Να περνάς που και που
Αραιή σαν ομίχλη
Τώρα που ο κόσμος
Κατηφόρισε οριστικά από χταπόδια
Να σφίγγεις κι εσύ
Με ανθεκτικό θάνατο
Το βουναλάκι
Κάτω απ’ το σαγόνι μου
Αναπνέω ακόμα
Με την βοήθεια υαλοκαθαριστήρων
Να περνάς
Μ’ ένα καροτσάκι λύκους
Κάθε που βρέχει ακριβώς
Να μου αφήνεις ληγμένες ασπιρίνες
Στο χαλάκι της εξώπορτας
Είναι το ξέρω
Πολύ δύσκολο
Να σκοτώνεις τους πεθαμένους
Βλέπεις το μόνο που κατάφεραν
Όσο υπήρχαν
Ήταν να έχουν ανοσία
Στο μικρόβιο της ζωής
ΣΣ
2 σχόλια:
Το ποίημά σου στάζει μέσα μου την λύπη. Κάνει αυλακιές που μαστιγώνουν κάθε κύτταρο που παλεύει να μην κλάψει.
Κάνει τον κόσμο εντός μου να δυσπνοεί.
(Σε βλέπω άσπρη και τρομάζω)
Μη φοβάσαι. Έχω ανοσία.
Δημοσίευση σχολίου