ΚΑΠΩΣ έτσι μπορεί να άρχισε. Απ' το τέλος. Το καράβι πήγαινε κι αυτός μιλούσε. Μελωδισμένος. Καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του. Το ρίσκο του έρωτα είναι αλύπητο.
ΕΙΧΕ ρίξει μια κουβέρτα στα πόδια του - αντί να αλλάξει πόδια. Αντί να φορέσει άλλα πόδια, μακρύτερα. Προτίμησε να τα σκεπάσει. Να μη φαίνεται ύπνος. Ακουγε τη φωνή του. Αισθανόταν το χνότο της. Τις λέξεις να σπάνε φεγγάρια στη γλώσσα του. Ηθελε να δώσει τον πόνο αλλού. Να τον μεταβιβάσει πριν.
ΠΟΥ ήταν; Αυτό που είχε ζήσει έπρεπε να το πει τώρα. Για να το ξαναζήσει. Να το ακούσει πάλι. Να λέγεται. Είχε ανάγκη να δει εκείνο το γάλα να τρέχει στο στήθος της. Και να λέγεται. Να κάθεται πάνω στις ανατριχιασμένες θηλές. Σαν μαργαριτάρι. Και να το γλείφει. Εβλεπε το ανασηκωμένο δέρμα μπροστά του να θέλει να βγει. Ενα πελώριο κόσμημα. Μίλαγε. Μόνο μίλαγε. Καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του.
Ο ΘΕΟΣ ήταν αύριο. Ενα κομμάτι της χαλασμένης ομορφιάς στεκόταν με δυσκολία στα πόδια του. Της μιλούσε με κατεύθυνση προς τα μέσα. Το μοναδικό κοινό ήταν ο εαυτός του. Μιλούσε εκ μέρους του. Με αφορμή το εγώ. Αυτός ο ίδιος: «Τελικά η υποχρέωση είναι εκείνη που γεννά την αγάπη ή η αγάπη κρύβει μέσα της την υποχρέωση»;(1) Τον κοιτούσε με το μίσος του έρωτα. Ηταν ένας νικημένος στρατός που είχε μαζέψει τις σημαίες του κάτω από μια κουβέρτα.
ΟΤΑΝ ανακαλύπτεις την ακραία στιγμή της ζωής, πρέπει να τη βαδίσεις. Μέχρι το κορμί να ρημάξει από εξάρτηση. Από κρυμμένη ειδωλολατρία. Και έγινε λάφυρο.
Κολύμπησε τον εαυτό του. Τον στράγγιξε. Εως τον βαθμό της μαγείας. Εως εκεί που σιχαινόταν να συνεχίσει. Η λογική είναι ένα αποτυχημένο παράδειγμα. Μια ανάπηρη δύναμη, πολλές φορές.
ΤΙ είναι αρρωστημένο; Η μεγαλειώδης πρόβα, η τεράστια αποχώρηση, η υπέρτατη σκηνοθεσία; Του τέλους. Αυτός. Ανάπηρος, από υπερβολική δόση ζωής.
Του χάιδεψε τα μαλλιά. Σήκωσε ελαφρά το φουστάνι της -μια βροχή θανάτου. Το παγκόσμιο τραύμα της Γης. Κατέκλυζε το πρόσωπό του. Βάλε να πιω. Ανοιξε το. Το αποτύπωμα του Θεού γυάλιζε πάνω στη γλώσσα του. Οι δυνατότητες των υγρών είναι τρομακτικές. Οπως η αλήθεια.
ΚΑΠΩΣ έτσι μπορεί να τελείωσε. Από την αρχή. Καθισμένος στο καροτσάκι του, με περισσότερη περιουσία ποδιών από όλους.
Με φώτα παντού.
Στόμα σε λύσσα.
Φρίκη.
Χτυπήματα σφυριού.
Μέσα στα μάτια.
Ζωή.
[Για την ταινία του Ρομάν Πολάνσκι, Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Πασκάλ Μπρικνέρ.]
(1) Μαρία Χρονιάρη, Εκεί που αλλάζω ζωές, εκδ. Απόπειρα.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=264013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου