ΗΤΑΝ, κατά την διάρκεια της εφηβείας μου, ο πιο κοντινός μου φίλος. Ο άνθρωπος που άκουσε τις περισσότερες εξομολογήσεις μου, αυτός που ξεφλούδιζε αργά το άλλο πρόσωπο της θλίψης. Ο μάγος που με πέρασε απέναντι, στο φως του σκοταδιού.
Οι τοίχοι του σπιτιού μου, αν ποτέ γκρεμιστεί, θα βγάλουν από μέσα τραγούδια των Van der Graaf Generator.
Έμαθα να ακούω τις νότες απ' τη φωνή του. Ήμουν 16 χρονών όταν στο πλατό του πικάπ μου στριφογύρισε πρώτη φορά το Refugees. Και μετά το My room, το House with no door, το Lost, το Childlike faith in childhood's end.
Από τότε συναντηθήκαμε πολλές φορές. Κάθε μια είχε την δική της ξεχωριστή σημασία.
Την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, στο Κύτταρο Live, στις 8.30μμ, θα τον ξαναδώ. Η φωτογραφία που κρέμεται από πάνω μου, παραπέμπει απλώς στα χρόνια που πέρασαν.
Όμως το βλέμμα είναι ίδιο. Και πλέον, θυμίζει πολύ Μπέκετ.
http://www.youtube.com/watch?v=nU0wg5nupXM&feature=related---------------------------------------------------------------------------------
ΑΥΡΙΟ όμως, 10 Νοεμβρίου, υπάρχει και άλλος συγγενής του Μπέκετ. Ο Κωνσταντίνος Τζούμας, αυτή η τεράστια μορφή κατσαρίδας που χώνει τη μύτη της, εδώ και δεκαετίες, σε κάθε τι πνευματικό και πρωτοποριακό συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα, θα είναι στην καινούργια αίθουσα του Passport ( Καραίσκου 119, Πλατεία Κοραή, Πειραιάς ), στις 8μμ, με την αφορμή των τριών αυτοβιογραφικών βιβλίων του.
Τον παρουσιάζω εγώ και ο Γιώργος Χρονάς.
Come together.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου