Νομίζουν ότι είμαι ένας αντικατοπτρισμός
Στο παράδοξο του νερού
Δεν έχω κομμάτια
Τα μοίρασαν μια Κυριακή
Μαζί με παλιά φώτα
Στους τυφλούς που πεινάνε ονόματα
Σηκώνομαι
Και μου λείπει το αίμα μου
Εσύ όμως έρχεσαι να με ξεκληρίσεις
Ως την τελευταία διακοσμητική δέσμευση
Ξηλώνεις με τις δαγκάνες σου
Τις αμαρτίες της θάλασσας
Κι όμως είμαι νερό
Είμαι ακόμα νερό το περίμενες;
Έχω όλα τα αινίγματα της δίψας
Αποκλεισμένα στο σώμα μου
Για να μπορείς εσύ να έρχεσαι
Να με βλέπεις τα καλοκαίρια
Αφήνοντας γλώσσες
Στην τρύπα με τους χιλιάδες σπασμούς
Αριστερά της καρδιάς
Και να γίνομαι από σένα
Με τον αφύσικο τρόπο μου
Αντικαθεστωτικός φόβος
Βρέχει τόσα χρόνια
Τόσες ισόβιες συλλαβές
Και απλώς κολλούν πάνω μου ψεύτικα διαβατήρια
Με λέξεις κλειδιά
Για να μπορούν να με λένε
Να επισκέπτονται που και που
Την αθανασία μου
Εγώ όμως είμαι νερό
Αυτοί είναι η φωτογραφία του
ΣΣ
1 σχόλιο:
Δεν θα μάθω ποτέ πώς λέξεις καθημερινές, συνηθισμένες, γίνονται στα χέρια σου μια νέα γλώσσα.
"Βρέχει τόσα χρόνια
Τόσες ισόβιες συλλαβές
Για να μπορούν να με λένε
Εγώ όμως είμαι νερό
Αυτοί είναι η φωτογραφία του".
Δημοσίευση σχολίου