Είπαν ότι δεν θα
έγραφα ποτέ αυτό το βιβλίο. Λοιπόν, να πάνε να γαμηθούνε – γιατί το βιβλίο
γράφτηκε.
Ozzy
Osbourne
Προχθές το
μεσημεράκι, στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Στο τέλος της μικρής μας πόλης.
Τετράγωνο Σόλωνος – Λόντου – Μεσολογγίου- Χαρ.Τρικούπη. Οι ασπρόμαυροι άνθρωποι
και τα πολύχρωμα μαγαζιά. Όσα έμειναν. Όσοι έμειναν. Ένα τυπογραφείο δίπλα στην
Βαβέλ. Προσκλήσεις, φωτοτυπίες. Η Καλάμιτυ Τζέην με μπαστούνι και στρογγυλά
γυαλιά. Χωρίς την καραμπίνα της. Στο νέο Φαρ Ουέστ δεν χρειάζονται όπλα.
Στο παλιό
βιβλιοπωλείο απέναντι, ανακατεύω βιβλία. Ξεχωρίζω βιαστικά δυο, τα πιάνω στα
χέρια μου. Τα ζυγίζω: Μια μελέτη για τον Χάιντεγκερ και η αυτοβιογραφία του Όζυ
Οσμπουρν. Στα δεκαπέντε μέτρα που χωρίζουν το στάντ από το ταμείο, αφήνω τον
Χάιντεγκερ δίπλα στον Αλτουσέρ. Τουλάχιστον θα κάνουν καλή παρέα. Έτσι κι
αλλιώς, ο ρόλος της φιλοσοφίας είναι να καθυστερεί τα πράγματα. Και του ροκ εν
ρολ να τα επείγει. Να τα εκτινάσσει σε ζήτημα ζωής και θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου