Το χθεσινό βράδυ ήταν δύσκολο. Το κέντρο από νωρίς κλειστό. Κάποιος πάλι χαροπαλεύει. Τραυματίες. Επεισόδια. Φοβισμένοι μετανάστες. Ακροδεξιοί. Εξαγρίωση. Το μνημόνιο. Η διαδήλωση κατά της αστυνομικής βίας τελείωσε με τον συνήθη τρόπο: με αστυνομική βία.
Η Ελλάδα πουθενά. Μια απόπειρα. Μικρή. Αποτυχίας.
Κι όμως. Το Altera Pars ήταν πάλι γεμάτο. Για τρίτη εβδομάδα. Φουλ της αθωότητας. Εκατόν πενήντα άτομα συνεχώς. Νιάτα που έλαμπαν μέσα σε φουλάρια. Ομορφιά με κρόσσια. Η Λυδία ξανά. Ο Γιώργος Χρονάς και η Βαλεντίνη Λουρμπά. Ένα χαμόγελο σαν ποίημα. Ο Γιώργος Κακουλίδης και η Λητώ του. Που μοιάζει εκπληκτικά στην Joni Mitchel. Ο Δημήτρης Παπαχρήστος και η Φαίδρα. Από την τραγωδία του Ευριπίδη. Στην Εύβοια.
Η Αλίκη κοίταζε την οθόνη στη Λάρισα και δεν ήξερε πως να ξεκινήσει. Γεμίζει με τελίτσες. Δική μου τιμή, Αλίκη. Δική μου. Και η Τάνια - τρίτη φορά. "Έκανα πολλά λάθη μάλλον, το ένα λάθος σίγουρα που πήγαν χαμένα τόσα χρόνια χωρίς τα βιβλία σας, χωρίς ζωή...". Δεν σε ξέρω, αλλά σε ξέρω. Με τον ίδιο τρόπο που δεν με ξέρεις, αλλά με ξέρεις. Οι λέξεις χρειάζεται να επινοηθούν. Ξανά.
Τα παιδιά στη σκηνή. Στο σανίδι φαίνονται τεράστιοι. IlluminArti. Πράγματι λάμπει η τέχνη, αν έχεις ψυχή. Η Αντιγόνη είναι η Πίνα Μπάους. Γι αυτήν έπρεπε να κάνει το ντοκιμαντέρ ο Βέντερς. Χρησιμοποιεί το σώμα της σαν λέξεις. Το κόβει και μετά το ενώνει.
Baby, baby, baby i'm gonna leave you. Robert Αλέξανδρος Plant. Η Έλενα ξεβάφεται. Σαν Κατερίνα Γώγου στην "Παραγγελιά", του Τάσιου. Κοιτάζει το κοινό με οδύνη. "Και να φανταστείς ότι για ένα αναγραμματισμό χάσαμε την ηδονή". Σαν να λέει: Αγαπηθήκαμε, έ Τάσιε;
Ο Μήτσος μου βάζει στο χέρι ένα σημείωμα: "Τρέχαν τα γράμματα, σκοντάφτανε πάνω στις πετραλιές... Ανατρέπανε την αλφαβήτα". Για σένα, μου λέει. Ένα μεγάλο παιδί σ' ένα τεράστιο σώμα μου ζητάει την αφίσα της παράστασης. Θέλει να την βάλει στο δωμάτιό του. Όπως κάναμε 18 χρονώ με την μεσαία σελίδα του Rock'n'Folk και τα αποκόμματα του Jagger. Απίστευτος Κακουλίδης. Περίμενε, σ' ένα λεπτό επιστρέφω. Ποιητικό ή κυριολεκτικό; Τα λεπτά είναι πάντα ποιητικά για μας, Γιώργο. Ποτέ ακριβώς. Ποτέ χρόνος.
Ένα απλό, σπάνιο, ειλικρινές, αυθόρμητο ευχαριστώ στον κόσμο. Στη σπουδαία αυτή ομάδα παιδιών με το επώνυμο IlluminArti που πέτυχαν ένα σκηνοθετικό άθλο. Και στη Μαρία Χρονιάρη, για την συμβολή της στην πραγμάτωση αυτού του έργου.
Συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου