όταν τελειώσει
ο ρωμαϊκός θρίαμβος του ήλιου
πάνω στα παλαιά τείχη
κι η θάλασσα πέραν πάσης ελευσίνος
πάρει να σκοτεινιάζει
θα σύρουμε τις σιωπές μας στη φιλόξενη αμμουδιά
-κάθε κόκκος μια μικρή ψηφίδα νύχτας-
περιμένοντας
περιμένοντας να περάσει η λιτανεία
μπροστά ο ποιητής-στρατιώτης
sanctus sanctus
με το μαστίγιο και το καρότο
θα ρυθμίζει την άνοδο των μυρίων
νεκρών
μη με ρωτάτε ξανά
ποια η γενιά και ποια η πατρίδα τους
σας έχω παραδώσει προ πολλού τους καταλόγους
σβήνοντας μόνο τ’ όνομά μου
Βασίλης Πολύζος
από Το ταξίδι του Αιμίλιου στην Έρημη Χώρα
εκδ. Εριφύλη 2008
2 σχόλια:
φίλε μου Σταύρο,
σκέφτομαι συχνά τώρα τελευταία πώς όσο περνάει ο καιρός, πολλά ποιήματα που ήταν σαν αχνός τότε που γράφτηκαν, με τον καιρό δυναμώνουν, τα χαρακτηριστικά τους γίνονται όλο και πιο σαφή, πιο αδρά, δείχνουν την αλήθεια τους
σ' ευχαριστώ γισ την ανάρτηση
έρρωσο
Βασίλης
Είναι γιατί η θάλασσα, αυτή η θάλασσα - πέραν πάσης ελευσίνος - αρνείται να τελειώσει...
Βαστάμε ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου