(ΑΠΛΩΣ) ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ ΒΛΕΜΜΑΤΩΝ

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

Έχω στ’ αλήθεια

Μια τυχερή ζωή

Μια οικογένεια που μόλις βγήκε

Από το σούπερ μάρκετ

Αλλά μετά χάθηκε

Ένα κακομαθημένο αυτοκίνητο

Ετών 30

Με ξύλινο πόδι

Ένα ζευγάρι γυαλιά

-Συντρόφου-

Για να σε βλέπω όταν χρειάζεται

Μισό πακέτο λευκές κόλλες χαρτί

Φυλαγμένο για καιρό πολέμου

Όλους τους δίσκους του Van Morrison

Κάποιους μεταχειρισμένους έρωτες

Που πωλούνται όπως τους αξίζει

Σε μαγαζιά με αντίκες

Μερικές εφεδρικές χαρτοπετσέτες

Με γεύση καραμέλας

Για να σημειώνω εκεί

-Τιμής ένεκεν-

Τις μεταβολές των εμψύχων μου

Κι ένα σπίτι από κραγιόν

Που λιώνει σιγά σιγά

Πάνω στον καθρέφτη του μπάνιου μου

Εν ολίγοις

Έχω όλα όσα εσείς οι ποιητές

Εντελώς ανέμπνευστα

Αποκαλείτε ρουτίνα

ΣΣ

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ

Έχω μια φλόγα
που πυκνώνει
κάθε φορά που περνάς επίσκεψη
από το στόμα μου
 
Έχω την εικόνα σου
Καθώς κρεμάς τις κόκκινες κουρτίνες σου
στο σαλονάκι του στήθους μου
“μη μας δουν οι απέναντι”
και μετά περνάς απέναντι από μέσα μου
 
Έχω μια φλόγα
Που πασχίζει
να εξατμίσει τον ιδρώτα
που φυτρώνει στις παλάμες μου
–να μην τον δεις και προδοθώ
 
Έχω ένα μυαλό
στ' αριστερά χαλασμένο,
σαν το δικό σου
 
(Μια μελαγχολία
Που δουλεύει ρολόι)
 
Μια σκέψη πως κουράζω τους ανθρώπους
 
Έχω τις λέξεις σου
για λεξικό
 
Έχω τις λέξεις σου
για να στολίζω τα μάτια μου
 
Έχω έναν φόβο
που τον κρατάω νηστικό
κι αυτός με τρώει στα κρυφά:
 
(Έναν φόβο  
πως ούτε θα έρθεις
ούτε θα φύγεις)
 
Έχω μια υποψία
πως δεν πέρασες ποτέ από κάτω
να δεις αν έχω φως
ή να μου σπάσεις με νεράντζια τα τζάμια
 
Έχω μια ανησυχία
Πως θα μείνουμε για πάντα
Μόνοι
Μαζί
 
Μια ανησυχία  
πως σύντομα θα ξηλωθείς τόσο  
που θα ξυπνήσω το πρωί  
θα κοιταχτώ στον καθρέφτη  
κι αντί για εσένα θα δω εμένα.

ΥΓ. Νομίζεις πως φοβάσαι το σκοτάδι μόνο στο υπνοδωμάτιο, το βράδυ, όταν κλείνεις το φως και τα μάτια σου βλέπουν κάτι κόκκινα κυκλάκια και σκεπάζεσαι να φύγουν. (Πως φοβάσαι μην ίσως κάτι είναι εκεί, αόρατο, που σε κοιτάει σε απόσταση αναπνοής ενώ εσύ δεν μπορείς να το δεις.) Αλλά δεν είναι το σκοτάδι. Στον ήλιο μπορείς να το δεις καθαρά -και είναι χίλιες φορές πιο φοβιστικό (να βλέπεις με βεβαιότητα ότι δεν σε κοιτάει κανείς).

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΣΣΛΙΝ

 

*Το δικό μου ποίημα είναι από το βιβλίο μου ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο 2009 και το ποίημα της Κατερίνας Έσσλιν δημοσιεύτηκε στο μπλογκ της  http://esslin-esslin-eisai-edo.blogspot.gr/ στις 5 Απριλίου 2010.