αφηρημένος, θα χάσω τη θέση μου με αυτά που γράφω κι άντε μετά βρες θέση.

Στην καρδιά σου γίνεται; Στο παγκάκι στην άκρη της θάλασσας δίπλα σου, στην απέναντι καρέκλα ενός παραλιακού μπαρ που θα κοιταζόμαστε σιωπηλά, στο διπλανό μαξιλάρι σου, στη ζωή που κάθε φορά μου αντιστέκεται όταν αποφασίζει ότι πρέπει να εμφανιστεί ξανά, μέσα στο μαύρο των ματιών σου;

Μετά μου είπαν, άκουσα, απελάθηκε τρομοκράτης της Αλ Κάιντα, τίτλοι εφημερίδων, πανικός, η Ευρώπη χάζεψε, όλη η Ελλάδα δάκρυσε στο πέναλτι του Μπασινά, είχε δακρύσει και με τον Ρουβά, εγώ δάκρυσα στο πλοίο της επιστροφής, δεν το είδες, προσωρινά τέλος, κενό, απολογισμοί, προϋπολογισμοί, προϋποθέσεις. Ήσουν τόσο όμορφη που ήθελα να σε πάρω και να φύγουμε μακριά, να σε σφίξω τόσο μέχρι να πονέσεις, να θυμηθείς πώς είναι όταν ο άλλος πονά. Ο Μπασινάς ευστόχησε, εγώ αστόχησα απελπιστικά.

Αργότερα έμαθα πώς η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές με διαφορά 10 ποσοστιαίων μονάδων. Σήμερα είναι η συναυλία της PJ Harvey. Και να μην έρθεις θα είσαι εκεί. 

Μετά από πολύ καιρό.

Θα τα κάνουμε όλα ανάποδα, Κατερίνα.

(από το βιβλίο μου ΓΙΑ ΟΣΟ ΡΟΚ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΑ, εκδ. Απόπειρα, 2005) 

* Για όλες τις Κατερίνες που γιορτάζουν σήμερα. Και τις δικές μου Κατερίνες: Την Κατερίνα Γώγου, πρώτα πρώτα. Να ναι καλά εκεί πάνω, το συννεφάκι μου. Την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ. Την Κατερίνα Σταθοπούλου, στην οποίαν αναφέρεται και το κείμενο. Την Κατερίνα Αδαμοπούλου. Την Κατερίνα Γαβαλά. Την Κατερίνα Έσσλιν. Την Κατερίνα Ζαρίδη. Την Κατερίνα της Νάξου. Διαφορετικά χρώματα, μπερδεμένα. Ένα κοινό όνομα αριστερά. Και λίγες λέξεις, ευχών.

Κάπως έτσι γιορτάζει η μνήμη πάντοτε.