ΠΑΛΙΑ, όταν οι άνθρωποι είχαν ένα μυστικό, σκαρφάλωναν σε ένα βουνό, έβρισκαν ένα δέντρο που είχε μια τρύπα, ψιθύριζαν το μυστικό μέσα στην τρύπα και μετά την κάλυπταν με λάσπη.
Με αυτό τον τρόπο φυλούσαν το μυστικό για πάντα.
Είδα το δέντρο, κάτασπρο από θυμό. Είχαν να το πλησιάσουν πολλά χρόνια. Με τα εντόσθιά του, σαν ανοιχτά. Κόλλησα το στόμα μου στον χρόνο. Ή ήταν δωμάτιο ξενοδοχείου; Πιστός και κρυμμένος. Σε μια μακρόσυρτη μνήμη. Τέσσερα νούμερα, σαν εποχές.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια πόλη που καταφεύγουν οι άνθρωποι για να βρουν τις χαμένες τους αναμνήσεις. Κανείς δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Η ζωή δεν σου φέρνει πολλές αντιρρήσεις αν καταφέρεις και κερδίσεις το παρελθόν σου. Επωμίζεσαι τον από μηχανής χρόνο, επιστρέφοντας σε μια εικόνα.
Κάθε κίνηση προς τα πίσω είναι ανακυκλωμένο αίμα. Τα δάκρυα είναι τα ίχνη του. Στάμπες που μεγαλώνουν ή μικραίνουν στα πίσω δωμάτια. Σαν σκαμμένες φακίδες.
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ μόνο να σ' αγγίζουν μπορούν. Με μια ερεθισμένη θυσία. Σαν να εξέρχεται το φως από τις χαραμάδες του δέρματος. Απολαμβάνει την αποφυλάκισή του. Πάνω στο προαύλιο των χεριών μου. Μια άσπρη επιδερμίδα. Ολέθρια χαλασμένη.
Πώς είναι όταν σκοτώνεις το φως; Το θάβεις στο στόμα σου και μετά απλώς κάνεις το σταυρό σου; Κάλυψέ το με λάσπη. Θα βγει.
ΕΚΕΙΝΕΣ οι διεσταλμένες αναπνοές μας. Θα βγουν. Τύλιγαν τα κεφάλια μας, σαν σεντόνι. Στον έρωτα, σε διαλέγει ο θάνατος. Για να τον ζήσεις, πεθαίνεις. Κανείς δεν επιτρέπεται να τον κοιτάξει στο πρόσωπο.
Αν φυσήξεις το μυστικό του, θα έρθω. Να πανδοχεύσω τη λύπη μέσα σου. Μέσα σ' αυτό το ίδιο αντίσκηνο που κάνει το σώμα τη μνήμη να επιμένει.
Μη βγαίνεις στον ήλιο. Θα χυθεί. Μείνε λυπημένη. Μείνε ανεπανόρθωτα σιωπηλή, αλλά περισσότερη.
ΜΕΤΑ, το τρένο. Από τη λακκούβα των ανθρώπων, κατευθείαν για την κόκκινη θάλασσα. Εγώ, θα επιπλέω εκεί. «Θα λάμπω ανάμεσα στις πληροφορίες»(1).
Θυμήθηκα πίσω. Την ασημένια πλατεία που δίπλωνε όνειρα. Τον βούρκο των αγκαλιών. Η μια μέσα στην άλλη, στολισμένη από τον φόβο. Του τέλους. Των στιγμών.
Με αυτό τον τρόπο φυλούσαν το μυστικό για πάντα.
Είδα το δέντρο, κάτασπρο από θυμό. Είχαν να το πλησιάσουν πολλά χρόνια. Με τα εντόσθιά του, σαν ανοιχτά. Κόλλησα το στόμα μου στον χρόνο. Ή ήταν δωμάτιο ξενοδοχείου; Πιστός και κρυμμένος. Σε μια μακρόσυρτη μνήμη. Τέσσερα νούμερα, σαν εποχές.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια πόλη που καταφεύγουν οι άνθρωποι για να βρουν τις χαμένες τους αναμνήσεις. Κανείς δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Η ζωή δεν σου φέρνει πολλές αντιρρήσεις αν καταφέρεις και κερδίσεις το παρελθόν σου. Επωμίζεσαι τον από μηχανής χρόνο, επιστρέφοντας σε μια εικόνα.
Κάθε κίνηση προς τα πίσω είναι ανακυκλωμένο αίμα. Τα δάκρυα είναι τα ίχνη του. Στάμπες που μεγαλώνουν ή μικραίνουν στα πίσω δωμάτια. Σαν σκαμμένες φακίδες.
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ μόνο να σ' αγγίζουν μπορούν. Με μια ερεθισμένη θυσία. Σαν να εξέρχεται το φως από τις χαραμάδες του δέρματος. Απολαμβάνει την αποφυλάκισή του. Πάνω στο προαύλιο των χεριών μου. Μια άσπρη επιδερμίδα. Ολέθρια χαλασμένη.
Πώς είναι όταν σκοτώνεις το φως; Το θάβεις στο στόμα σου και μετά απλώς κάνεις το σταυρό σου; Κάλυψέ το με λάσπη. Θα βγει.
ΕΚΕΙΝΕΣ οι διεσταλμένες αναπνοές μας. Θα βγουν. Τύλιγαν τα κεφάλια μας, σαν σεντόνι. Στον έρωτα, σε διαλέγει ο θάνατος. Για να τον ζήσεις, πεθαίνεις. Κανείς δεν επιτρέπεται να τον κοιτάξει στο πρόσωπο.
Αν φυσήξεις το μυστικό του, θα έρθω. Να πανδοχεύσω τη λύπη μέσα σου. Μέσα σ' αυτό το ίδιο αντίσκηνο που κάνει το σώμα τη μνήμη να επιμένει.
Μη βγαίνεις στον ήλιο. Θα χυθεί. Μείνε λυπημένη. Μείνε ανεπανόρθωτα σιωπηλή, αλλά περισσότερη.
ΜΕΤΑ, το τρένο. Από τη λακκούβα των ανθρώπων, κατευθείαν για την κόκκινη θάλασσα. Εγώ, θα επιπλέω εκεί. «Θα λάμπω ανάμεσα στις πληροφορίες»(1).
Θυμήθηκα πίσω. Την ασημένια πλατεία που δίπλωνε όνειρα. Τον βούρκο των αγκαλιών. Η μια μέσα στην άλλη, στολισμένη από τον φόβο. Του τέλους. Των στιγμών.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ περπατούν έως ένα σημείο και χάνονται. Σαν τίτλοι παλιάς εφημερίδας που ξεπεράστηκαν απ' τα γεγονότα. Ολες οι ειδήσεις τους, δεμένες από τις ρίζες των δοντιών. Και γυαλίζουν.
ΕΒΓΑΛΕ έναν θαυμασμό και τελείωσε. Εζησε το πολύ για λίγο. Για να αποδείξει ξανά ότι αυτό που λερώνεις το αγαπάς περισσότερο.
ΚΑΠΟΤΕ ερωτεύτηκα μια γυναίκα. Φορούσε μαύρα. Υστερα από λίγο εκείνη με άφησε. Πήγα στο 2046. Πίστευα ότι με περίμενε εκεί. Ομως, ήταν μόνον η μνήμη της. Κουρέλια.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ δεν κατάφερα να τη βρω.
ΕΒΓΑΛΕ έναν θαυμασμό και τελείωσε. Εζησε το πολύ για λίγο. Για να αποδείξει ξανά ότι αυτό που λερώνεις το αγαπάς περισσότερο.
ΚΑΠΟΤΕ ερωτεύτηκα μια γυναίκα. Φορούσε μαύρα. Υστερα από λίγο εκείνη με άφησε. Πήγα στο 2046. Πίστευα ότι με περίμενε εκεί. Ομως, ήταν μόνον η μνήμη της. Κουρέλια.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ δεν κατάφερα να τη βρω.
* 2046: Τίτλος από την ομώνυμη ταινία του Kar Wai Wong
(1) Γιώργος Χειμωνάς, Ο γιατρός Ινεότης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου