Μια μέρα ο θάνατος θα μείνει στο δρόμο και απ’ τις ρωγμές της ασφάλτου θα φυτρώσει ζωή. Θα καίει σαν πίσσα που το μαύρο της θα ανοίγει προς μια εκτυφλωτική λευκότητα. Και θα λούσει. Οι ψυχές θα γράψουν τις λέξεις που πρέπει για να συγκλίνουν οι άνθρωποι. Να έρθει ο ένας προς το μέρος του άλλου για να μείνει, μιλώντας.
Τότε ο νους θα γίνει παιδί.
Με δυο μεγάλα αθώα μάτια να κοιτάζει.
Αόρατος περνάει, χωρίς να κουτσαίνει και περιμένει τον νέο οικισμό που θα λούσει. Να αλλάξει η φορά της φωνής, να περάσει αυτός ο καιρός και να έρθει ο νέος. Από το τέλος σαν θάλασσα θα σκεπάσει τη γη και τους ανθρώπους, αλλά σαν πελώρια αγκαλιά. Σίγουρη αγκαλιά ενός μωρού. Και θα βγάλει ρίζες από κάτω ο κόσμος, να περπατά.
Στο μέρος που θα βλέπει μόνο ο ήλιος και ο νους θα είναι παιδί.
(από το βιβλίο μου Πιο νύχτα δεν γίνεται που κυκλοφορεί σε λίγο από τις εκδ. Οξύ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου